บ่วงเสน่หาเลขาบำเรอรัก

ปกป้องลูก...2

“เดี๋ยวน้องพลอยช่วยคุณแม่ดูดฝุ่นนะคะ ดูดฝุ่นสนุกมากๆ เลยค่ะ” เด็กหญิงพลอยสุดารีบเสนอตัวทันที ไม่ได้ดูสภาพร่างกายของตนเองเลยว่ามันไม่แข็งแรงเลยสักนิด แค่เดินเด็กน้อยก็ยังเหนื่อยเลย จะมาดูดฝุ่นช่วยมารดาอย่างนั้นหรือ ไม่ต้องพูดถึงเลย

“ไม่เป็นไรลูก หนูไม่ค่อยสบายเดี๋ยวแม่ทำเองนะคะ หนูแค่ช่วยเป็นกำลังใจให้แม่ก็พอ โอเคมั้ย” ลภิสราบอกบุตรสาวด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

“แต่น้องพลอยอยากช่วยคุณแม่นี่คะ” เด็กน้อยมีท่าทีงอแง เมื่อเธอไม่สามารถช่วยแบ่งเบาภาระให้มารดาได้ แต่เธอหารู้ไม่ว่า แค่เธอยังหายใจอยู่บนโลกใบนี้ก็สามารถแบ่งเบาภาระ

“แค่ช่วยนั่งยิ้มหวานๆ ให้แม่ แม่ก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ” ลภิสรายิ้มอ่อนให้กับบุตรสาว ก่อนที่จะจุ๊บแก้มของบุตรสาวด้วยความรัก

“แล้วคุณแม่จะหายเหนื่อยได้ยังไงคะ ถ้าน้องพลอยนั่งยิ้ม” บุตรสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัยตามประสาเด็กที่ใคร่รู้ทั่วไป

“ก็หายสิคะเพราะหนูคือกำลังใจของแม่ คือความสุขของแม่ แล้วก็คือทุกอย่างของแม่ไงคะ” ลภิสราอธิบายต่ออย่างไม่รำคาญ

“ว้าว...น้องพลอยเป็นหลายอย่างให้แม่เลยค่ะ” เด็กน้อยตอบด้วยความตื่นเต้น แต่ยังไม่เข้าใจความหมายที่มารดาบอกเท่าใดนัก เพราะเธอเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจเรื่องราวที่มันลึกซึ้งแบบนี้

“ใช่ค่ะ เพราะฉะนั้นน้องพลอยต้องไม่ดื้อ ทำตัวให้แข็งแรง ไม่งอแงเวลาไปหาคุณหมอนะคะ” ลภิสราถือโอกาสเอ่ยออกมา เพราะเวลาที่บุตรสาวไปพบหมอ บุตรสาวจะงอแงเป็นพิเศษ ด้วยเพราะว่าเธอกลัวเข็มนั่นเอง

“ก็คุณหมอไม่ใจดีนี่คะ จิ้มแขนน้องพลอยแต่ละที น้องพลอยร้องไห้งอแงเลย” เด็กหญิงพลอยสุดาเอ่ยด้วยท่าทางขยาดเมื่อนึกถึงโรงพยาบาล

“เจ็บก็ต้องทนนะคะ น้องพลอยจะได้หาย แล้วก็วิ่งเล่นกับเพื่อนๆ ได้” ลภิสราเอ่ยด้วยความสงสารบุตรสาว เพราะเธอต้องคอยกอดร่างบุตรสาวไว้เวลาที่เจาะเลือด เธอเจ็บปวดมากกว่าบุตรสาวเสียด้วยซ้ำ แต่นี่มันคือการรักษา เพราะเพื่อให้บุตรสาวหายจากโรคนี้ ดังนั้นบุตรสาวต้องอดทนอย่างมาก เพื่อผ่านช่วงเวลาที่ลำบากเหล่านี้ไปให้ได้

“ค่ะแม่” เด็กน้อยรับปากด้วยความหวั่นใจ แต่เพราะเป็นมารดา เธอจึงต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อมารดาที่เธอรัก