กลเกมสวาท บทที่ 2
1017 คำ
และที่สำคัญเขาเรียกเธอว่า พริซซี่...พริซซี่ นั่นมันชื่อของน้ำเพชรที่คนในโนรงแรมเรียกพี่สาวฝาแฝดของเธอนี่นา พอนึกได้เช่นนั้นใบหน้าของจินดามณีแสดงความตระหนกออกมาในทันที
“นี่คุณ...คุณเป็นใคร ฉันไม่เคยรู้จักคุณเลยนะ”
“ผู้หญิงอะไรหน้าด้าน!” เขาตวาดพร้อมทั้งชี้หน้าทำให้หญิงสาวแทบสะอึก “วิ่งแร่ไปเสนอตัวให้ผู้ชายถึงบ้านแล้วยังจะมีหน้ามาบอกว่าจำคนที่ตัวเองนอนด้วยไม่ได้อย่างนั้นหรือ”
“ใคร!...ใครไปนอนกับผู้ชายที่ไหน คุณมันบ้าชัด ๆ นี่มาปรักปรำว่าฉันไปนอนกับใคร ฉันจะออกไปแจ้งตำรวจให้มาจับคุณเดี๋ยวนี้แหละ”
“เอาเลย! เชิญเลยถ้าคิดว่าจะเปิดประตูรถคันนี้ได้ หรือถ้าจะออกไปได้ก็อยากรู้เหมือนกันว่าตำรวจจะเชื่อน้ำหน้าโสเภณีร่านผู้ชายอย่างคุณมั้ย”
“ไอ้บ้า!”
เผียะ!
เร็วเท่าความคิดที่จินดามณีตวัดฝ่ามือลงบนแก้มหนา ๆ ของคนแปลกหน้าที่มาด่าเธอฉอด ๆ แต่เขากลับนิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สา จะมีก็แต่แววตาแสดงความอาฆาตแค้นออกมาอย่างน่ากลัว
บทที่ 2
เผียะ!
เสียงฝ่ามือตวัดลงบนใบหน้าอีกหน แต่คราวนี้กลับเป็นหญิงสาวที่ใบหน้าสะบัดไปตามแรงฝ่ามือของชายหนุ่ม ร่างเล็กโยกไปตามแรงมือหนาหนักจนหัวเกือบทิ่มไปชนคอนโซลหน้า จินดามณีชาที่ใบหน้าและรู้สึกเหมือนมีน้ำข้นเหนียวไหลออกมาจากมุมปากของเธอ
“อย่ามาอวดดีกับผมอีก พริซซี่!”
เขาคำรามลั่นในขณะที่ร่างบอบบางค่อย ๆ เอนหลังกลับไปพิงเบาะและเอามือลูบคลำไปบนแก้มร้อนผ่าว จินดามณีร้องไห้ออกมาแต่ไม่มีเสียง เมื่อเห็นรอยเลือดติดอยู่บนปลายนิ้วที่จรดลงบนมุมปาก หญิงสาวปากสั่นและเหมือนมีก้อนแข็งแล่นขึ้นมาจุกอกจนแทบพูดไม่ออก นี่เขาตบเธอจนเลือดกบปาก ผู้ชายอะไรถึงได้ร้ายกาจแบบนี้
“คนอย่างคุณมันทั้งเลวทั้งอวดดี ชอบหลอกผู้ชายให้รักให้หลงแล้วตลบหลัง ผมรักคุณมากแค่ไหนแต่สิ่งที่ได้กลับมามันเลวร้ายจนเกินกว่าที่ผมจะรับ คุณทำอะไรไว้อย่าคิดว่าผมจะไม่รู้ทันเกมชั่ว ๆ ของคุณ”
จินดามณีได้แต่ส่ายหน้าทั้งน้ำตา เธอจะบอกผู้ชายคนนี้ได้อย่างไรว่าเธอไม่ใช่ น้ำเพชร พี่สาวฝาแฝดของเธอที่เขาก่นว่าใส่หน้าปาว ๆ อย่างไม่เกรงใจ
“คุณคะ...ฉันไม่...”
“คุณต้องไปกับผม!” เสียงเขาเกรี้ยวกราดและเด็ดขาดจนน่ากลัว “ผมจะสั่งสอนผู้หญิงแพศยาอย่างคุณให้รู้เสียบ้างว่าการที่กล้ามาล่อหลอกให้รักแล้วหักหลังเคน แม็คไนต์ คนนี้คุณจะได้รับผลตอบแทนยังไงบ้าง!”
