ตอนที่ 22
ไอ้ลูกเวร!
ทันทีที่พีชเงยหน้าขึ้นใจของเธอก็เหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ ชายตรงหน้าคือคนที่เธอจำได้ไม่มีวันลืมแม้ว่าจะเจอกันแค่หนึ่งครั้ง.. พ่อของกวิน เธอชะงักมองหน้าท่านที่กำลังยิ้มใจดีส่งมาให้นิ่งอยู่กับที่ ทำให้พ่อที่ยืนข้าง ๆ ต้องหันมาสะกิดลูกสาวเบา ๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” แต่ยังไม่ทันที่พีชจะได้เอ่ยอะไรเสียงอบอุ่นของชายตรงหน้าก็ดังขึ้นเสียก่อน
“หนูพีช สบายดีใช่มั้ยลูก ไม่ได้เจอกันตั้งแต่วันนั้นเลยนะ” พ่อและแม่หันไปมองหน้ากันด้วยความงุนงง
“เคยเจอกันมาก่อนเหรอครับ” พีชยกมือไหว้พลางเอ่ยเสียงเบา
“สวัสดีค่ะคุณอา..” แต่ยังไม่ทันจบประโยคดีผู้ชายตรงหน้าก็ยิ้มแล้วพูดขัดขึ้น
“เรียกคุณพ่อเหมือนเดิมเถอะลูก เราไม่ได้เป็นคนอื่นคนไกลกันนี่นา” คำพูดนั้นทำเอาพ่อกับแม่ของพีชนิ่งงันอย่างตกใจ เหลือบมองหน้ากันด้วยแววตางุนงงสุดขีด ส่วนพีชเองก็ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาทุกคน สีหน้าแดงจัดด้วยความร
