เสียอาการ
1400 คำ
"นี้ห้องคุณไปพักเถอะ พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้า"
"ค่ะ"
หลังจากที่พิมรดาเดินเข้าห้องไปภาคินก็เดินออกไปหาโจที่ยืนรออยู่ด้านนอก
เช้าวันต่อมา
พิมรดาเปิดประตูออกมาพบว่าภาคินนั้ง
จิบกาแฟรอเธออยู่แล้ว
วันนี้พิมรดามาในชุดเดรสเชิ้ตแขนยาวกระโปรงทรงเอ คาดด้วยเข็มขัดเข้าชุด ใบหน้าถูกแต่งแต้มให้ดูสดใสผมถูกรวบตึงไว้ด้านหลัง
ภารินนั้งมองเธอแล้ว เผื่อยิ้มออกมา
"ขอความหมายของรอยยิ้มหน่อยค่ะ"
พิมรดาเดินเข้ามาหาเขาที่โต๊ะ
"คุณสวย"
เขาตอบสั้นๆ ตรงๆ
"ตรงไปไหมคะ แต่ก็ขอบคุณค่ะ"
เธอยิ้มหน้าบาน
"กาแฟไหม"
"ยังทันไหมคะ"
"ทันสิ"
"งั้นก็ดีค่ะ แต่..พรีมชงไม่เป็น"
"ใช้ผมทางอ้อม"
"ขอบคุณร่วงหน้านะคะ"
ภาคินส่ายหน้าแต่ก็ลุกไปชงกาแฟให้เธออยู่ดี พิมรดายิ้มออก
"ขอบคุณอีกครั้งค่ะ"
เธอยิ้มจนตาหยี มันส่งผลให้ใจของภาคินเต้นผิดจังหวะได้เหมือนกัน
เขารีบยกกาแฟขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
"อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครนะ"
เขาพูดขึ้น
"หึ...ทำไมละคะ พรีมยิ้มไม่สวย"
"สวยแค่บอกแค่ไม่ให้ไปยิ้มกับคนอื่นแบบนี้"
"คนเราก็ต้องมีมนุษย์สัมพันธ์ไหมคะ"
"ยิ้มปกติแต่ไม่ใช้ยิ้มแบบนี้"
"ฮื้ออ..ไม่เข้าใจแต่ก็จะพยายามทำตามก็แล้วกัน~~"
"ดี เชื่อฟังผู้ใหญ่จะได้โตมาเป็นเด็กดี"
"พรีมเป็นเด็กหรือ...คุณแก่กันแน่ค่ะ..คริๆ"
"พิมรดา"
"เดี๋ยวพรีมเอาแก้วกาแฟไปล้างให้"
พูดเสร็จเธอก็หอบแก้วกาแฟ วิ่งปู๊ดออกไป เพราะเธอรู้ว่าภาคินจะต้องบ่นเธอแน่ที่เธอว่าเขาแก่
"ยายตัวแสบเอ้ย"
เขาบ่นตามหลังยิ้มๆ
"ทุกอย่างผมต้องการให้แล้วเสร็จภายในสองวัน"
ภาคินคุยกับทีมกฎหมายของบริษัทของพิมรดา
"ครับผม ผมจะรีบดำเนินการให้ครับ"
"งั้นก็ตามนี้เลยก็แล้วกัน"
วันนี้ทั้งวันภาคินกับพิมรดาประชุมกว่าจะเสร็จก็บ่าย ภาคินพบความผิดปกติหลายอย่างในบริษัท การทำธุรกิจสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือหนอนบ่อนไส้และนี้คือสิ่งที่
พิมรดากำลังเผชิญอยู่
"แม้...ไฟเเรงจังเลยนะท่านประธานคนใหม่"
โสภาเดินเข้ามาหาพิมรดาที่กำลังคุย
งานอยุ่กับเลขาฝหน้าห้อง พิมรดาขมวดคิ้วแล้วหันไปทางต้นเสียง
"คุณอาโสภามาทำอะไรที่นี้หรอคะ"
พิมรดาถามแบบไม่ไว้หน้า เพราะโสภาไม่ได้มีตำแหน่งอะไรในบริษัท
