ตอนที่ 14
หมามีเจ้าของ
หลังจากที่ใช้เวลาพักผ่อนกับพ่อแม่อีกหนึ่งวัน เขาก็รู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นมาก ร่างกายที่รู้สึกเป็นไอ้ขี้เมาและอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านก่อนนี้ก็หายเป็นปลิดทิ้ง
กวินหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาคมกริบมองท้องฟ้าที่แจ่มใส เหมือนชีวิตของเขาที่เพิ่งผ่านพ้นวิกฤต ท้องฟ้าเช้านี้ไม่มีเมฆหม่นเหมือนเมื่อสองวันก่อน
สูด~
ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“ติดต่อตาภีมหรือยังลูก” แม่ที่เดินออกมาด้วยชุดลำลองธรรมดาถามขึ้น ในมือถือจานองุ่นเม็ดโตมาวางที่โต๊ะในห้องโถง
“ไอ้ภีมมันทำไมเหรอแม่” กวินเดินลงไปนั่งที่โซฟาแล้วหยิบมายัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ท่าทางนี่ผิดไอ้คนที่ทำเหมือนตัวเองจะตายเมื่อไม่กี่วันนั้น
“ก็ตาภีมนั่นน่ะ ติดต่อหาเราจนมือถือพังไปเครื่องหนึ่งได้มั้ง ไม่โทรไปบอกจะดีเหรอ” แม่ยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
“อ่อ.. ครับ งั้นเดี๋ยวผมมานะ”
จุ๊บ!
เขาลุกขึ้นอย่างว่าง่
