ตอนที่6 คนผิดคือเธอ?
1528 คำ
สามวันแล้วที่พ่อกับแม่ของอชิรวัฒน์และฟ้ารดามาอยู่ร่วมบ้าน รุ่งทิวายังคงทำหน้าที่ของตัวเองไม่มีขาดตกบกพร่อง กลางวันต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ตอนเย็นกลับบ้านมาก็ต้องคอยรับใช้คุณจันทร์กระจ่างและคุณอิทธิพล คอยอ่านหนังสือให้พวกท่านทั้งสองได้ฟัง พาทำกิจกรรมที่จะไม่ให้คนแก่ต้องรู้สึกเบื่อหน่าย เพราะคนทั้งคู่เคยทำแต่งาน ไร่ส้มก็เป็นกิจการอีกอย่างหนึ่งของครอบครัวอชิรวัฒน์ที่ทำเงินให้มหาศาลในแต่ละปี แทบจะไม่มีเวลาได้หยุดพักเลยสักวัน การมากรุงเทพฯ ครั้งนี้จึงเหมือนถือโอกาสมาพักผ่อนไปในตัวด้วย
ส่วนอชิรวัฒน์และฟ้ารดารุ่งทิวาไม่ค่อยจะได้พบเจอหน้าพวกเขาสักเท่าไหร่ เพราะคนทั้งสองส่วนมากจะไม่ได้อยู่บ้าน ฟ้ารดามักติดสอยห้อยตามอชิรวัฒน์ออกไปทำงานด้วย เหมือนกับว่าเธอมาเพื่อเปิดตัวให้กับทุกคนได้รับรู้ว่าอีกไม่นานเธอก็จะได้มาเป็นครอบครัวเดียวกับอชิรวัฒน์แล้ว ทั้งที่สถานะของคนทั้งคู่ในตอนนี้ก็ยังไม่ได้ชัดแจ่มแจ้ง แต่จากที่ดูอชิรวัฒน์แสดงออกคงเป็นเธอคนนั้นที่จะได้มาเป็นแม่ของลูกเขาจริง ๆ
รุ่งทิวาได้แต่จับจ้องมองภาพความสนิทสนมของคนทั้งคู่ให้คุ้นชิน เพราะถ้าเธอยังต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็คงได้เห็นภาพความสวีทหวานนี้อยู่ร่ำไป ดูให้ชินตาหัวใจจะได้ด้านชาจนไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก
“น้องรุ้งจ๊ะ วันนี้พี่ว่าจะเข้าครัวไปทำอาหาร น้องรุ้งไปช่วยเป็นลูกมือให้พี่อีกแรงได้ไหมจ๊ะ?”
“พี่ฟ้าจะทำอาหารอะไรทานเหรอคะ เดี๋ยวรุ้งทำให้ก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่อยากทำให้ชินเขาลองทาน อยากให้ชินได้ชิมฝีมือการทำอาหารของพี่ด้วย อยากรู้ว่าชินจะชอบไหมพี่จะเอาไปปรับปรุงให้มันดีขึ้นด้วย”
“อ๋อ...งั้นก็ได้ค่ะ ทำอะไรทานดีคะ เราต้องออกไปซื้อของกันก่อนหรือเปล่า?”
“พี่ซื้อเข้ามาด้วยตั้งแต่เมื่อวานแล้วจ้ะ เพราะวันนี้ชินเขาหยุด เลยอยากทำอาหารทานกันที่บ้าน”
รุ่งทิวาเธอไม่ปฏิเสธและยอมเดินตามฟ้ารดาเข้าไปทางห้องครัว แม้จะไม่อยากอยู่ใกล้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อาจจะทำตัวเหินห่างจนน่าเกลียดได้
ทุกคนที่อยู่ในครัวแปลกใจเมื่อเห็นแขกของบ้านมาเยือนถึงห้องครัวในวันนี้
“มีอะไรให้รับใช้กันคะคุณฟ้า คุณรุ้ง?”
