ตอนที่ 2 หลงเสน่ห์บ้านนายสิ
1773 คำ
ตอนที่ 2
หลงเสน่ห์บ้านนายสิ
เสียงนกหวีดดังขึ้นท่ามกลางลานกว้างหน้าคณะ เหล่ารุ่นพี่ปี3 ปี4 กำลังยืนจัดแถวต้อนรับรุ่นน้องปี1 ที่กำลังทยอยพากันนั่งเป็นวงกลมขนาดใหญ่ พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักจากเหล่ารุ่นพี่ที่กำลังสนุกสนานกับการทำกิจกรรมรับน้องในครั้งนี้
แต่ดูเหมือนจะยกเว้นอยู่คนหนึ่ง..
มนต์พิชชายืนกอดอกอยู่ด้านหน้า สายตาของเธอเต็มไปด้วยความอาฆาตที่แรงกล้า ราวกับมีกองเพลิงกำลังลุกโชนในยามที่เธอจ้องไปยังกลุ่มของกวิน
“ไอ้พวกนี้ต้องโดนหนัก ๆ” เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
"ใครโดนอะไรอ่ะยัยพีช" แทนไทที่ยืนอยู่ด้านข้างหันมามองนิ่ง ๆ
ทางด้านของกวินยังคงยืนหล่ออยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิทของเขา สายตาคู่นั้นเองก็มองไปที่มนต์พิชชาอย่างไม่วางตา ไม่รู้หรอกว่านี่เรียกว่ารักแรกพบอะไรนั่นไหม แต่ครั้งแรกที่เห็นหน้ารุ่นพี่คนนี้มันทำให้ไม่สามารถละสายตาจากใบหน้านั้นได้เป็นเรื่องจริง
'คนอะไร น่ารักฉิบหาย มองตรงไหนก็น่ารัก งื้อ~'
“รุ่นพี่คนเมื่อกี้มองมาอีกแล้วว่ะ”
ภีม ชายหนุ่มสุดติสต์ประจำกลุ่ม หันมากระซิบขณะสะกิดกวินเบา ๆ เมื่อเพื่อนตัวดีหันไปตามแรงสะกิดของเพื่อน ก็พบว่ารุ่นพี่ที่น่ารักคนนั้นกำลังจ้องเขาด้วยสายตา.. เอ่อ.. นั่นแหละ แต่แทนที่เขาจะหวาดกลัวสายตานั้นของพี่พีช กวินกลับยกยิ้มมุมปากแล้วโบกมือให้รุ่นพี่คนสวยอย่างหน้าด้าน ๆ
'คิดถึงผมมั้ยครับ'
กวินพูดแบบไม่มีเสียง แต่ทุกคำกลับชัดถ้อยชัดคำเป็นอย่างมาก พีชเองแม้จะอยู่ไกลจากกลุ่มของรุ่นน้อง แต่เธอกลับสายตาดีมากและอ่านได้ทุกถ้อยคำทำให้ตวัดสายตาแรงขึ้นไปอีก
“ไอ้บ้านี่! การเรียนไม่สนใจเอาแต่ทำเรื่องไร้สาระ!”
และเพราะความหมั่นไส้ที่มีต่อไอ้เด็กน้อยมันมากขึ้น และเดิมทีเธอก็เป็นคนที่ไม่ค่อยจะยอมอะไรง่าย ๆ อยู่แล้ว เมื่อคิดแผนเด็ด ๆ ได้จึงทำให้พีชรู้สึกคึกคักเป็นพิเศษ
กิจกรรมรับน้องดำเนินไปเรื่อย ๆ ส่วนมากจะเป็นการแนะนำตัวให้รู้จักกันเป็นวงกว้าง ละลายพฤติกรรมของแต่ละคน และทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี จนมาถึงช่วงเวลาที่มนต์พิชชาลอยคอ เอ๊ย! รอคอย!
