คีตาละสายตาจากรามมาจับจ้องหน้าฉันอีกครั้งหลังจากได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากเมื่อสักครู่ เวลานี้ไม่รู้ว่าล่วงเลยไปกี่โมงแล้วแต่มันคงสายมากพอสมควร จนทำให้คนของฉันต้องมาตามรับถึงที่เพราะตัวเองก็ขาดการติดต่อไป
“ใครอนุญาตให้เข้ามา” แต่ถึงแม้ฉันจะพูดอะไรไปคีตาก็แค่หันมามอง แล้วกลับหาเรื่องรามเหมือนเดิม
“ผมเข้ามาที่นี่ด้วยตัวเอง เพราะเวลานี้เจ้านายของผมจะต้องกลับไปในที่ของตัวเองแล้วครับ” ในฐานะมือขวาและคนที่สนิทกับฉันมากที่สุด
รามจะคอยดูแลติดตามการเคลื่อนไหวอยู่ตลอด การที่ฉันขาดการติดต่อไปมันก็เป็นสิ่งที่เขาจะต้องติดตามหาตัว แม้จะรู้ดีว่าฉันคงอยู่ที่บ้านของคีตา แต่ในเมื่อเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง รามก็มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาเช็กดูความปลอดภัยของฉันถึงที่
“ก็ถึงถามนี่ไงว่าใครอนุญาต… ฉันอนุญาตให้เข้ามาหรือไง” แม้ว่าจะอธิบายอะไรไปมากมาย แต่ดูเหมือนคีตาจะไม่ยอมรับเรื่องเข้าหัว เพราะต้องการหาเรื่องอีกฝ่า