“ไม่มีค่ะป้า ฟ้าแค่อยากทำอาหารให้ทุกคนในบ้านได้ทานค่ะ พวกป้ามีอะไรทำก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวตรงนี้น้องรุ้งจะอยู่ช่วยฟ้าเอง”
ทุกคนหันไปมองหน้ารุ่งทิวา หญิงสาวจึงพยักหน้ายิ้มรับ
“เดี๋ยวตรงนี้รุ้งกับพี่ฟ้าจัดการเองค่ะป้าอารี”
“ก็ได้ค่ะ ถ้าหาอะไรไม่เจอเรียกป้าได้นะคะ”
สุดท้ายทั้งห้องครัวจึงเหลือเพียงแค่ฟ้ารดาและรุ่งทิวาอยู่ตรงนั้น คนที่คุ้นเคยกับบ้านนี้มานาน ค้นหาวัตถุดิบเพื่อที่จะนำมาประกอบอาหาร ข้าวของทุกอย่างที่ซื้อมาถูกวางลงตรงหน้าของฟ้ารดาอีกครั้ง
“ลงมือได้เลยค่ะ พี่ฟ้าจะทำเมนูอะไรคะ?”
“ชินเขาชอบทานต้มจืดมะระยัดไส้หมูสับ แกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากราย กุ้งแช่น้ำปลา พี่ว่าจะทำโชว์ฝีมือหน่อย ได้สูตรเด็ดมาจากคุณป้าเมื่อคืนนี้”
“สงสัยพี่ชินเขาคงจะเจริญอาหารกว่าทุกวันนะคะ”
เพราะทุกอย่างที่ฟ้ารดาอยากทำในวันนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นของชอบอชิรวัฒน์ทั้งนั้น ปกติรุ่งทิวาก็จัดเตรียมอาหารสามอย่างนี้ไว้ให้อาทิตย์ละครั้งอยู่แล้ว แม้ว่าเขาจะบอกว่าเธอทำอร่อยกว่าร้านอาหารที่เคยกิน แต่ถ้าเป็นฝีมือฟ้ารดาอาจจะอร่อยกว่าใครทั้งโลก เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน หากว่าวันหนึ่งไม่ได้อยู่บ้านร่วมกันอีกจะได้มีคนทำอาหารอร่อย ๆ ให้เขาได้รับประทานทุกวัน
“เดี๋ยวรุ้งช่วยล้างผัก เตรียมของให้แล้วกันนะคะ”
“ขอบใจน้องรุ้งมากนะที่ช่วยเป็นลูกมือให้พี่ในวันนี้”
รุ่งทิวาคลุกคลีกับงานครัวมานานจนหยิบจับทำทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่ว เพียงไม่นานข้าวของที่ต้องใช้ก็เตรียมพร้อมสำหรับประกอบเมนูอาหารแล้ว
“น้องรุ้งมาอยู่กับชินเป็นสิบปีแล้วเหรอจ๊ะ”
“ใช่ค่ะ พี่ชินอุปการะรุ้งมาตั้งแต่มัธยมต้น”
“น้องรุ้งโชคดีมากเลยที่ได้คนดีแบบชินช่วยเหลือ แล้วมีผู้หญิงมายุ่งกับชินเยอะไหมจ๊ะน้องรุ้ง?”
ทั้งที่มือก็กำลังสาละวนอยู่กับการทำอาหาร แต่ยังคงหาเรื่องมาชวนคุยกับรุ่งทิวาได้ตลอดเวลา
“ไม่รู้สิคะ พามาที่บ้านยังไม่เคยเห็นค่ะ แต่ถ้านอกบ้านรุ้งก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ต่อไปน้องรุ้งต้องช่วยเป็นหูเป็นตาแทนพี่ด้วยนะจ๊ะ อย่าให้ผู้หญิงคนไหนมายุ่งเกี่ยวกับชินได้อีก”
“งานยากจังเลยนะคะ รุ้งคงทำให้ไม่ได้หรอก เพราะถ้าอยู่นอกบ้านรุ้งไม่ได้ตัวติดกับพี่ชินตลอด แล้วนี่พี่ฟ้าจะกลับพร้อมคุณลุงคุณป้าเลยไหมคะหรือจะอยู่ต่อ?”
