บทที่ 8
เคนยกมือขึ้นและทำให้คนพูดต้องหยุดชะงัก พรินซ์เห็นเพื่อนของเขาหันไปมองที่ล็อบบี้ของโรงแรมเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ตรงนั้นดึงดูดสายตาเคนกระนั้น สักครู่เคนจึงลุกขึ้น
“พรินซ์...ฉันขอตัวครู่เดียวนะเพื่อน เดี๋ยวฉันกลับมา”
“เฮ้ย!....อ้าว...อะไรวะ?”
พรินซ์บ่นอุบขณะที่เคนวิ่งตรงไปยังล็อบบี้ของโรงแรมที่ซึ่งมีแขกหลายคนยืนติดต่อพนักงานด้านหน้าเคาน์เตอร์ ชายหนุ่มชะเง้อมองไปยังกลุ่มแขกที่อยู่หน้าลิฟท์ เคนไม่ได้ตาฝาดเพราะเมื่อครู่เขาเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่กับกลุ่มแขกที่เพิ่งเดินออกไปไม่ถึงห้านาที
“เคนคะ”
เสียงหวานที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้เคนต้องชะงัก เขานิ่งนึกชั่ววินาทีเพราะจำเสียงนี้ได้ก่อนจะหันกลับไปและพบกับเรียวแขนงามที่สวมกอดเขาไว้โดยไม่แคร์สายตาของใครในที่นั้น
“พริซซี่”
เคนอุทานออกมาเบา ๆ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ร่างบอบบางของน้ำเพชรในชุดเสื้อเกาะอกและกางเกงยีนส์รัดรูปสะพายกระเป๋าสีดำตอกหมุ
