“อะ...” แต่พอเขาหยิบไส้หมูเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจกส้มตำปลาร้าตามไปอีกหลายคำ เธอเลยต้องยอมใจเขา
“ไม่กินหรือคุณ อร่อยนะ”
“ไม่เผ็ดเหรอ”
“เผ็ดนะ แต่พอทนไหว” แล้วเขาก็กินอาหารอย่างมีความสุข เขากินทุกเมนูที่เธอสั่ง โดยไม่ปริปากบ่นอะไรอีกเลย นอกจากกินและคุยจ้อไม่หยุด
“ฉันถามคุณจริง ๆเถอะคุณวิน”
“ก็ถามมาสิ อยากรู้อะไร”
“คุณชอบฉันจริงเหรอ”
“อือ”
“ชอบตั้งแต่ตอนไหน”
“ตอนรับน้องคณะมั้ง วันนั้นผมมาหาเพื่อนที่คณะคุณพอดี ก็เลยได้เห็นรุ่นน้องคนหนึ่ง...เต้นได้น่าเกลียดจนผมอึ้งไปเลย”
ในที่สุด...เธอก็ได้รู้ว่าเพราะท่าเต้นของเธอนั่นเองที่เอาชนะใจของผู้ชายคนนี้ได้...ไม่ใช่ที่หน้าตาอย่างที่เธอหวังไว้ในตอนแรก
“ถามจริง...ตกลงฉันสวยมั้ยวะเหมียว???”
พิมพ์ใจโทรถามนภาพรทางโทรศัพท์ ขณะเจ้าหล่อนเดินตรวจไร่ชาตามหลังเจ้านายและลูกชายที่ขึ้นมาตรวจงานพอดี
“สวยสิ แต่สู้ฉันไม่ได้นะ”
“เฮ้อ ชอบเพ