กิจกรรมนันทนาการเพื่อสร้างพันธมิตรของเพื่อน ๆ ในรุ่น และกิจกรรมในครั้งนี้ประเดิมรอบแรกด้วยการวิ่งเปี้ยวพร้อมแบกเพื่อน
'เสร็จฉันแน่'
“เอาล่ะ! กิจกรรมแรกของเราคือวิ่งเปี้ยวแบกเพื่อน! ทุกคนจับคู่กับเพื่อนข้าง ๆ แล้วแบกกันวิ่งรอบสนาม 2 รอบ!”
พีชประกาศเสียงดังก่อนจะยิ้มเย็น ๆ แล้วหันไปยังจุดของกลุ่มกวิน
“พวกนายสี่คนตรงนั้นน่ะ!”
ทั้งสี่สะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปมองเธอด้วยความรู้สึกสันหลังเย็นวาบ แววตาของรุ่นพี่ที่กำลังดูสนุกสนานนั้นยิ่งตอกย้ำว่าพวกเขาโดนเพ่งเล็งแล้วไม่ผิดแน่
“พวกนายเป็นทีมแรก!”
“ห๊ะ!?”
“ห้ามอิดออด! จับคู่แล้วรีบวิ่งซะ!”
ทั้งสี่คนจำใจจับคู่กันอย่างช่วยไม่ได้ กวินเลือกที่จะจับคู่กับภีม ส่วนนนท์จับคู่กับมีนา เมื่อได้สัญญาณทั้งสี่คนก็รีบออกตัววิ่งทันที และเพราะท่าทางเซ่อ ๆ ซ่า ๆ ของพวกนั้น เวลาที่พีชมองไปจะรู้สึกสะใจเป็นพิเศษ
“ฉันจะทำให้พวกนายลิ้นห้อยไปเลย!”
แม้ทั้งสี่คนก็ไม่ค่อยถนัดเกมแนวนี้ที่ใช้ร่างกายสักเท่าไหร่ แต่พวกเขาก็ผ่านไปได้ด้วยดีแบบหมาหอบแดด แต่ถ้านั่นจะเป็นทั้งหมดก็คงไม่ใช่กิจกรรมรับน้อง เพราะหลังจากด่านแรกพวกเขาก็ต้องเดินมาเล่นด่านที่สอง และดูเหมือนว่าด่านนี้จะโดนแกล้งหนักกว่าเดิม
“เอาล่ะ! คราวนี้เป็นกิจกรรมร้องเพลงใต้ฝักบัว เปียกกันหน่อยนะ ตรงนั้นมียาลดไข้กินก่อนค่อยเล่น ใครแพ้ยาลดไข้แจ้งรุ่นพี่ก่อนด้วย!”
“ห๊ะ!?”
กวินกับเพื่อนมองหน้ากันอึ้ง ๆ หรือนี่จะเรียกว่ารับน้องสยองขวัญแบบที่เป็นข่าวกัน
“ง่าย ๆ เลย! รุ่นน้องต้องเข้าไปในห้องอาบน้ำรวมเป็นกลุ่ม ร้องเพลงให้ดังที่สุด! กลุ่มไหนร้องเบาที่สุดโดนทำโทษเพิ่ม!”
“พี่พีชคะ หนูต้องเข้าด้วยเหรอคะ” มีนาถามนิ่ง ๆ
“ก็ต้องเข้าทุกคนสิคะ ยิ่งเราเป็นแก๊งเดียวกับเจ้าเด็กนั่น ยิ่งต้องเข้าใหญ่เลย”
พีชยิ้มหวาน แต่สายตาคือไม่ไว้ชีวิตใครทั้งนั้น สีหน้าแววตาของเธอดูจะอาฆาตแค้นเป็นอย่างมาก
“โธ่.. พี่พีชครับ~ ผมยอมให้ทำโทษแบบอื่นก็ได้นะครับ แต่กิจกรรมนี้มันเปียกไปหน่อย ผมไม่ชอบเลย”
กวินเอียงคอพยายามอ้อนรุ่นพี่พร้อมกะพริบตาปริบ ๆ
“เงียบ! เข้าห้องน้ำไปเดี๋ยวนี้! ห้ามปิดประตูจะมีรุ่นพี่เข้าไปใช้เครื่องวัดคลื่นเสียง เข้าไปได้แล้ว!”
