“บอกก็ได้ค่ะ จะเอาเงินไปจ่ายค่าผ่าตัดให้ลูก” ในที่สุดลภิสราก็จำต้องเอ่ยออกไป เพราะถ้าไม่บอกเขาก็คงไล่เธอกลับไปจริงๆ ที่สำคัญเธอโกหกไม่เก่งเสียด้วย ขืนโกหกไปก็จะโดนเขาต้อนซะจนมุมเสียอีก สู้บอกออกไปให้จบๆ ดีกว่า
“ลูก? ลูกของคุณเหรอ” เชนเอ่ยถามพร้อมทั้งครุ่นคิดบางอย่างในสมอง อย่าบอกนะว่าลูกที่เธอพูดถึงก็คือเด็กที่เขาเคยให้ไปเอาออก ซึ่งเป็นสิ่งที่เขารู้สึกผิดมาตลอดชีวิตของเขา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเขาจะไปชดเชยเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไร
“ใช่ค่ะ ลูกของฉัน” ลภิสราหายใจไม่ทั่วท้องที่ต้องบอกเขาว่าลูกคือลูกของเธอ
“อายุเท่าไหร่” เชนถามอ้อมๆ เพราะเขาจำได้ดีว่าเธอหายไปจากชีวิตเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“สี่ขวบค่ะ” ลภิสราเอ่ยออกมาด้วยความหวั่นใจ หวังว่าเขาจะไม่สนใจเธอ จนจำไม่ได้นะว่าเธอจากเขาไปนานแค่ไหน และเรื่องที่เธอตั้งท้องอีก ทุกอย่างมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก
“ลูกผมใช่มั้ย” เชนเข้าประเด็นทันที
“ไม่ค่
