ตอนที่ 14 ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมา
1015 คำ
วันต่อมา
07.45 น.
ลูกแก้วลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจเพราะรู้ตัวว่าตัวเองตื่นสาย เมื่อคืนกว่าจะนอนหลับก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง ลูกแก้วเอาแต่นอนร้องไห้หลังจากที่สีหราชกระทำแบบนั้นกับเธอ ลูกแก้วเสียดายน้ำหอม เพราะมันมีราคาแพงและกว่าเธอจะเก็บเงินซื้อมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ทว่าเขามาทำลายของของเธออย่างง่ายดายภายในไม่กี่วินาที เรื่องเสียดายของก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่ลูกแก้วเสียใจมาก ๆ คือเธอน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง ไม่อยากตกอยู่ในวังวนนี้ เธออยากออกไปจากที่นี่ อยากเป็นอิสระ ตอนนี้ลูกแก้วก็ไม่ต่างอะไรจากนักโทษที่อยู่ในเรือนจำที่มีผู้คุมใจร้ายและไร้หัวใจ เขาเลือดเย็นในทุก ๆ เรื่อง ลูกแก้วเกลียดจนไม่อยากเห็นหน้าเขา
แต่เธอก็เลือกอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้ายอมรับชะตากรรมต่อไป เพียงหวังว่าสักวันเรื่องนี้จะคลี่คลายโดยเร็ว เธอภาวนาทุกค่ำคืนว่าขอให้มารดาได้ที่ดินมาเป็นของตัวเองและช่วยเธอจริง ๆ ไม่ใช่แค่ให้ความหวัง หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงนอนและหยิบมือถือขึ้นมาดูก็พบว่ามีข้อความที่ส่งมาจากสีหราชเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน
สีหราช : วันนี้ฉันออกเร็ว ไม่ต้องทำมื้อเช้า
ลูกแก้วกดปิดมือถือพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะวันนี้เธอตื่นสาย และอีกอย่างเธอไม่อยากเจอหน้าเขา หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงนอนและจัดการอาบน้ำแต่งตัว
และเมื่อจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมาข้างนอก วันนี้เธอจะทำความสะอาดห้องนั่งเล่นและถึงเวลาซักผ้า ส่วนใหญ่เป็นชุดทำงานและชุดนอนของสีหราช แต่ก่อนจะทำงานบ้านเธอต้องกินอะไรรองท้องก่อน
ร่างบางทำท่าจะเดินเข้าไปในครัว แต่ในจังหวะที่เดินผ่านห้องนั่งเล่น เธอเห็นของบางอย่างตั้งอยู่ ทำให้ลูกแก้วตรงดิ่งไปที่โต๊ะหน้าโซฟา และดวงตากลมก็สั่นไหวเพราะถุงกระดาษแบรนด์ดังที่เหมือนกับของของเธอเมื่อวานที่สีหราชทำลายไป
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้”
ลูกแก้วหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะเปิดข้างในขึ้นดูก็พบว่าด้านในถุงกระดาษมีขวดน้ำหอมที่ยังสมบูรณ์ ในหัวของลูกแก้วอื้อไปชั่วขณะ เพราะเมื่อวานเธอเห็นกับตาว่าขวดน้ำหอมถูกฟาดลงพื้นและมันแตกละเอียดอยู่ในถุงขยะ และเธอก็ทิ้งมันเอาไว้ในถังขยะใบใหญ่ แต่ทำไมตอนนี้ขวดน้ำหอมที่เหมือนกับของเธอถึงมาตั้งอยู่ตรงนี้
หัวคิ้วขมวดแน่นพลางคิดในใจว่าเป็นไปได้ที่จะเป็นขวดใหม่ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ...
สีหราชซื้อใหม่มาให้เธออย่างนั้นเหรอ?