และสุดท้าย.. เสียงร้องเพลงโหยหวนจากห้องอาบน้ำก็ดังออกมาลั่นรอบบริเวณห้องอาบน้ำรวมในตึกกีฬา
“เธอทำให้ฉันรู้สึกดี~”
“เธอทำให้ฉันคิดถึงแต่เธอ~”
ทันทีที่ด้านในเริ่มมีเสียงของสายน้ำจากฝักบัวกระทบพื้น เสียงหล่อของกวินได้ลอยออกมา แม้จะร้องเพี้ยนจนหาทางกลับไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันทำให้มนต์พิชชารู้สึกดีจริง ๆ ตามมาด้วยเสียงของเพื่อน ๆ อีก6-7 คนที่อยู่กลุ่มเดียวกัน เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็เป็นเสียงของคนด้านในที่ตะเบ็งแข่งกันจนเซ็งแซ่
“ร้องเข้าไป! ถ้าร้องเบาแบบนี้ต้องโดนทำโทษแน่ ๆ!”
ผ่านไปเกือบสิบนาทีที่พวกเขาแหกปากร้องเพลงอยู่ในนั้น จนเมื่อหลังจบกิจกรรมกวินและเพื่อน ๆ เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างหมดสภาพ เสื้อเปียกน้ำท่วมตัว แต่มันกลับไม่สามารถลดความหล่อของพวกเขาได้เลย แม้เธอจะใจเต้นอยู่บ้าง แต่คงไม่เท่ากลุ่มอื่นที่เตรียมเข้าไปร้องเพลงด้านใน ยิ่งเมื่อเห็นเสื้อนักศึกษาที่เปียกน้ำแนบชิดตามแผงอกของพวกเขาแล้ว เสียงกรี๊ดกร๊าดยิ่งดังขึ้นจนแสบแก้วหู
“เป็นไงสนุกมั้ย?” เธอถามเสียงเย็นก่อนจะชี้ไปยังจุดที่มีผ้าเช็ดตัว
กวินยิ้มแห้ง ๆ เขาเดินไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวเช็ดผมก่อนจะเดินเข้ามาหาเธออีกครั้ง แล้วเอียงคอเข้าไปใกล้
“พี่พีชครับ”
“หืม?”
“พี่อยากเห็นผมเปียกขนาดนี้เลยเหรอครับ~”
“ไอ้กวิน!” พีชถลึงตาใส่พร้อมตวาดเสียงแข็ง
“โอ๊ยกวิน! เซ็กซี่มาก!” แทนนี่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในบริเวณนั้นตาค้างน้ำลายไหลกับสถาพของรุ่นน้อง
"นังแทนนี่เก็บน้ำลาย! พวกนายเตรียมตัวไปด่านถัดไป!"
ภายในสนามกีฬาของมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยเสียงเฮฮาของรุ่นพี่และรุ่นน้องที่กำลังทำกิจกรรมรับน้องกันอย่างสนุกสนาน แต่กวินกลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังก้าวเข้าสู่สนามรบมากกว่า
"โอเค! ที่นี่เราจะทดสอบความแข็งแกร่งของวิศวะเฟรชชี่!"
