“สงสัยฉันคงต้องไปทำบุญไหว้พระรักษาศีลบ้างแล้วล่ะ...เอ๊ะ! หรือว่าจะไปปฏิบัติธรรมสักสิบวันดีมั้ย จะได้อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร”
เธอคิดไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงขนาดหกฟุตที่แสนนุ่มสบาย เธอนอนแผ่หลา เหมือนคนหมดเรี่ยวขาดแรง เหมือนคนใกล้ตายไม่มีผิด
แต่เธอไม่ตายหรอกนะ เธอลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งในตอนสายของเช้าวันใหม่ วันที่มีแดดแรงและท้องฟ้าแจ่มใสพอสมควร
“ฟ้าหลังฝน มักจะสดใสเสมอ” แต่มันก็ไม่เสมอไปหรอกนะ เธอรู้ดีว่าชีวิตของเธอยังมีเรื่องวุ่น ๆยุ่ง ๆอีกเยอะให้จัดการ อย่างน้อยก็เรื่องรถ
พิมพ์ใจออกจากคอนโดแล้วตรงไปยังวัดใกล้ๆ ก่อน เธอทำบุญไหว้พระและขอพรเรียบร้อยแล้วจึงโบกมอเตอร์ไซค์วินให้ไปส่งที่ร้านกาแฟ
“พรุ่งนี้ร้านเปิด ไม่รู้จะมีใครมากินบ้าง” ร้านกาแฟสุดรักของเธอซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยเจ้าของพื้นที่เสนอตัวรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด
“ไม่จำเป็นหรอกน่า อย่าอวดร
