สายไหมเชิดคางขึ้นอย่างถือดี “คงเป็นงานของนางบำเรอล่ะสิ ก็ได้...นายอยากจะทำอะไรฉันก็เชิญ พอนายเบื่อก็คงจะไล่ให้ฉันกลับบ้านในสักวันนั่นล่ะ!”
“พวกผู้หญิงเมืองหลวงเขาคิดอะไรกันง่าย ๆ แบบนี้น่ะรึ”
เชนตอกกลับในทันใดและทำให้สายไหมเงียบไปในทันที แววตาของเธอเปลี่ยนไป หยาดน้ำเล็ก ๆ เริ่มซึมที่หางตาของหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว
“ฉันไม่เคยคิดอะไรง่าย ๆ อย่างที่นายว่า” หญิงสาวลดระดับเสียงอวดดีของเธอลง “ฉันบอกนายแล้วยังไงว่าที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ของฉันจริง ๆ แล้วนี่ฉันต้องพบกับอะไร... ฉันถูกคนใจร้ายอย่างนายข่มขืน จะให้ฉันร้องไห้ฟูมฟายจนคอแตกตายอย่างนั้นหรือ สู้ฉันยอมให้นายย่ำยีจนนายเบื่อแล้วเฉดหัวฉันกลับกรุงเทพ เก็บลมหายใจของฉันกลับไปพบพ่อกับแม่ยังดีกว่าเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่”
พูดจบก็เบือนหน้าไปอีกทางเหมือนไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายที่แม้จะหล่อเหลาปานเทพบุตรเพียงไหนแต่เขาก็ย่ำยีหัว
