หอมกลิ่นความรัก...ที่น่าอิจฉา
935 คำ
“กาแฟมาแล้วค่า” เธอนำกาแฟสองที่มาเสิร์ฟพร้อมรอยยิ้มสดใส เธอวางอเมริกาโน่เย็นลงตรงหน้าชายหนุ่ม และลาเต้สำหรับคุณหมอคนสวย
“รู้ใจจริง ๆ พิมพ์นั่งด้วยกันก่อนสิ”
“โอ๊ยอย่าเลย เดี๋ยวลูกค้าประจำจะเคืองเอา” เธอแอบแขวะเจ้าของอู่ “ดื่มให้อร่อยนะคะคุณทัดเทพ เพราะสูตรนี้คุณหมอนาเดียร์เธอเป็นคนช่วยคิดสูตรให้เอาเลยนะค่ะ”
“ขอบคุณนะครับผู้จัดการคนสวย” เขาทำหน้ายั่วเย้าใส่เธอตามสไตล์ แต่ครั้งนี้เธอไม่ถือสา “วันหลังถ้าเกิดรถของคุณผู้จัดการมีปัญหา รีบเอาไปอู่เลยนะครับ เพราะผมจะซ่อมให้ฟรีครั้งหนึ่งเลย”
“ค่า...จะพยายามทำให้รถเสียนะคะ จะได้ซ่อมฟรี!”
“แต่ถ้าเป็นหมอเดียร์ ผมจะซ่อมฟรีให้ตลอดชีวิตเลย”
นาเดียร์ยิ้มเขิน ขณะพิมพ์ใจรู้สึกหมั่นไส้ปนน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก
“ทำไมไม่ลองชิมกาแฟดูล่ะคะ สูตรหมอเดียร์ใคร ๆ ก็ติดใจทั้งนั้น”
พิมพ์ใจคะยั้นคะยอทัดเทพ ชายหนุ่มมองหน้ากะล่อนของเธอแล้วก็เอะใจ เจ้าหล่อนต้องทำอะไรมิดีมิร้ายกับกาแฟของเขาแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่จ้องกาแฟเขาขนาดนั้น
“ชิมสิค่ะทัด อร่อยนะ”
พระเจ้า...หมอเดียร์หาเรื่องให้เขาจนได้
“เอ่อ...ผมก็ว่าน่าจะอร่อย กลิ่นหอมดี”
“สูตรนี้ชื่อว่าห๊อมหอมค่ะ สำหรับคนพิเศษโดยเฉพาะ ถ้าไม่พิเศษจริง ไม่ได้ชิมนะคะ”
เขาเหลือกตามองพิมพ์ใจอย่างจับท่าที หากเขาท้องเสียหรือป่วยเพราะกาแฟแก้วนี้ เขาไม่เอาหล่อนไว้แน่
“ชิมสิคะทัด แล้วบอกด้วยว่ารสชาติเป็นยังไง จะเอาเป็นซิกส์เนเจอร์ของร้านดีมั้ย”
พิมพ์ใจเผลอหัวเราะออกมา ก่อนจะรีบเอามือปิดปากไว้ ชายหนุ่มตวัดสายตามองหล่อนอีกครั้ง ก่อนยกแก้วกาแฟขึ้นดูดดังซูดอย่างเร็ว
“ว๊าว...อร่อยจริง ๆ ด้วยครับ” แต่มันทำให้เขาเกือบจะสำลักความขมบรมขมนั่นออกมาเลย
“เหมาะที่จะเป็นซิกส์เนเจอร์ของร้านจริงๆ”
ทัดเทพฝืนยิ้มออกมาอย่างยาก ก่อนจะเงยหน้ามองพิมพ์ใจด้วยสายตาแบบจะกินเลือดกินเนื้อเธอ...
