"พี่โจคะ"
"คุณพรีม..เออจะไปตอนนี้เลยหรอครับ"
โจถามหลังจากที่เขาเห็นพิมรดาขนกระเป๋าออกมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ด้วยใบหน้าที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
"ไปตอนนี้เลยค่ะ พรีมอยากออกจากที่นี้ให้เร็วที่สุด"
"เออ..ได้ครับคุณพรีมรอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมไปเอารถแปบหนึ่ง"
แล้วโจก็รีบเดินออกไป
พิมรดายืนมองเพื่อ บันทึกความทรงจำเป็นครั้งสุดท้าย
"ลาก่อนนะคะ"
เธอมองไปที่ห้องของเขาถึงแม้จะรู้ว่าเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ในนั้นก็ตาม แล้วเธอก็ เข็นกระเป๋าออกมามาถึงโจก็จัดการยกกระเป๋าขึ้นรถ พิมรดานั้งหลับตาน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
โจได้เเต่มองเธอด้วยความสงสารจับใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านของเธอ
"ขอบคุณนะคะพี่โจ"
พิมรดาเอ่ยขึ้นหลังจากที่โจยกกระเป๋าลงจากรถมาส่งให้เธอหน้าบ้าน
"ไม่เป็นไรครับ"
"ขอบคุณที่ค่อยช่วยเหลือพรีมมาตลอดนะคะ"
"เออ..อันนั้นต้องขอบคุณนายครับ"
พิม