เสียงของมนต์พิชชายังคงดังขึ้นกลางสนาม ดวงตาคมกริบของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่กวินพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดีเลยสักนิด
"ใครบอบบางก็เหนื่อยหน่อยนะ"
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สัญชาตญาณบอกว่าเขาต้องโดนรุ่นพี่แกล้งอีกแล้วแน่ ๆ แต่พอเห็นพีชกอดอกยืนจ้องอยู่ เขากลับรู้สึกว่า เอาวะ! รุ่นพี่คนนี้ถึงจะโหดแต่ก็สวยชะมัด! รักเค้าาาาาา
"เริ่มจากดันพื้น! รุ่นน้องทุกคนดันพื้นสิบครั้งนะ!" พีชประกาศผ่านโทรโข่ง
"สิบครั้งเอง สบายมากครับ!" กวินเอ่ยออกมาพลางยักคิ้วให้เพื่อน ๆ
"งั้นนาย.. ห้าสิบครั้ง!"
"หา!? พี่พีช! ทำไมผมต้องทำมากกว่าคนอื่นด้วยครับ!?" กวินประท้วงทันที
"ก็เพราะนายบอกว่า.. มันสบายมากไง ถ้าสบายมากก็ดันเพิ่ม ทำได้อยู่แล้วเนาะ" พีชยิ้มหวานส่งไปให้ แต่สายตาของเธอนั้นราวกับกำลังจะฉีกทึ้งเขาออกเป็นชิ้น ๆ
"เริ่มได้!"
กวินกัดฟันเริ่มดันพื้น ข้าง ๆ มีภีมกับนนท์ที่ดันพื้นไปขำไป ส่วนมีนากอดอกมองเขาเหมือนจะสมเพชเสียมากกว่า แต่ถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงแต่การทดสอบสมรรถภาพก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ด้านกวินนั้นผ่านไปไม่ถึงยี่สิบครั้งก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยจริง ๆ
"พี่พีช ถ้าผมทำครบพี่จะให้รางวัลอะไรผมไหมครับ?" เขาแกล้งหยอดในตอนที่เห็นรุ่นพี่เดินเข้ามาใกล้
"ให้ฉันเพิ่มการทำโทษอีกสักสิบครั้งดีไหม?" พีชยิ้มเย็นก่อนจะเดินมานั่งย่อ ๆ อยู่ตรงหน้าเขา
"ว่าไง.. หรือห้าสิบครั้งมันน้อยไปเหรอ"
"โหดจังเลยครับรุ่นพี่คนสวย~"
"อย่ามาอ้อน! ดันไป!"
กวินหัวเราะเบา ๆ แม้เหงื่อจะซึมเต็มตัว แต่พอได้เห็นพีชหงุดหงิด เขากลับรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดตั้งแต่เข้ามาเรียนเลยก็ว่าได้
หลังจบจากกิจกรรมในช่วงกลางวัน กิจกรรมรับน้องก็ลุล่วงมาจนถึงคืนรอบกองไฟ พิธีจุดไฟเริ่มต้นขึ้น เสียงเพลงจากรุ่นพี่รุ่นน้องดังคลอไปทั่วสนามหญ้า ทุกคนนั่งล้อมรอบกองไฟพูดคุย และดูเหมือนว่าโชคชะตามักจะเล่นตลกกับคนสวยเสมอ เมื่อจู่ ๆ ด้านข้างมนต์พิชชาที่ว่างอยู่ ก็มีไอ้หน้าอ่อนอย่างกวินรีบสไลด์ตัวมานั่งเสียดื้อ ๆ
"พี่พีช ๆ ไหนเล่าเรื่องที่ทำให้พี่มีความสุขที่สุดของวันนี้หน่อยสิ!"
"ไม่มี" เธอตอบออกไปนิ่ง ๆ ไม่ได้ผลักไสไล่ส่งหรืออะไร
"หรือพี่มีเรื่องจะบอกอะไรผมไหมครับ"
"บอกเรื่องอะไร"
"จะบอกว่าแอบหลงเสน่ห์ผมก็ได้นะครับ ฮี่ ๆ" กวินรีบหันไปหาเธอแล้วยิ้มกว้างส่งไปให้
"หลงเสน่ห์บ้านนายสิ! ฉันอยากจะฆ่านายมากกว่า!"
- ผู้เขียน
