"แล้วทำไม ถึงไม่บอกความจริงกับคุณแม่ ปล่อยให้ท่านเข้าใจอยู่แบบนั้นทำไม"
น้ำเสียงของผมอ่อนโยนลง เพราะคนในอ้อมกอดยังสั่นกลัวไม่หาย
"อัญไม่รู้ค่ะ...ฮึก ๆ"
"แล้วคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น"
"อัญไม่รู้ค่ะ อัญบอกได้แค่นี้...ฮึก ๆ พี่สิงห์อยากรู้ ก็ไปถามเสือเองเถอะค่ะ ฮือ ๆ ปล่อยได้หรือยังคะ"
"ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก เดี๋ยวฉันจะหาคำตอบเองก็ได้ ส่วนเธอห้ามให้เจ้าเสือรู้ ว่าฉันสืบเรื่องนี้อยู่ไม่งั้น ฉันจะต่อที่ค้างเมื่อครู่ให้เสร็จเลยแล้วอย่ามาโวย"
"ฮือ ๆ คนบ้า...ทำแบบนี้กับอัญทำไม อัญทำอะไรให้พี่ฮึก...ฮือ ออกไปนะ อัญอยากอยู่คนเดียว"
ผมกอดยัยเด็กขี้แยแน่นขึ้นอย่างหวงแหน ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำแบบนี้ทำไม แค่ได้แตะต้องเธอนิดเดียว ผมก็รู้สึกดีและรู้สึกซาบซ่านไปทั้งใจแล้ว
"จ้างก็ไม่กลับ"
"งั้นก็ปล่อยอัญเลย อัญจะกลับเอง"
เธอกอดอกพลางหอบเอาชุดที่หลุดลุ่ยของตนลุกขึ้นจะเดินหนีไป ผมจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
