เธอพูดเสียงขาดเป็นห้วงขณะวางมือลงบนบ่ากว้างของเขา ก้มดูใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังซุกไซ้อยู่กับทรวงนุ่ม นายหัวเชนเหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังซุกหน้ากับอกแม่ เขาดูน่ารัก แตกต่างจากวันแรกที่ได้พบ
“นายเชน...บอกหน่อยได้ไหมว่า นายจะให้ฉันกลับบ้านเมื่อไหร่”
คำถามที่แทรกขึ้นมาของสายไหมดูเหมือนเป็นการขัดจังหวะอารมณ์อันเร่าร้อนของชายหนุ่มชั่วขณะ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เชนเสียความรู้สึก เขาแนบใบหน้ากับอกของเธอ กอดเอวอ้อนแอ้นไว้แล้วกล่าว
“อยากกลับบ้านแล้วหรือแม่นกน้อย ฉันคิดว่าเธอเริ่มปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้และอยากอยู่ที่นี่ต่อไปเสียอีก”
“นี่ไม่ใช่บ้านของฉันนะ นายหัวเชน”
พอเธอพูดแบบนั้นเชนก็เงยหน้ามองด้วยแววตาเป็นประกายวาววาม สายไหมไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรผิดหรือเปล่าเพราะใบหน้าคร้ามคมเปลี่ยนไปและเธอก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังครุ่นคิด หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ และกลั้นใจพูดต่อ
“นายพูดเองนี่ไม่ใช่เหรอว่า ถ้าวันหนึ่ง