“ยังไม่รู้เหมือนกัน ชินเขาอ้อนขอให้พี่อยู่ต่อนะ แต่พี่ยังไม่ตัดสินใจหรอกจ้ะ ชินเขาน่ารักเนอะ เอาใจเก่ง ขี้อ้อนด้วย พี่หลงไม่ไหวเลยล่ะ ขนาดว่ารู้จักกันมานานแล้วนะ พี่เพิ่งจะเห็นความน่ารักของชิน เดี๋ยววานน้องรุ้งช่วยตั้งหม้อทำแกงเขียวหวานให้พี่หน่อยสิจ๊ะ”
รุ่งทิวาทำตามคำไหว้วานนั้นด้วยความเต็มใจ เธอก้มลงไปเอาหม้อใบเล็กที่อยู่ในตู้เก็บของด้านล่าง ก่อนจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง อาหารเมนูแรกเสร็จสิ้นลง หม้อต้มจืดที่กำลังยกออกจากเตาเพื่อนำไปวางที่ใหม่ดันหกลงกับพื้น ทำให้น้ำร้อน ๆ กระเด็นราดรดที่ขาเรียวสวยของรุ่งทิวาอย่างจัง
“โอ้ย! ร้อน ร้อนค่ะพี่ฟ้า”
“ว้าย!!! น้องรุ้งพี่ขอโทษนะจ๊ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ช่วยนะ”
ฟ้ารดารีบเดินพยุงนำร่างของหญิงสาวให้ตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ทางด้านหลังของครัวในทันที
อชิรวัฒน์เดินตามหาฟ้ารดาอยู่นาน พอเห็นหญิงสาวกำลังพยุงตัวเด็กในปกครองเข้ามาถึงกับต้องรีบถามไถ่
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
“พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะชิน น้ำต้มจืดเลยลวกขาของน้องรุ้ง”
“แล้วฟ้าล่ะเป็นอะไรมากหรือเปล่า โดนตรงไหนไหม?”
สายตาคมมองจ้องสำรวจร่างกายฟ้ารดาเหมือนห่วงใยมาก รุ่งทิวาได้แต่รู้สึกเศร้าใจกับสิ่งที่เห็น คนเจ็บเป็นเธอหรือเปล่า แทนที่จะถามเธอบ้าง กลับเป็นห่วงอีกคนที่ไม่ได้เป็นอะไรเลย ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุหรือใครตั้งใจให้เกิดกันแน่นะ แต่คงจะเป็นความซุ่มซ่ามของเธอเองด้วยที่ไม่ระมัดระวังภัย
“ฟ้าไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ น้องรุ้งต่างหากที่เป็น เดี๋ยวฟ้าพาน้องไปทายาก่อนนะชิน ดูสิขาสวย ๆ แดงหมดเลย”
อชิรวัฒน์มองเรียวขาคู่สวย วันนี้รุ่งทิวาสวมใส่เดรสสั้นแขนกุดยาวเสมอเข่า รอยน้ำร้อนที่โดนเกิดสีแดงป้านเป็นทางยาวตั้งแต่เข่าจนถึงปลายเท้า
“ซุ่มซ่ามอีกล่ะสิถึงต้องเป็นแบบนี้ได้ ทำไมไม่ระมัดระวังนะ หาแต่เรื่องให้ตัวเองต้องเจ็บเหมือนเด็กไม่รู้จักโต”
เสียงทุ้มบ่นขึ้น แทนที่จะห่วงใยแต่ทำไมพูดเหมือนว่าเธอทำผิด ดวงตากลมโตคู่สวยจับจ้องมองใบหน้าอชิรวัฒน์ รู้สึกเสียใจกับคำพูดของเขาอยู่ไม่น้อย แทนที่จะถามว่าเจ็บมากไหม เขากลับกล่าวหาว่าเธอทำตัวซุ่มซ่าม เป็นเด็กไม่รู้จักโต ทั้งที่เธอก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้เลยสักนิด อาการปวดแสบปวดร้อนที่ขากำลังปะทุขึ้น รุ่งทิวาไม่อาจยืนต่อปากต่อคำกับคนตรงหน้าได้อีกต่อไป เธอจึงมองสบตาเขาเพียงครู่ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องครัวไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ไม่อาจจะพูดออกมาได้ อชิรวัฒน์จับจ้องมองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็ก จนอีกคนเดินหายลับตาไปไกลแล้ว ศีรษะส่ายโคลงเคลงไปมาเบา ๆ พูดนิดพูดหน่อยก็ทำหน้างอนเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโตแบบนี้ตลอดเลยสินะ...
- ผู้เขียน
