“โอ๊ย! ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ บางทีฉันอาจจะโสดไปตลอดชีวิตก็ได้ เพราะทุกวันนี้ที่ชีวิตฉันมันวุ่นวายขนาดนี้ ก็เพราะมีผู้ชายอย่างพวกคุณเข้ามาเนี่ยแหละ!!!”
เธอยกหมัดขึ้น ตั้งท่าจะต่อย อาชวินจึงยอมคืนให้ ไม่ใช่เพราะกลัวหมัดเล็ก ๆนั่น แต่เขากลัวเธอจะโกรธจนเกลียดเขาไปซะก่อน
“รู้มั้ย? ตั้งแต่ที่คุณโผล่เข้ามาในชีวิตฉัน ชีวิตฉันก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ เรื่องซวยๆ ตลอดเลย ทั้งร้านพัง! รถเจ๊ง !ชื่อเสียงเน่าเฟะ! ทุกอย่างป่นปี้ไม่มีเหลือ!!!”
เจ้าหล่อนพูดจบก็หันหลังให้เขา ชายหนุ่มก้าวตามอย่างเร็วแล้วสวมกอดเธอไว้จากด้านหลังจนแน่น
“ไม่นะพิมพ์ อย่าพูดอย่างนั้นสิ อย่าพูดว่าผมเป็นตัวซวยสำหรับคุณ ผมไม่ยอม”
“อื้อ ปล่อยนะคุณวิน!” เธอพยายามปลดมือเขาออกจากสะเอว แต่เขารัดแน่นมาก “ปล่อยฉัน!”
“ทำไม! ทีไอ้ทัดยังจูบได้ แล้วผมจะกอดคุณบ้างไม่ได้รึไง”
“แต่...” แต่...อะไรดีวะ... “อ๋อ! นี่คุณเห็นฉันเป็นคนใจง่ายใช่มั้ย