เคน แม็คไนต์
จินดามณีไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้แต่พอจะเดาเหตุการณ์จากคำพูดของเขาได้ เขาอาจเป็นแฟนกับน้ำเพชร พี่สาวของเธอ แต่เธอจะทำให้เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอ ไม่ใช่ คนที่เขากำลังเข้าใจผิดตอนนี้ หญิงสาวยิ่งตกใจเมื่อรถกำลังจะเคลื่อนออกไปจากที่นั้น
“นี่คุณจะพาฉันไปไหน”
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก พริซซี่! พอถึงเวลานั้นคุณก็จะรู้เองว่าผมจะพาผู้หญิงชั่ว ๆ อย่างคุณไปไหน และขอร้องว่าอย่าทำหน้าตาไร้เดียงสา ทำเหมือนไม่เคยรู้จักผู้ชายที่คุณเคยเมคเลิฟด้วย เห็นแล้วมันน่าสะอิดสะเอียนชะมัด!”
จินดามณีหน้าแดงก่ำและชาไปหมดทั้งมือเท้า เธอไม่เคยพบเห็นผู้ชายที่ไหนกักขฬะและน่ากลัวอย่างเขามาก่อน หญิงสาวกำมือแน่น ปั่นป่วนไปหมดในช่องท้องและคิดหาทางหนีทีไล่จนปวดขมับ
เธอจะหนีไปทางไหนได้ล่ะ เคนเร่งกำลังเครื่องยนต์ให้เร็วขึ้นทุกที ประตูรถก็ไม่สามารถเปิดออกไปได้ หรือถ้าเปิดออกไปเธออาจตกรถสปอร์ตที่วิ่งด้วยความเร็วสูงตายเสียตอนนี้ก็เป็นได้
”คนบ้า...ปล่อยฉันไปนะ”
จินดามณีร้องขอในใจขณะกัดปากตัวเองแน่นเพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจึงหลีกพ้นไปจากสถานการณ์นี้ได้เสียที หญิงสาวไม่กล้าถกเถียงหรือพูดออกมาเพราะเกรงว่าจะถูกฝ่ามือของเขาซ้ำลงมาบนหน้าเป็นหนที่สอง
เธอกำลังคิดถึงน้ำเพชร พี่สาวของเธอไปทำอะไรให้ผู้ชายคนนี้ช้ำใจหนักหนาเขาถึงได้เป็นเดือดเป็นแค้นจนแทบจะฆ่าเธอได้อยู่แล้ว หนำซ้ำยังก่นว่าด้วยถ้อยคำหยาบคายจนเกินกว่าผู้หญิง ๆ ดี ๆ ทั่วไปจะรับ
“ผมว่าจริง ๆ แล้วคุณลืมผมไม่ลงหรอกพริซซี่”
เขาเริ่มพูดขึ้นมาอีกขณะพารถแล่นฝ่าการจราจรคับคั่งใจกลางกรุงลอนดอนออกไปถึงชานเมืองและไม่มีทีท่าว่าเขาจะหยุดรถง่าย ๆ เขายังคงขับไปในขณะที่จินดามณีนั่งตัวสั่น
“อย่าพูดอีกนะว่าไม่รู้จักผม...เคน แม็คไนต์ ผู้ชายที่ผู้หญิงคนไหนก็อยากมาเสนอตัวให้แทบเท้า”
หลงตัวเองชะมัด! จินดามณีเบ้ปากเพราะเธอรู้ว่าเขากำลังพุ่งความสนใจไปที่เส้นทางเบื้องหน้า เส้นทางที่หญิงสาวแอบเห็นป้ายบอกว่าทางหลวงเส้นนั้นมุ่งหน้าไปยังทางเหนือของลอนดอน
“คุณยังเคยออกปากชมนี่ไม่ใช่หรือว่าเซ็กส์ของผมมันเร้าใจชนิดที่ไม่มีผู้ชายคนไหนทำให้คุณได้แบบนี้ คุณอยากให้ผมทำนั่นนี่ให้ คุณจำไม่ได้เลยหรือพริซซี่ว่าคุณชอบออรัลเซ็กส์แบบที่ผมทำให้มากขนาดไหน”
- ผู้เขียน
