อี้เหอมีใบหน้าแดงก่ำ เมื่อร่างกายเปลือยเปล่าของตนถูกวางลงข้างแม่ทัพหนุ่ม ซึ่งคนรักไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ทั้งคู่เริ่มเล่นบทสวาทกันพวกเขาก็ทำแค่ที่โต๊ะเท่านั้น
“อื้อ… พี่จางแต่ข้าอายนะเจ้าคะ”
จางไห่ยิ้มชอบใจ “อ่า…ไม่ต้องอายนะคนดี สหายพี่เขาไม่รู้สึกอะไร ซี๊ด…” พร้อมกันนั้นเขาก็ดันสองขาเรียวขาวออกกว้าง จนมันแบะไปชนกับขาที่ไม่มีความรู้สึกของคนป่วย ซึ่งยามนี้แม่ทัพหนุ่มกำลังนอนมองกลีบแดงเรื่อกลืนกินเอ็นเนื้อของเขาอยู่
“อ่า… อี้เหอจ๋า รูหอยของเจ้าเอามันยิ่งนัก โอว… พี่อยากเด้าเจ้าทั้งคืนเหลือเกิน อ่า… ซี๊ด… เสียวลำเอ็นยิ่ง” จางไห่พ่นคำหยาบโดยไม่เกรงใจสหายที่นอนมองตนขยับเอ็นใส่หญิงสาวสักนิด
สำหรับเขาการทำเช่นนี้มันสุขเสียยิ่งกว่าอะไร ทั้งได้แก้แค้นเอาคืนสหายที่มักจะได้ดีกว่าเขาทุกครั้ง และยังได้ตอกเอ็นอุ่นใส่รูอันคับแน่นนี้อีก “อ่า… ยิ่งเอายิ่งมัน รูหอยเมียตอดเอ็นผั