"ทำไม...อาจะมาไม่ได้เลยหรอ อาก็มาหาอาบวรไงละ"
"งั้นเชิญเถอะค่ะ ห้องอาบวรอยู่ด้านโน้น"
"ยังไม่เท่าไหร่ก็ไม่เห็นหัวกันแล้วนะ แล้วนี้อะไรออฟฟิศทำงานหรือซ่องโจร ต้องยืนเฝ้ากันขนาดนี้เลยหรอ"
ภาคินสั่งลูกน้องยืนเฝ้าทุกจุดของออฟฟิศและทางเข้าออกโรงแรม และยังมี แฝงตัวอยู่ในที่ต่างๆอีกหลายจุด เพื่อไม่ให้แขกที่มาใช้บริการโรงแรมตื่นตกใจ
เพราะตอนนี้เขาไว้ใจคนในไม่ได้เลยไม่รู้ว่าใครเป็นคนของบวรบ้างแม้กระทั้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
"ใช่ค่ะ พรีมก็พึ่งรู้ว่าบริษัทของคุณพ่อนี้มันซ่องโจรชัดๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะโจรพวกนี้มันอยู่ได้อีกไม่นานหรอกค่ะ"
พิมรดาพูดพร้อมกับส่งยิ้มเย็นยะเยือกไปให้
"หึ..เก่งให้ตลอดเถอะ"
โสภาพูดก่อนจะ สะบัดหน้าเดินออกไป
"สุดยอดไปเลยค่ะคุณพรีม"
วดีเลขาหน้าห้องที่อยู่ในเหตุการณ์เอ่ยขึ้น
"เฮ้ออ..แต่พรีมไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้หรอกค่ะ"
"ไม่ได้นะคะคุณพรีม คุณพรีมรู้ไหมค่ะตั้งแต่ท่านประธานกับคุณผู้หญิงเสียไป ยายคุณโสภาก็มา วางอำนาจบาตรใหญ่ในบริษัทจนหลายๆคน เอือมระอาหมดแล้วค่ะ แม้กระทั้งวดีเองถ้าคุณพรีมยังไม่เข้ามาวดีเองก็คงอยู่ตรงนี้ไม่ได้หรอกค่ะ"
"ต่อไปนี้ไม่ต้องห่วงนะคะพรีมจะดูแลพวกพี่ๆเอง"
"ขอบคุณนะคะคุณพรีม"
วดีลุกขึ้นจับมือเจ้านายสาวไว้ น้ำตาคลอเบ้า
"ค่ะ พี่วดีทำงานต่อเถอะค่ะ"
วดีพยักหน้าและทำงานต่อด้วยความ โล่งใจ
"เป็นไงบ้างทุกอย่างเรียบร้อยดีไม"
ภาคินถามขึ้นหลังจากที่พิมรดาเดินเข้าห้องมา
"งานเรียบร้อยดีค่ะ แต่เมื่อกี้พรีมเจอกับคุณโสภา"
พิมรดาทำหน้าเซ็งๆ ภาคินพอจะเดาออก
"พวกมันจะอยู่ขวางหูขวางตาคุณอีกไม่นานหรอก"
ภาคินพูดขึ้น ตอนนี้ภาคินพร้อมกับทีมงานของเขากำลังตรวจสอบเอกสารอะไรหลายๆอย่าง
"นายครับ พบการทุจริตอื้อเลยครับ"
โจรายงาน
"รวบรวมไว้ให้หมด เราจะเปิดสงครามกับมันอย่างเป็นทางการเร็วๆนี้"
"ฉันละ เกลียดขี้หน้ามันจริงๆ เมื่อไหร่เราจะจัดการมันได้สักทีค่ะ"
โสภาเปิดประตูเขามาก็โวยวายใส่สามี
"อะไรอีกละคุณ"
บวรถามภรรยา
"ก็อีพรีมนะสิค่ะ มันทำท่าจองหองใส่ภา"
"นี้คุณไปหาเรื่องมันมาใช่ไหม"
"ก็ภาหมั่นไส้มันนี้ค่ะ ทำว่างอำนาจ"
"นี้คุณโสภาผมขอเตือนคุณไว้ก่อนเลยนะช่วงนี้อยู่เฉยๆก่อน คนของเราก็ทำงานพลาด ไม่รู้จะซวยตอนไหน"
