รอยช้ำแดงปรากฏขึ้นตามเนินอกทุกจุดที่ถูกริมฝีปากของคีตาสัมผัส ปลายลิ้นตวัดเลียจุกสีหวานสลับกับอ้าปากดูดกลืนราวกับกำลังหิวโหยอย่างไม่สนใจเสียงทักท้วงของคนใต้ร่าง
“ปะ ปล่อย...พอ”
เสียงหวานพร่าเอ่ยขึ้นแผ่วเบาเป็นการห้ามผู้ชายที่กำลังซุกใบหน้าอยู่กลางร่องอก สองมือที่ถูกจับเอาไว้ออกแรงบิดไปมาเพื่อให้หลุดจากการถูกจับกุม แต่แรงอันน้อยนิดของตัวเองยังไงก็ไม่มีทางชนะคนที่แรงมากกว่าได้
“อย่าดิ้น” คีตาตอบโต้กลับมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความขัดใจอย่างมาก นัยน์ตาคมช้อนขึ้นสบตากับฉันเป็นการย้ำเตือนให้หยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองซะ
ขาเรียวพยายามหนีบเข้าหากันแต่ติดขายาวของคีตาที่ยืนแทรกกั้นกลางเอาไว้อยู่ ต้นขาอ่อนเสียดสีกับขากางเกงของเขาไปมา อีกทั้งร่างเล็กยังถูกกดฝังเอาไว้กับเก้าอี้นั่ง พื้นที่ที่มีจำกัดยิ่งทำให้ฉันไม่สามารถพาตัวเองออกไปจากพันธนาการนี้ได้
“พอแล้ว หยุด อื้อ!” แม้จะถูกจ้องด้วยสายตาดุของเ
