สองหนุ่มหยิบของกินอย่างสนุก ขณะนุกนิกยังหน้าเครียดและเป็นกังวลเรื่องเจ้านาย
“ว่าแต่ตอนนี้พี่พิมพ์ของพวกเราจะเป็นยังไงบ้างวะ ถูกผู้ชายลากออกจากงานไปแบบนั้น ไม่รู้เขาลากไปไหน ท่าทางเขาโกรธอยู่ด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอก” ธนาบอกเสียงเรียบ ดูไม่ตื่นตูมหรือตื่นเต้นอะไรทั้งนั้น “เฮียทัดตามไปแล้ว เขาไม่ยอมให้ใครมาแย่งเจ๊ไปง่าย ๆหรอก...ป่านนี้อาจจะอยู่ด้วยกันแล้วก็ได้”
“เออ...และอาจจะกำลัง...ม๊วบกันอยู่”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเหอะ เพราะไอ้คุณอาชวินนั่นก็ไม่ใช่จะธรรมดานะโว๊ย เขาถูกฉีกหน้าขนาดนั้น ต้องคิดเอาคืนพี่ทัดแบบเจ็บ ๆบ้างแหละ”
เฮ่อ...นุกนิกอดเป็นห่วงเจ้านายไม่ได้จริงๆ
ทัดเทพรีบวิ่งมาที่หน้าลิฟต์ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของอาชวินและพิมพ์ใจ…
“ไอ้วิน!.....ไอ้ฉวยโอกาส อย่าให้เจอนะโว๊ย!” เขาปั้นปากปั้นหมัด ต่อยลมต่อยอากาศไปก่อนเพื่อระบายอารมณ์โมโห ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า... “ไม่ดิ ต้องเจอมันดิ ต้องหาม
