“คุณก็เลยปลอมตัวเป็นโจรปล้นเอาสร้อยเพชรของฉันไป...อย่างนั้นใช่ไหมคะ โรม?”
“ผมแค่อยากให้แน่ใจ แค่อยากรู้ว่ามันเป็น ของ ของ เรา จริงหรือไม่”
“แล้วคุณก็ได้คำตอบว่า”
“มันเป็นของเราจริง ๆ...เอนี่ เมื่อคืนผมขอโทษ”
“คะ” เธอเลิกคิ้วสูง “ขอโทษเรื่องที่คุณขโมยสร้อยเพชรเส้นนั้นของฉันไปน่ะหรือคะ”
เขาส่ายหน้า “ผมอยากขอโทษที่ผมวางยาคุณ”
โรมันสารภาพออกมาในที่สุดเมื่อเขาเห็นว่าเอวิตราเริ่มฟังเขาและเธอก็สงบลงมากเมื่อได้รับรู้เรื่องราวที่เขาไม่ได้โกหก
“ฉันถูกวางยาอย่างนั้นหรือคะ โรม...ฉันยังนึกไม่ออกเลยนะคะว่าคุณวางยาฉันตอนไหน”
“ก็ตอนที่คุณดื่มไวน์แก้วนั้น...จากผม”
เอวิตราทบทวนเหตุการณ์อีกครั้งด้วยความรู้สึกที่เริ่มสับสน แล้วเธอก็น้ำตาซึมออกมาซึ่งทำให้โรมันหัวใจกระตุกวูบ เขาปลอบใจเธอด้วยการจูบบนแกมสีระเรื่อ ทำให้เธออบอุ่นหลังจากคำสารภาพของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกหนาวเยือก
“ผมแค่อยาก...ทำให้คุณคล้อยตา
