แกนกายของเธอกำลังตอดตุบ ๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะมีความรู้สึกอ่อนไหวมากถึงขนาดนี้ แต่พอเชนถอนริมฝีปากออกสายไหมก็มองเขาราวกับไม่เข้าใจตัวเอง
“นายเชน...นายมันเจ้าเล่ห์” เธอพูดเสียงปนหอบ ปากอิ่มเผยอออกอย่างชวนเชิญ
“เธออยากได้โทรศัพท์นี่ไม่ใช่หรือ” เขาตอบด้วยเสียงปนหอบเช่นกัน แต่ในวินาทีนั้นเองที่สาวชาวกรุงได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของนายหัวหนุ่มชาวใต้ชัด ๆ
เชนเป็นผู้ชายที่ดูดีมากจนเธอไม่อยากเชื่อสายตาในเวลานี้ ปื้นคิ้วหนาเหนือดวงตาสีเหล็กกล้านั้นดึงดูดให้เธอจ้องลึกลงไปราวกับมีมนต์ขลัง จมูกของเขาโด่งยาวและริมฝีปากที่บดบี้ปากของเธอก็ช่างน่าจูบเสียนี่กระไร
สันกรามแกร่งขับความเป็นชายชาตรี โครงหน้าของเชนดูราวกับว่าเขาไม่ใช่ชาวใต้แท้ ๆ แม้แต่ผิวสีเข้มก็ไม่ใช่สีผิวแท้ ๆ เพราะใต้ร่มผ้านั้นเป็นผิวสีแทนไม่ใช่ดำคล้ำอย่างคนในท้องถิ่นทั่วไป
“ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้” เขาว่าพลางกอดรัดร่างเล็กแน่นขึ้น “แล้วฉันจ
