“ก็เอาสิ! เอนี่.....” โรมันเค้นเสียงลอดไรฟันเมื่อเลื่อนริมฝีปากออก “อยากดิ้นก็ดิ้นไป แต่ถ้าคุณยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ผมก็จะปล้ำคุณเสียเดี๋ยวนี้ล่ะ!”
“อ๊าย!...อย่านะ คนบ้า!”
เอวิตราร้องออกมาไม่ทันเต็มเสียงปากอิ่มที่เป็นรอยบวมเจ่อก็ถูกประกบปิดและบดขยี้อีกหน พอถึงตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอก็ค่อย ๆ หดหายไปทีละน้อย ร่างเล็กเริ่มอ่อนระทวยลงเมื่อพบกับจูบร้อนแรงเหมือนเขาสูบพลังไปจากเธอจนเกือบหมด
“โรม..อือ...โรม”
เสียงหวานอ่อนลงเรื่อย ๆ เมื่อพบกับจูบของคนเอาแต่ใจแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือทั้งสองของเธอที่รวบเอาไว้เหนือศีรษะ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งต่อต้านร่างกายของเธอก็เหมือนหมดแรงไปเสียอย่างนั้น
สุดท้ายหญิงสาวจึงจำยอมต่อสัมผัสที่คุ้นเคย และเหมือนชายหนุ่มจะรู้ว่าร่างแน่งน้อยกำลังจะหมดฤทธิ์ จูบของเขาจึงนุ่มนวลลง จากระรานจาบจ้วงก็เป็นจูบที่ผ่อนปรน
“ปละ...ปล่อย...อืม...”
เสียงหวานที่แข็งกระด้างอ่อนลง เ
