“ก็.. นะ” กวินยักไหล่ ยิ้มกวน ๆ หญิงสาวส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจ
“อื้อ”
“หืม.. พี่ว่าไงนะครับพูดอีกทีได้มั้ย” กวินเลิกคิ้ว
“อย่ากวน” พีชหัวเราะแล้วต่อด้วยน้ำเสียงเบา ๆ แต่ชัดเจน
“ฉันตกลง! ฉันจะแต่งงานกับนาย ได้ยินชัดหรือยัง!!!”
ทันทีที่พีชพูดว่าตกลงกวินก็เหมือนปลดล็อกพลังอะไรบางอย่าง เขาโผเข้ากอดผู้หญิงตรงหน้าไว้แน่น แน่นจนแทบจะยกเธอลอยจากพื้น
“กะ.. กวิน เบา ๆ หน่อยสิ” พีชสำลักเล็กน้อยแต่ใบหน้ากลับยิ้มกว้างอย่างมีความสุข มือทั้งสองกอดตอบเขาแน่นไม่ต่างกัน
กวินผละออกเพียงนิดมองสบตาเธอด้วยแววตาที่แน่วแน่ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาช้า ๆ แล้วจูบริมฝีปากเธออย่างลึกซึ้ง แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก ราวกับว่าในโลกนี้มีเพียงแค่เขากับเธอ ไม่มีเสียง ไม่มีผู้คน ไม่มีอดีตหรืออนาคต มีเพียงห้วงเวลานี้ที่มีแค่หัวใจสองดวงกำลังเต้นประสานกัน
“อะ.. แฮ่ม!”
เสียงกระแอมเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาทั้
