รักเถื่อนของพ่อเลี้ยง

หลังจากผ่านพ้นงานศพคุณย่า ถึงตอนนี้กำลังเข้าสู่ช่วงการเปิดพินัยกรรม “ปฐพี” หรือ “พ่อเลี้ยงดิน” เจ้าของอาณาจักรไร่ส้มที่ยิ่งใหญ่ทางภาคเหนือ กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดในฐานะที่เป็นทายาทเพียงคนเดียว ของคุณหญิง อรวรรณ ตรงข้ามเขาคือ “ลลิตา” หรือ “ยาหยี” หลานบุญธรรมที่ย่าเขาอุปการะมาจากบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าที่คุณหญิงย่าเป็นผู้อุปถัมภ์มาอย่างยาวนาน เขามองหน้าหญิงสาวอย่างไม่ชอบใจนัก เพราะเธอเป็นเพียงเด็กที่ย่าเขาอุปการะไว้ แม้เธอจะดูแลปรนนิบัติคุณย่าเขาเป็นอย่างดี แต่ในฐานะที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เด็ก เขาย่อมขัดหูขัดตากับเธอจนได้ ตอนเด็กๆ ยัยเด็กนี้ขี้ฟ้องเป็นที่หนึ่ง แถมยังขี้แย จนทำให้ย่าดุเขาบ่อยครั้ง ผ่านมาเกือบ 10 ปีที่เขาตามพ่อกับแม่ ไปทำไร่ส้มอยู่ทางภาคเหนือ แล้วหญิงสาวก็ไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัย ทำให้ไม่ได้เจอหน้ากันเลย รูปร่างหน้าตาของเธอเปลี่ยนไปเยอะมาก จากเด็กสาวขี้เหร่ รูปร่างหน้าตา อ้วนป้อม กลับกลายเป็นสาวสวย หุ่นสะโอดสะอง ผิวขาวเรียบเนียน ใบหน้าสวยผุดผาด จนเขาแทบไม่เชื่อว่าจะเป็นคนเดียวกัน ทนายไพศาล เดินทางมาถึง และได้ทำการเปิดพินัยกรรม จริงๆ พ่อเลี้ยงดินก็คิดอยู่แล้วว่า ทรัพย์สมบัติจำนวนมหาศาลของคุณหญิงย่าต้องตกเป็นของเขา เพราะเขาเป็นทายาทโดยชอบธรรมเพียงคนเดียว และยัยเด็กกำพร้าตรงหน้า อาจจะได้เงินทองเล็กน้อยไปตั้งตัว “ทรัพย์สินทุกอย่างของข้าพเจ้า ทั้งเงินในบัญชีจำนวน 1,500 ล้านบาท ทองแท่งและรูปพรรณ จำนวน 100 บาท เครื่องเพชรจำนวน 50 ชุด รวมทั้งที่ดิน ที่กรุงเทพ และไร่ส้มที่จังหวัดเชียงราย ข้าพเจ้าขอยกให้ นายปฐพี อาชวศิลป์ชัยวงศ์ แต่เพียงผู้เดียว” พ่อเลี้ยงดิน อดยิ้มเยาะไม่ได้ เพราะเห็นหน้าซีดๆของเด็กสาวตรงหน้า ตกใจซินะที่ตัวเองอุตส่าห์ปรนนิบัติรับใช้คุณย่า แต่ไม่ได้ทรัพย์สมบัติอะไรเลย ยาหยีนั่งบีบมือตัวเองเบาๆ เธอไม่ได้คาดหวังอยู่แล้ว ว่าเธอจะได้ทรัพย์สมบัติอะไร เพราะเธอรู้ตัวดี ว่าเธอเป็นแค่เด็กกำพร้า แต่ท่าทีของ พ่อเลี้ยงดิน มันทำให้เธออดเกลียดเขาไม่ได้ คนใจร้าย ชอบแกล้งเธอตั้งแต่เด็กๆ แม้จะไม่เจอกันนาน เธอก็รู้ดีว่าเขาไม่เคยชอบขี้หน้าเธอเลย “งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ คุณอา เปิดพินัยกรรมคุณย่าเรียบร้อยแล้ว จริงๆ ไม่ต้องเป็นทางการแบบนี้ก็ได้ เพราะผมในฐานะทายาทเพียงคนเดียว ก็เป็นเจ้าของทุกอย่างอยู่แล้ว” พ่อเลี้ยงดินพูดแบบสบายใจ หลังจากที่ทนายอ่านจบ “เอ่อ เดี๋ยวครับ พอดียังมีเงื่อนไขท้ายพินัยกรรมอีกเล็กน้อย ผมขออ่านเพิ่มเติมนะครับ” “ทรัพย์สินทั้งหมด ข้าพเจ้ายกให้ นาย ปฐพี อาชวศิลป์ชัยวงศ์ แต่เพียงผู้เดียว แต่มีข้อแม้ว่า นาย ปฐพี อาชวศิลป์ชัยวงศ์ ต้องแต่งงานกับนางสาว ลลิตา กระจ่างจันทร์ และต้องอยู่กินกันฉันท์สามีภรรยา ถ้านาย ปฐพี อาชวศิลป์ชัยวงศ์ไม่อาจทำตามเงื่อนไขนี้ได้ ข้าพเจ้าขอยกทรัพย์สินทั้งหมด ให้นางสาวลลิตา กระจ่างจันทร์ แต่เพียงผู้เดียว และถ้าร่างกายของทั้งคู่ แข็งแรงสมบูรณ์ดี แต่ไม่มีทายาทสืบสกุล ภายใน 3 ปี ข้าพเจ้าขอยกทุกอย่างให้กับการกุศล” ทันทีที่ทนายไพศาลอ่านจบ หูของพ่อเลี้ยงดินก็ดับไปชั่วขณะ คุณย่าเล่นอะไรกับเขา ให้เขาแต่งงานกับยัยเด็กกำพร้าที่เก็บมาเลี้ยงจากบ้านเด็กกำพร้า แถมถ้าเขาไม่ทำตาม ยังจะยกทรัพย์สินให้เจ้าหล่อนอีก ดินมองเธออย่างแค้นเคือง ตั้งแต่เด็กจนโต ยาหยีก็ชอบแย่งทุกอย่างของเขาไปเสมอ แม้กระทั่งคุณย่า ที่เคยรักเขาเพียงคนเดียว “คุณลุงครับ แน่ใจนะครับ ว่าพินัยกรรมฉบับนี้ คุณย่าทำตอนมีสติดีๆ นี้มันบ้าไปแล้ว ใครจะแต่งงานกับยัยเด็กนี้กัน” ดินอาละวาดโวยวายจนทำให้หญิงสาว นั่งเม้มปากจนห้อเลือด เธอก็ตกใจเหมือนกันนั่นแหละ เพราะเธอตั้งใจจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ตอนนี้เธอสอบทุนได้ เหลือแค่ขั้นตอนการยืนยันสิทธิ์ว่าจะไปเท่านั้น เธอเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับผู้ชายปากร้ายคนนี้ “คุณย่าทำตอนที่ยังมีสติดีครับ และมีพยานคือผม และนายอำเภอ เพราะฉะนั้นพินัยกรรมฉบับนี้ ถูกต้องและมีผลทางกฏหมายครับ” ทนายบอกด้วยสีหน้าอึดอัดใจ เพราะเขารู้ดีว่า ดินเป็นคนหัวแข็งแค่ไหน “ลำพังอย่างอื่น ผมไม่สนใจหรอก แต่ทำไมต้องเอาไร่ส้ม ที่พ่อกับแม่ ผมสร้างมาด้วยมือมาใส่ในพินัยกรรมด้วย ทำไมต้องแต่งงานกับเธอ ยัยเด็กกำพร้า” ดินตวาดอย่างโมโห ทำให้ยาหนีนึกเคืองขึ้นมา เพราะเดิมทีเธอก็ตั้งใจจะยืนยันไม่แต่งงานกับเขา แน่นอนทรัพย์สมบัติทุกอย่างเธอยินดียกคืนให้เขาแน่ เพราะเธอคิดว่า แค่ความรู้ที่คุณหญิงให้ ก็เพียงพอที่เธอจะเอาตัวรอดได้ไม่ยาก แต่การแสดงความรังเกียจอย่างออกหน้าออกตา แถมยังเรียกเธอ ‘เด็กกำพร้า’ คำพูดที่เขาทำร้ายจิตใจเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้เธอเองก็ไม่อยากจะยอมเหมือนกัน “ถ้าคุณไม่แต่ง ทุกอย่างก็ตกเป็นของฉัน ก็ดีเหมือนกันค่ะ ถ้าที่พูดมาคิดดีแล้ว” เธอพูดเสียงเรียบ แต่ทำเอาคนตรงหน้าโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หรือหญิงสาว ตั้งใจจะอุบสมบัติเขาตั้งแต่ทีแรก กระดี๊กระด๊าใหญ่เชียว ทั้งที่ตัวเองเป็นแค่เด็กกำพร้าที่มาพึ่งใบบุญคุณย่าเขา “ฉันไม่มีทางยอม ยกของที่ควรเป็นของฉันโดยชอบธรรมให้เธอหรอก ยัยเด็กแมวขโมย” คำว่าขโมยของเขาทำให้แววตาเธอเป็นประกายจ้าด้วยความโกรธอย่างระงับไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ปกติ เธอเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งเสมอ แต่จากการความที่เขาเข้าใจเธอผิดในวัยเด็ก ก็ลากยาวจนมาถึงทุกวันนี้ ที่เขาเรียกเธอด้วยสรรพนามที่เธอเกลียดที่สุด!!