“วันนี้อาการเขาเป็นเช่นไรบ้าง” จางไห่เอ่ยถามคนรัก
“เหมือนเดิมเจ้าค่ะ” อี้เหอตอบกลับเสียงแผ่ว น้ำเสียงยังมีความกังวล ในฐานะคนดูแลนางย่อมอยากให้คนป่วยหายไวไว
“ไม่เป็นไร เจ้าแค่ดูแลเขาไปตามอาการที่เป็นก็พอ นายท่านหานไม่ต่อว่าหรอก” จางไห่เอ่ยปลอบ เพราะรู้ว่านางกังวล
“น่าสงสารท่านแม่ทัพนัก เป็นเช่นนี้เพราะปกป้องบ้านเมืองแท้ๆ แต่กลับถูกทอดทิ้งไม่ไยดี” อี้เหอเอ่ยตามที่คิด นางเป็นคนจิตใจดี จึงได้มาช่วยคนรักดูแลคนเจ็บ
“อย่าคิดมากเลยนะ มันเป็นรื่องธรรมดาของนักรบที่ต้องบาดเจ็บ ดีแค่ไหนที่เส้าเหว่ยยังรอดมาได้ ดีที่เขาไม่ตายในสนามรบเหมือนคนอื่น เจ้าก็แค่รักษาให้เขากินยาไปตามอาการก็พอ เรื่องอื่นอย่าได้ไปใส่ใจเลย” สิ้นคำเขาก็ยกนางขึ้นบนโต๊ะมุมห้องซึ่งมันไม่ไกลจากเตียงนัก ก่อนที่ยิ้มร้ายจะเผยออกมา
“ทะ...ท่านพี่จะทำอันใดเจ้าคะ” อี้เหอเสียงสั่น แม้จะรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการทำอะไร เพราะนี่ไม่ใช่คร