เป็นไปได้แค่เขาเท่านั้น เพราะที่นี่ไม่มีใครอยู่และไม่มีใครเข้ามาได้นอกจากเขาและเธอ ลูกแก้วเม้มริมฝีปากแน่น เธอหย่อนร่างกายลงนั่งบนโซฟา และเอาแต่มองขวดน้ำหอมในมือนิ่ง รู้สึกคาใจชะมัด...ถ้าลูกแก้วยังไม่รู้ความจริงว่าใครซื้อน้ำหอมขวดนี้ และซื้อมาให้เธอจริง ๆ หรือเปล่า ลูกแก้วคงไม่กล้าแกะใช้
ทำให้เธอหยิบมือถือขึ้นมาและกดโทรออกหาสีหราช หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำเมื่อปลายสายกดรับ น้ำเสียงทุ้มราบเรียบทำให้สองมือเล็กกำแน่น
(มีอะไร)
“คุณสิงห์ คือแก้วมีเรื่องจะถามค่ะ”
(ว่ามาสิ)
“น้ำหอมที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี คุณสิงห์ซื้อใหม่มาให้แก้วเหรอคะ”
เธอตัดสินใจถามออกไปตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม สีหราชเงียบครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
(ใครจะซื้อก็ช่างมัน แต่ถ้าเธออยากได้ก็เอาไป เพราะฉันไม่ใช้กลิ่นผู้หญิง)
“แก้วแค่อยากรู้ว่าคุณซื้อมาให้ใหม่ใช่ไหมคะ”
(แค่นี้แหละ ฉันต้องเข้าประชุม)
ติ๊ด
เขาวางสายไปแล้ว ลูกแก้วขมวดคิ้วแน่นขึ้น เธอไม่เข้าใจอีกฝ่ายเอาซะเลย ใบหน้าหวานบึ้งตึงกับคำตอบของเขา ในเมื่อเป็นแบบนี้เธอก็จะไม่อยากรู้ความจริงแล้ว
ลูกแก้วจะคิดเสียว่าสีหราชทำของของเธอแตก และเขาก็ซื้อมาชดใช้ เท่านั้นพอ หญิงสาวถือขวดน้ำหอมเอาไปเก็บในห้องนอนของตัวเอง ความรู้สึกข้างในดีขึ้นเล็กน้อยจากที่มันพังยับเยินตั้งแต่เมื่อคืน ทว่าการที่เขาทำแบบนี้ก็ไม่ได้ทำให้เธอมองเขาดีขึ้นหรือเกลียดเขาน้อยลงหรอกนะ
ไม่มีวัน
ภายในห้องทำงานของซีอีโอบริษัทใหญ่ชื่อดัง ร่างสูงกำยำนั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่งและหันมองออกไปนอกกระจกที่มองเห็นวิวเมืองกรุง
นัยน์ตาสีดำขลับฉายความเย็นชา ในหัวของเขาเอาแต่คิดถึงเรื่องของคนที่โทรมาเมื่อครู่นี้ ลูกแก้วถามเขาว่า ‘ซื้อมาให้ใหม่’ งั้นเหรอ คำถามนี้มันทำให้สีหราชหงุดหงิดจนไม่อยากคุยต่อหรืออธิบายว่า ‘เขาซื้อมาให้ก่อนหน้าที่เธอจะซื้อ’ ไม่ใช่ ‘ซื้อมาให้ใหม่’
แต่ถึงเขาจะพูดออกไปก็เท่านั้น ยังไงอีกฝ่ายก็ไม่ได้มองเขาดีขึ้นมาหรือซาบซึ้งหรอก เผลอ ๆ ลูกแก้วอาจจะปฏิเสธรับของจากเขาก็ได้ สีหราชจึงปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใจยังไงก็ช่าง ตามใจของเธอ และชายหนุ่มก็ไม่ได้อยากเป็นคนที่ดีในสายตาเธอ เขาไม่ได้แคร์ลูกแก้วขนาดนั้น ที่ยังรั้ง ไม่ปล่อยเธอไปเพราะเขาคิดว่าตัวเองยังตักตวงอีกฝ่ายไม่มากพอ เมื่อไรที่เขารู้สึกว่าพอใจและคุ้มกับเงินที่เสียไปตลอดหนึ่งปีเต็ม สีหราชจะปล่อยลูกแก้วไปและไม่หันไปสนใจเธออีก
ถึงวันนั้นเขาคงเบื่อเธอจนไม่อยากจะมองหน้า
- ผู้เขียน
