---พยัคฆินทร์ (เสือ)---
ผมกำลังหลับฝัน ถึงร่างบางนุ่มนิ่มของยัยตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างเป็นสุข เธอกอดตอบผมคลอเคลียไปมา เราหยอกล้อกอดรัดกันอย่างมีความสุขอยู่บนเตียงกว้างของผม ใบหน้าสวยซุกไซ้อยู่ข้างแก้มของผม ลิ้นเล็กชุ่มฉ่ำไล่เลียข้างใบหู จนผมขนลุกชันไปทั้งตัว สัมผัสที่เหมือนจริงมาก จนผมไม่อยากลืมตาตื่น กระทั่งได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นข้างหู
"เหมียว! เหมียว! เหมียว"
ผมลืมตาตื่นจากภวังค์ทันที เห็นแมวตัวเล็กขนฟูสีขาว ดวงตากลมโตสีฟ้า เอาหน้ามาถูไถปลายคางของผมไปมา และนอนอยู่บนตัวผมอย่างออดอ้อน
"อ้ากกกกก! ไอ้แมวบ้า ออกไป ออกไป"
ผมลุกขึ้นปัดเจ้าเหมียวออกจากตัวอย่างไว ก่อนจะปัดขนของมันออกจากตัวอย่างนึกขยาด เรื่องของเรื่องคือผมแพ้แมวครับ มันอาจจะฟังดูตลกที่เสืออย่างผม จะแพ้เจ้าเหมียวตัวเล็ก ๆ แต่มันคือความจริงที่ว่าขนของมัน เคยทำให้ผมปางตายมาแล้ว
"เชี่ยยย! ออกไป...ชิ่วๆ "
"เหมียว! เหมี
