“คนอุตส่าห์ช่วย ยอมเอาหัวไปรับของแข็งแทน ไม่ขอบคุณสักคำ แต่กลับจะทำร้ายร่างกายกันซะงั้น”
“เล่นอยู่ได้ ใจหายหมดเลย” เธอยังตวาดใส่เขาต่อ ก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินออกจากห้องฉุกเฉินไป ชายหนุ่มรีบลุกแล้วเดินตามมาอย่างไว
“ล้อเล่นน่า แค่อยากรู้ว่าเป็นห่วงกันรึเปล่า”
ทัดเทพเดินตามพิมพ์ใจต้อย ๆมาจนถึงห้องจ่ายยา บรรยากาศไม่พลุกพล่านมากนัก เพราะเป็นวันอาทิตย์
“พิมพ์...ยังโกรธอยู่เหรอ บอกว่าล้อเล่นไง”
“ไม่ได้โกรธ”
“งั้นยิ้มหน่อยดิ”
“ไม่ยิ้ม ไม่มีอารมณ์ และก็ไม่ต้องเซ้าซี้ด้วย นั่งเลย เดี๋ยวไปรับยาให้”
“ครับคุณแม่” เขายอมทำตามแต่โดยดี ปล่อยเธอไปจัดการเรื่องรับยาและจ่ายเงินค่ารักษาเรียบร้อย แล้วเสร็จก็เดินกลับมาหาเขา
“เรียบร้อย ไปได้แล้ว”
“แล้วค่ายา...”
“ฉันจ่ายให้แล้ว คุณไม่ต้องหรอก ก็คุณเจ็บแทนฉันไง ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ”
“รับผิดชอบแบบอื่นไม่ได้เหรอ” เขากระพริบตาปริบๆส่งสายตาอ้อน ๆ
“เช่น.
