"พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น...จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง" สิ้นสียงทุ้มของพี่โซ่เอ่ย บริเวณที่เราสองคนยืนอยู่ก็ตกอยู่ในความเงียบงันทันที สองเราเอาแต่มองหน้ากันและกันอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเป็นฉันที่ตัดสินใจเอ่ย
ในเมื่อหลีกหนีพี่เขาไม่ได้...
"คำว่าชอบของพี่ มีนาไม่รู้ว่ามันเชื่อถือได้มากแค่ไหน บอกตามตรงว่าที่ผ่านมา...มีนาเอาใจตัวเองไปผูกกับพี่ไว้มากเกินไป วันที่พี่บอกว่าสามารถรับผิดชอบได้แต่ไม่สามารถรักมีนาได้ คำนั้นมันยังติดอยู่ในหัวของมีนาไม่ไปไหน รวมถึงคำที่บอกให้มีนาถอยห่างออกไป มีนาจำมันได้ทั้งหมด รวมถึงความรู้สึกที่เจ็บมากในตอนนั้น...แล้วตอนนี้มันคืออะไรคะ อยู่ ๆ พี่ก็กลับมาเพื่อขอรับผิดชอบ มันไม่ง่ายเกินไปหน่อยเหรอ แล้วความรู้สึกที่ผ่านของมีนาล่ะ ใครจะรับผิดชอบ" ฉันมองหน้าถามพี่โซ่ออกไปเสียงนิ่ง พี่เขาก็ได้แต่ยืนเงียบจ้องมองหน้าฉันกลับมาด้วยแววตามีความรู้สึกผิดอยู่เต็มอก ฉันรับรู้ได้ถึงค
