ตอนที่ 3.1 เกลียดอะไรได้อย่างนั้น
1039 คำ
ตอนที่ 3
เกลียดอะไรได้อย่างนั้น
ในช่วงกลางดึกของวันรับน้อง เมื่อพ้นช่วงเวลารอบกองไฟมาได้จนครึ่งคืน รุ่นพี่ปีสามและพี่สี่ได้นำทีมปีหนึ่งออกมาทำกิจกรรมรอบดึก นั่นคือการสำรวจรอบมหาลัย ตามธรรมเนียมทุกปีจะต้องพาน้องปี1ทำกิจกรรมขนหัวตั้งทุกปี และปีนี้พิเศษตรงที่เป็นวันครบรอบก่อตั้งมหาลัยแห่งนี้ด้วย มนต์พิชชายืนกอดอกมองดูแถวของน้อง ๆ ด้วยสายตาจับผิด
และแน่นอนเป้าหมายหลักที่เธอจับจ้องไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก.. กวิน เพราะเดิมทีเธอเองก็ไม่มั่นใจว่าไอ้เด็กนี่จะเข้าร่วมทุกกิจกรรมหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดมากไป เพราะวันนี้กวินและแก๊งเพื่อนนั้นเข้าร่วมกิจกรรมได้เป็นอย่างดี เมื่อถึงช่วงเวลาสำคัญพี่ปี4ได้กล่าวเปิดกิจกรรมยามดึกอย่างเป็นทางการ ไม่เพียงเท่านั้นยังเล่าเรื่องราวหลอน ๆ เกี่ยวกับมหาลัยนี้ให้น้อง ๆ ฟังก่อนออกสำรวจอีกด้วย
"เอาล่ะ! พี่ ๆ ขอให้น้อง ๆ โชคดี และเพื่อความปลอดภัย ปีนี้พี่ปี2 และปี3 จะเป็นคนไปคู่กับน้อง ๆ ปี1"
"ไม่ให้พวกเราไปกันเองเหรอครับ" นนท์หนุ่มหล่อที่ไม่น้อยหน้ากวินเอ่ยถามอย่างคนที่สงสัย
"มหาลัยเรากว้างมาก และน้อง ๆ เพิ่งเข้ามามหาลัยยังไม่รู้จักสถานที่รอบมหาลัยดี เพื่อความปลอดภัยจะให้รุ่นพี่เป็นคนนำทางดีกว่านะคะ" รุ่นพี่ปี4ที่ดูจะน่ารักคุยง่ายเอ่ยขึ้นนิ่ง ๆ ก่อนจะหันไปมองที่พีชและกวินที่นั่งคุยกันอย่างไม่สนใจใครด้านข้าง
"งั้นพีช.. เธอก็พารุ่นน้องคนนั้นไปละกัน"
พีชชะงักและกำลังจะปฏิเสธ แต่โดนแทนนี่ที่นั่งด้านหลังเอื้อมมือมาปิดปากไว้
"ดีเลยค่ะพี่เตย ยัยพีชโอเค" แทนไทตอบแทนเพื่อนพร้อมพยักหน้าให้รุ่นพี่ปี4รัว ๆ
"เอ๋.. ดีจังเลยครับ ผมได้อยู่กับพี่พีชอีกแล้ว" กวินยักคิ้วกวน ๆ ส่งไปให้
"ไอ้แทนไท!" มนต์พิชชาสะบัดตัวออกก่อนจะหันไปมองเพื่อนสาวที่อยู่ด้านหลัง
"กรี๊ด! ตบปากนะยะ! แทนนี่ค่ะ แทนนี่!"
และสุดท้าย มนต์พิชชาคนนี้ก็ต้องร่วมทางกับไอ้เด็กกวินนี่สองต่อสองในคืนนี้จริง ๆ
หลังจากที่รุ่นพี่ชี้นิ้วจับคู่น้อง ๆ จนครบแล้ว เขาเริ่มเล่าตำนานเกี่ยวกับ ห้องเรียนต้องสาป ห้องเรียนเก่าที่เคยมีนักศึกษาหายตัวไปในอดีต เล่าว่าก่อนจะหายไปมีคนได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่น แต่เมื่อเข้าไปดูกลับไม่พบใครเลยสักคน และเช้ามาก็จะพบนักศึกษาคนนั้นนอนอยู่หน้าห้องเรียน เมื่อนักศึกษาฟื้นขึ้นมา กลับจำเหตุการณ์อะไรไม่ได้เลย ทำให้น้องปีหนึ่งหลายคนเริ่มขยับเข้าหากันเพื่อเกาะกลุ่มเพราะความกลัว
"พี่พีชกลัวมั้ยครับ ถ้ากลัวจับมือผมได้นะ"
“กลัวอะไร.. ฉันกลัวแต่นายจะโง่เดินตกสระน้ำมากกว่า”
พีชกลอกตาใส่อย่างเบื่อหน่าย แต่จู่ ๆ เสียงหวีดร้องกลุ่มหนึ่งได้ดังขึ้นจากด้านหลัง ตามด้วยเงาดำตะคุ่มที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขาจากในมุมมืดใต้ตึกคณะ
"เฮ้ย!"
