บ่วงเสน่หาเลขาบำเรอรัก

ปกป้องลูก...1

และทุกอย่างก็เหมือนว่าจะสายไปแล้ว ทางรักษาบุตรสาวอย่างเดียวที่มีก็คือการผ่าตัด ซึ่งต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก และเงินเก็บของลภิสราก็มีไม่มากพอ ถ้าไม่ผ่าตัด อีกไม่นานโรคหัวใจของบุตรสาวก็อาจจะพรากบุตรสาวไปตลอดกาล ซึ่งเธอยอมมันไม่ได้

และการผ่าตัดที่ไม่รู้เลยว่าจะประสบผลสำเร็จแค่ไหน มันกำลังทำให้เธอทุกข์ใจ ไร้ซึ่งทางออก เธอคิดอยู่หลายวันว่าเธอจะทำยังไง เธอไม่อาจอยู่เฉยๆ แล้วมองลูกน้อยต้องจากโลกนี้ไป จะหันหน้าไปหาบิดามารดาก็โดนตัดขาดตั้งแต่ท้องไม่มีพ่อแล้ว ถ้าจะบากหน้าไปหาอีกท่านก็คงจะโดนไล่กลับมา ที่สำคัญไปกว่านั้น บิดามารดาคงไม่มีเงินมากมายพอที่จะช่วยเธอขนาดนั้น

เธอจะทำยังไงดี ยิ่งมองหน้าลูกก็ยิ่งสงสารลูก เธอมืดแปดด้านเหลือเกิน มองไม่เห็นทางออกในชีวิตเลยสักนิด เธอได้แต่แอบร้องไห้อยู่เพียงคนเดียวด้วยความปวดใจ

“แม่ร้องไห้เหรอคะ แม่ร้องไห้ทำไม” เด็กหญิงพลอยสุดาถามมารดาด้วยความเป็นห่วงตามประสาเด็ก เมื่อเห็นมารดาแอบร้องไห้ ขณะที่กำลังจัดของภายในร้าน

“แม่ไม่ได้ร้องไห้ลูก ฝุ่นมันเข้าตาแม่เฉยๆ” ลภิสรารีบเช็ดน้ำตาทันที เพราะกลัวบุตรสาวรู้ว่าตนเองร้องไห้ แล้วเด็กฉลาดแต่ร่างกายอ่อนแออย่างเด็กหญิงพลอยสุดาจะคอยกังวลไปด้วย หากว่ารู้ว่าเธอร้องไห้จริงๆ

“มาค่ะเดี๋ยวน้องพลอยเช็ดฝุ่นที่เข้าตาให้แม่นะคะ เดี๋ยวแม่จะตาเจ็บ” เด็กน้อยเดินอย่างช้าๆ ไปหยิบทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะคิดเงินของมารดาและเดินมาหามารดา นาทีนี้ลภิสราต้องกลั้นน้ำตาไว้อย่างสุดความสามารถทั้งทุกข์ใจ และยังซาบซึ้งใจกับบุตรสาวที่ทำไมถึงรู้เรื่องขนาดนี้ แล้วโรคที่บุตรสาวป่วยอยู่กำลังจะมาพรากบุตรสาวไปจากเธอ เธอจะยอมปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นได้ยังไง

“ค่ะ คนสวยของแม่เก่งที่สุดเลย” ลภิสรายิ้มทั้งน้ำตา กำลังใจในการมีชีวิตอยู่ของเธอก็คือบุตรสาว

“ฝุ่นเยอะแยะเลยใช่มั้ยคะ น้ำตาของแม่เลยไหลไม่หยุด” เด็กหญิงพลอยสุดาพยายามเช็ดน้ำตาให้มารดา แต่ทว่าน้ำตาของมารดากลับไหลออกมาเรื่อยๆ

“ใช่ค่ะ ฝุ่นเยอะไปหมดเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ต้องดูดฝุ่นแล้ว ไม่อย่างงั้นน้ำตาต้องไหลทุกวันแน่เลย” ลภิสราแสร้งเอ่ยเพื่อปดบุตรสาวออกไป พร้อมทั้งแสร้งหัวเพราะเพื่อไม่ให้เด็กหัวไวอย่างบุตรสาวสงสัยเอาได้