“งั้นก็เชิญดื่มให้หมดเลยนะคะ หมอเดียร์จะได้ดีใจ”
เธอบอกพร้อมรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเดินจากไปอย่างอารมณ์ดีมีความสุข ทัดเทพนั้นอยากจะลุกไปจับหล่อนมาน๊อคสักทีสองทีให้หายเจ็บใจ แต่เขาต้องวางฟอร์มต่อหน้าหมอเดียร์
“วันนี้หมอสวยจังเลยครับ”
“สวยเหรอคะ เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดมานะเนี่ย”
“ถึงได้บอกว่าสวยไง” สองหนุ่มสาวพากันหัวเราะร่า สนทนากันต่ออย่างไม่สนคนรอบข้าง ทำราวกับโลกใบนี้มีกันอยู่แค่สองคนอย่างนั้นแหละ
แล้วความสุขสนุกของพิมพ์ใจก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วในพริบตาเดียว เธอกลับมาหงอยเหงาและถอนหายใจซ้ำๆ อย่างเบื่อหน่ายหลังเคาน์เตอร์ชงกาแฟ
“เฮ้อ...ชีวิตดี๊ดี” ผู้จัดการสาวเข้าประจำโต๊ะผู้จัดการที่มุมหนึ่งของร้าน จากนั้นก็เปิดอินเทอร์เน็ต เช็คดูแฟนเพจของร้านกาแฟว่ามีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง
“เฮ้อ...ไม่มีอะไรเลย...ว่างเปล่า” ไม่ใช่ในแฟนเพจหรอก แต่ในหัวเธอต่างหาก
หญิงสาวแอบรู้สึกเซ็งและเศร้าเล็กน้อย ยามที่เห็นทัดเทพและนาเดียร์สนิทกันมากขึ้น ก็จะไม่ให้เซ็งไม่ให้เศร้าได้ยังไงล่ะ...ก็อีตาทัดเทพคนนี้แหละ ที่เธอแอบชอบเขามาตั้งแต่ต้นปี
หลังจากที่เธอเอารถเข้าไปซ่อมอยู่หนึ่งเดือนเต็ม เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสามเดือนต่อมา เขาจะจำเธอไม่ได้เสียแล้ว
เขาลืมไปด้วยซ้ำว่าเธอเคยเป็นลูกค้าของเขามาก่อน ใช่สิ ก็เธอไม่ได้สวยระดับนางเอกและงดงามจิตใจดีราวกับแม่ชีเทเรซ่าอย่างหมอลิเดียร์นี่นา
“เฮ้อ...ถึงจะเจอกันก่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้นี่นะ วะ...ว๊ายตาย!”
อร๊ายยยย.....เธอเผลอพิมพ์ลงไปในสเตตัสของแฟนเพจร้านกาแฟน่ะสิ หากไม่ทันจะกดลบ กลับมีลูกค้าเข้ามากดไลต์พรึ่บ...พร้อมทั้งแสดงทัศนะและความคิดเห็นรัว ๆ
พวกเขาต่างเห็นด้วยกับแอดมินเพจ...เพราะต่างก็มีประสบการณ์ร่วมทั้งฝ่ายที่แอบรักเขาและฝ่ายที่เขามาแอบรัก!
“ไม่ได้เพราะอะไรวะ เพราะไม่สวยเหรอ”
ความจริง...พิมพ์ใจก็ไม่ได้ขี้ริ้วขรี้เหร่นักหรอกนะ ใบหน้าของเธอสวยหมดจด ถึงไม่พิมพ์นิยม แต่ก็จิ้มลิ้มพริ้มเพราน่ารัก ผิวไม่ขาวมากแต่ก็นวลเนียนสดใส หุ่นไม่ถึงกับบอบบาง แต่ก็มีเนื้อมีหนังพอสวย
ส่วนความสูงนี่ก็หญิงไทยนั่นแหละ 161 บ้าง 162 บ้างตามโอกาส เพราะเวลาวัดส่วนสูงแต่ละที่ก็ไม่ค่อยจะตรงกันสักเท่าไหร่
ถึงเธอไม่ได้สูง แต่ก็ไม่ได้เตี้ยซะหน่อย แล้วหมอนั่นมีสิทธิ์อะไรมาเรียกเธอว่ายัยเตี้ย!!!
เธอคิดว่าเธอก็ดูดีอยู่นะ หากไม่ได้ไปไหนมาไหนกับนาเดียร์จนเหมือนเป็นเงาตามตัวกันแบบนี้ เธอก็คงไม่ถูกมองข้ามและถูกเปรียบเทียบตลอดเวลา
นาเดียร์ลูกครึ่งไทย-เยอรมันที่ทั้งเก่งและสวย นิสัยก็ดีอีกต่างหาก แถมตอนนี้ยังเป็นคุณหมอแสนสวยที่มีเสน่ห์สุด ๆ
- ผู้เขียน