"เป็นเพราะมันมีไอ้ภาคินคอยช่วยไงมันถึงรอดมาได้ทุกครั้งเราก็จัดการมันพร้อมกันเลยสิค่ะ"
"ถ้าทุกอย่างมันง่ายเหมือนปากคุณมันก็ดีละสิ นี้ขนาดคนที่เราจ้างไประดับมืออาชีพยังเอามันไม่ลงเลย ตอนนี้ก็ให้ไอ้ศักดิ์มันหลบๆไปก่อนยังไงตำรวจก็ต้องสาวมาถึงมันแน่"
"ก็เรื่องนี้แหละค่ะที่ภามาหาคุณที่นี้ศักดิ์มันไม่มีเงินติดตัวเลยมันให้ฉันมาขอคุณ"
"มันจะเอาเท่าไหร่"
"ห้าแสนค่ะ"
"ห้าแสนมันจะเอาไปทำอะไรเยอะแยะ ผมไม่มีให้หรอกเอาไปสองแสนก่อน"
"แม้คุณคะ มันก็ต้องกินไหนจะต้องค่อย เปลี่ยนที่อยู่บ่อยๆอีก"
"ไม่รู้...เอาไปสองแสนจะเอาก็เอาไม่เอาก็ไม่ต้องเอา"
"ก็ได้ค่ะ สองแสนก็สองแสน"
โสภารีบตกลง ถึงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจก็ตาม
ตลอดทั้งสัปดาห์พิมรดากับภาคินพร้อมทีมที่ภาคินจัดหามารวบรวมข้อมูลได้หลายอย่าง ตอนนี้แค่รอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น
"วันนี้ผมจะเข้าไปตรวจงานที่ผับ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้านก่อน เรื่องความปลอดภัยไม่ต้องห่วงคุณสบายใจได้"
ภาคินเอ่ยขึ้นระหว่างนั้งรถกลับบ้าน
"คุณจะกลับดึกไหมคะ"
"ถ้าผมเสร็จงานเร็วก็กลับเร็ว คุณอยู่ได้ใช่ไหม"
พิมรดาพยักหน้า
"อยู่ได้ค่ะ"
"ส่วนอาหารเย็น.."
"ในตู้พอมีของสดเดี๋ยวพรีมทำทานเองได้ค่ะ"
ภาคินพยักหน้า
เธอจะบอกเขาได้ยังไงว่าอยู่ไม่ได้ แค่นี้เขาก็เหนื่อยกับเธอมามากแล้ว
ภาคินส่งเธอที่บ้านแล้วเขาก็ออกไปเลย
พิมรดาเดินเข้ามาในบ้าน วันนี้เป็นเย็นวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ออฟฟิศหยุด ถือว่าได้พักผ่อนไปในตัว บ้านที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยมันเงียบๆยังไงไม่รู้
"เธอต้องอยู่ได้สิพิมรดา เขาก็มีงานของเขาจะมาคอยเฝ้าเธออยู่ตลอดได้ไง"
เธอพูดปลอบใจตัวเอง แล้วเธอก็เดินชมโน้นชมนี้ไปเลื่อยๆ จนฟ้าเริ่มมืดเธอก็เดินเข้าครัวไปจับโน้นจับนี้ดูแล้วก็มาหยุดที่ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของภาคินตลอดเขามองเธอผ่านกล้อง วงจรปิด เขาเห็นเธอนั้งกิน บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่หน้าโทรทัศน์ ใจจดใจจ่อกับ
ละครในทีวีทำให้เขาอดยิ้มอย่างเอ็นดู
ไม่ได้
- ผู้เขียน
