พอสายไหมขยับออกไปจากที่ที่เขาและเธอโรมรันบทพิศวาสกันเมื่อครู่เชนก็เห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้เขายิ่งแน่ใจว่าเขาได้พร่าผลาญความบริสุทธิ์ของสาวชาวกรุงจริง ๆ
นั่นคือคราบเลือดหยดเล็ก ๆ หลายหยดเป็นจุด ๆ บนฟูกเก่า มันทำให้ความกระด้างในหัวใจของเขาคลายลง ยิ่งเขาได้เห็นดวงหน้าสวยหวานอยู่ในอาการตื่นกลัว ผมยาวยุ่งสยายกระเซอะกระเซิง ปากเล็กสั่นระริกขณะขยุ้มผ้าที่ใช้ปิดทรวงอกไว้แน่น
ทว่าสิ่งที่เขาเห็นจากดวงตาคู่งามคือประกายกล้าแข็งและเหมือนเจ็บแค้นอย่างที่สุด แต่ด้วยนิสัยไม่ยอมใครทำให้ไม่อยากให้สาวชาวกรุงเห็นความรู้สึกอันแท้จริง เขาทำสีหน้าเคียดขึ้งและขบกราแน่นอย่างหัวเสีย
“ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน แม่นกน้อย พ่อแม่ของเธอก่ออะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่พวกเขาทำ”
“แต่ไม่ใช่แบบนี้! ฉันมาที่นี่เพื่อทำความตกลงกับคุณ นายหัวเชน ไม่ใช่ให้คุณข่มขืนฉัน!”
“มันจะเป็นไรนักหนาถ้าจะต้องเป็นเมียคนป่าคนดง!” เชนตวาดก
