หยดน้ำมากมายตกกระทบลงบนหลังคา ไหลลงมารวมกันที่พื้นถนนจนน้ำนอง เช่นเดียวกับหยดน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตาหม่นเศร้าคู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เธออ่อนแอเช่นนี้ ร้องไห้ครั้งแรกในรอบหลายปีมักจะรู้สึกแปลก แต่ตอนนี้เธอเองก็ไม่อาจห้ามมันให้หยุดไหลได้
อีกทั้งยังไม่อยากจะยอมรับว่าผู้หญิงถึกทนแบบเธอ ต้องมาร้องไห้เพราะเรื่องผู้ชาย เขาเป็นคนเดียวที่ให้รอยยิ้ม และเป็นคนเดียวที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้
"ฮึก ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ~~"
เสียงร้องไห้อย่างห้ามไม่อยู่ เธอร้องไห้แข่งกับฝนที่ตกลงมาในศาลารอรถ ไร้ซึ่งผู้คนมีเพียงแค่เธอที่ร้องไห้ตัวสั่น เพราะหัวใจที่ถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอไม่อาจยอมรับแต่ก็ไม่อาจเลี่ยงที่จะยอมรับ ก็ใครใช้ให้เธอไปคิดเกินเพื่อนเอง รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่มีทางเลือกเธอเป็นตัวจริง
อย่างมากเธอก็เป็นได้แค่คนคั่นเวลาให้อดีตคนรักเขาหัวเราะเยาะนั่นแหละ ท้ายสุดแล้วคนแบบเธอก็เป็นได้แค่นั้น เขาไม่มีท