รุ่นน้องร้องลั่น ขณะที่บางคนวิ่งหนีแทบไม่คิดชีวิต แต่กวินแทนที่จะตกใจกลับทำท่าซวนเซแล้วล้มลงไปซบพีชเต็มแรง
"เฮ้ย! นายเป็นอะไร!"
เธอตกใจพร้อมทั้งใช้มือเรียวยื่นไปจับไหล่เขาเขย่าเบา ๆ แต่กวินเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"พี่พีชเป็นห่วงผมเหรอ~"
ตุ้บ!
เธอผลักหัวกวินเต็มแรงจนเขาเซไปด้านข้าง
“นี่นายแกล้งเรอะ! หยุดกวนประสาทเดี๋ยวนี้นะ!”
แต่แทนที่กวินจะสำนึกเขากลับหัวเราะขำขัน พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงยียวน
"แหม ๆ ทำเป็นดุ แต่เมื่อกี้แตะตัวผมเองนะครับ"
พีชหน้าร้อนวาบขึ้นมาแบบไม่ตั้งใจ เธอกัดฟันแน่นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดไปทางรุ่นพี่ ทิ้งกวินที่มองตามหลังเธอด้วยสายตาขบขัน
"ปีนี้เป็นปีที่มหาลัยของเราก่อตั้งครบ 60 ปี พวกพี่ ๆ ปีสี่จึงเตรียมกิจกรรมพิเศษให้พวกน้อง ๆ โดยเฉพาะ และนี่! เป็นเพียงแค่น้ำจิ้มในคืนนี้เท่านั้น"
เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีที่รุ่นพี่ปีสี่ประกาศ เงาดำตะคุ่มที่ทุกคนเห็นเมื่อครู่ เดินออกมายืนอยู่ด้านหน้า เป็นเพียงแค่รุ่นพี่ที่แต่งตัวเพื่อสร้างความตื่นเต้นในคืนนี้เท่านั้น
"กติกาง่ายมาก น้อง ๆ จะต้องเดินเก็บตราปั๊มให้ครบ 15 ตรา ใครเก็บครบก่อนเป็นทีมแรกจะได้รางวัลสุดพิเศษ!"
“ตราปั๊ม?”
"ใช่แล้ว! แต่ละจุดจะมีตราประทับซ่อนอยู่ตามตึกต่าง ๆ รวมถึงสถานที่ลับที่ปกติคนไม่ค่อยไป~" รุ่นพี่คนหนึ่งอธิบายพร้อมกับลากเสียงยาวชวนขนลุก
"และบางที่ก็มีเรื่องเล่าหลอน ๆ ติดมาด้วย~"
เสียงฮือฮากลับกลายเป็นเสียงกลืนน้ำลายแทน น้องปีหนึ่งบางคนเริ่มขยับเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
"อีกข้อสำคัญ.. รุ่นพี่ที่จับคู่กับรุ่นน้องต้องเดินไปด้วยกัน ห้ามแยกกันเด็ดขาด ต่อให้คนใด ๆ คนคนหนึ่งได้ตราปั๊มมาแล้ว อีกคนไม่ได้มารายงานตัวด้วยก็ถือว่าปรับแพ้ทันที"
“งั้นพี่พีชก็ไปกับผมใช่ไหมครับ”
“ไม่เอา!” พีชรีบค้านทันที
“แต่ผมอยากเดินกับพี่นะครับ~” กวินยิ้มกริ่ม
"ฉันไม่ไปกับนาย"
"ไม่ได้ค่ะ รุ่นพี่รุ่นน้องที่จับคู่แล้วต้องไปด้วยกันนะคะ" รุ่นพี่ปีสี่ยิ้มหวาน แต่สายตากลับทำให้รู้สึกว่าเขากำลังรอดูเรื่องตลก
"หรือว่าน้องพีชจะยอมโดนทำโทษตั้งแต่ยังไม่เริ่มเกมแทนดีละคะ?"
- ผู้เขียน
