พงษ์กล่าวอย่างไม่เข้าใจ แม้จะเพิ่งรู้จักกับสายไหมแต่เขาก็อยากผูกมิตรและรู้สึกสงสารเธออย่างบอกไม่ถูกเมื่อต้องเห็นสภาพของสาวสวยชาวกรุงต้องมานั่งก้มหน้าก้มตาทำงานหนักอยู่กลางป่าเขา
“ช่างมันเถอะนะ” สายไหมวางแปรงลง เธอถอนหายใจและกล่าวต่อหลังจากนั้นอีกสองสามนาที
“ฉันมาที่นี่ก็เพื่อต้องการทำงานแลกเงิน ฉันไม่มีทางเลือก...เอ้อ...พงษ์จะไปทำงานต่อก็ได้นะ อีกเดี๋ยวฉันก็ซักผ้าเสร็จแล้ว”
พงษ์เหลือบมองผ้ากองพะเนินที่ยังมีคราบผงซักฟอกแสดงว่าสายไหมยังไม่ได้ล้างผ้าพวกนั้น
“เดี๋ยวผมช่วยตักน้ำคุณก่อนก็แล้วกัน แล้วค่อยไปทำงานต่อ”
“อุ๊ย! ไม่ต้องหรอกนะจ๊ะ พงษ์”
สายไหมร้องห้ามเมื่อชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วหยิบหมาตักน้ำที่โยงไว้กับรอกหย่อนลงไปในบ่อก่อนจะสาวขึ้นมาพักเดียวแล้วเทลงในกะละมังข้าง ๆ ผ้ากองพะเนิน
“โชคดีที่ตรงนี้มีบ่อน้ำ แต่ถ้าคุณสายไหมเบื่อจะซักตรงนี้ จะเอาผ้าไปซักที่น้ำตกในป่าตรงโน้นก็ได้นะครับ มัน
