"ยกออกไป พี่ไม่กิน"
"เรื่องของพี่เสือค่ะ พระพายแค่เอามาวางไว้ จะกินหรือไม่กินก็เรื่องของพี่ พระพายไม่มีเวลามาเอาใจคนไร้เหตุผลหรอกค่ะ"
"อ๋อ...มีเวลาให้แต่ถ่านไฟเก่า อย่างไอ้โอมงั้นสิ...เห็นเอาอกเอาใจกันนักนี่" นี่เขารู้ด้วยเหรอว่าโอมมา อย่าบอกว่าที่ปึงปังอยู่นี่เพราะโอมคือสาเหตุ
"เขาเป็นลูกค้า พระพายก็ต้องดูแลค่ะ"
"หึ! ทีกับพี่เอาแต่หลบหน้าหลบตา ทีกับมันออดอ้อนออเซาะ"
"พี่เสือพูดไม่รู้เรื่อง พระพายไม่คุยกับพี่แล้ว" เขาลุกจากโต๊ะทำงาน เดินสาวเท้ายาว ๆ ไม่กี่ก้าวก็มาถึงประตู พร้อมกับกดล็อกดักหน้าฉันเอาไว้
"อย่าหวังว่าจะได้ออกไปง่ายๆ"
"พี่เสือจะทำอะไร...ถอยไปนะ"
"ทำไมล่ะ ถือซะว่าพี่เป็นลูกค้าบ้างสิ พี่จ่ายค่าอาหารก็ได้นะ พระพายจะได้ดูแลพี่เหมือนไอ้ลูกค้าหน้าอ่อนนั่นบ้าง มีวิธีไหนทำให้ลูกค้าเจริญอาหารไหมล่ะ เอาใจกันแบบไหนก็ทำกับพี่บ้าง มีบริการหลังอาหารด้วยเลยไหม พี่ยินดีรับนะ"
เขาเดิน
