Ep.6 นมช่วยชีวิต
951 คำ
วันต่อมา
-ตึกวิศวะ-
"ฮะ! แบบนี้จะเอางานที่ไหนไปโชว์ลานการแสดง ออกแบบตึกมากลับทำสีหกใส่ รู้ไหมว่ามันต้องใช้เวลาเท่าไหร่ โตๆ กันแล้วไม่มีความรับผิดชอบเลยหรือไง" เสียงอาจารย์ประจำวิชาด่าทอนักศึกษาวิศวะปีสามที่ผลงานถูกละเลงไปด้วยสีโดยที่ไม่ทราบว่าใครเป็นคนทำ
"มันเป็นอุบัติเหตุครับอาจารย์ พวกผมพยายามเฝ้าดูแต่แค่เราเผลอแป๊บเดียวกลับมางานก็เละ" ผู้ชายในคณะคนหนึ่งพูดขึ้น
"ไม่รู้แหละยังไงก็ต้องทำขึ้นมาใหม่ แล้วแบบนี้มันจะทันวันงานหรือยังไง อยากได้ไหมคะแนนหรืออยากสอบตกวิชานี้!" เสียงด่ายังคงดังต่อเนื่องโดยที่ทุกคนไม่ทราบว่าเกิดอุบัติเหตุกับผลงานตัวเองตั้งแต่เมื่อไร จัดแสดงโชว์ผลงานก็เริ่มใกล้เข้ามาภายในอาทิตย์หน้าแล้ว
"สิงหาขาาา หนูมาอีกแล้ว"
เสียงตะโกนเรียกพร้อมกับเดินตรงเข้ามาจนทุกคนต้องเหลียวมองตาม ปรากฏว่าเป็นสมิงที่ถือกระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูเพื่อมาหาสิงหาเพราะเวลานี้ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว
"ไอ้สิงหากูรู้วิธีทำให้อาจารย์เลิกด่าเราเเล้ว" โครีบสะกิดสิงหาพร้อมกับกระซิบบอกเพื่อนอย่างที่คิด
"อุ๊ย! ยังไม่เลิกเรียนกันอีกเหรอคะ" ฉันหลงทางเข้ามาโดยที่ไม่รู้ว่าอาจารย์ยังคงยืนสอนพวกรุ่นพี่สิงหาอยู่
"อาจารย์ครับ น้องคนนี้เดินมาดูงานเราแล้วเผลอเอานมฟาดถังสีหล่นใส่งานครับ" โคพูดเสียงดังชัดเจนทำให้สมิงขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความงง
"......" ฉันตกใจที่จู่ๆ เพื่อนของพี่สิงหาพูดแบบนี้ หรือเมื่อกี้ดันเผลอสะดุดแล้วเอาหน้าอกไปฟาดกับขอบบันไดที่ยังทาสีไม่แห้งเลยมีรอยเปื้อนของสีเทาๆ อยู่ตรงเสื้อ
"จริงเหรอ" อาจารย์หันขวับไปมองหน้าสมิงทันทีพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อ๋อ ไม่ ตรงนี้มันแค่เปื้อน..." กำลังจะอธิบายให้อาจารย์คณะฟัง แต่ยังไม่ทันได้พูดจบพี่สิงหาก็ลุกจากที่นั่งตรงดิ่งเดินมาหาฉันทันที
หมับ!
"ยอมรับไปสิ" ผมจำเป็นต้องลุกเดินมาหาคว้าแขนมันเพื่อที่จะได้พ้นการด่าตรงจุดนี้ไปก่อน
"ก็มันไม่จริง ทำไมหนูต้องยอมรับด้วยคะ"
"กูสั่งให้ยอมรับมึงก็ต้องยอมรับ"
"งั้นหนูมีข้อแลกเปลี่ยนถ้าหนูยอมรับพี่ต้องไปส่งหนูกลับบ้านวันนี้" สายตาที่พี่สิงหาจ้องมาดูไม่พอใจแต่เหมือนกับไม่มีทางเลือก ฉันได้แค่ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มเพราะตอนนี้เราพูดกระซิบกระซาบกันอยู่
"เออ แม่ง!" ผมมองหน้ามันด้วยความหงุดหงิดแต่จำเป็นต้องตกปากรับคำไปเพราะไร้ทางเลือก ก่อนที่จะกลับไปนั่งในแถวตามเดิม
"ขอโทษจริงๆ นะคะอาจารย์ พอดีหนูหมุนตัวแล้วเหวี่ยงนมโดนถังสีกลิ้งลงไปที่ผลงาน หนูขอโทษจริงๆค่ะ" ยกมือไหว้อย่างรัวๆ พร้อมกับน้ำเสียงสำนึกผิด อาจารย์คณะของพี่สิงหาขยับแว่นจ้องหน้าขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
"เฮ้อออ! อุบัติเหตุสินะ" อาจารย์สบถออกมาพร้อมกับเดินออกไปจากตรงนั้นโดยสั่งให้นักศึกษาแก้งานให้เสร็จก่อนวันลงโชว์ผลงาน
"อุบัติเหตุใหญ่ซะด้วย ฮ่าๆๆ" หนุ่มวิศวะต่างหัวเราะแล้วพูดแซวขึ้น มีเพียงสิงหาที่เบือนหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจ
-เลิกเรียน ลานจอดรถ-
"มาช้านะมึง" ผมยืนรอมันที่ลานจอดรถของตึก
"ก็หนูเพิ่งเลิกเรียนไงคะรอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้" หัวใจฉันเต้นสั่นเพราะวันนี้จะได้กลับบ้านกับพี่สิงหาด้วย
รถบิ๊กไบค์สุดหรูราคาหลายล้านสีดำเงาเจ้าของก็คือสิงหา ปกติเขาจะขับรถเก๋งมาแต่วันนี้ดันเป็นมอเตอร์ไซค์คันโต
"หนูซ้อนบิ๊กไบค์พี่ด้านหน้าได้ไหม"
"แล้วกูจะขับยังไง มันซ้อนได้ที่ไหนมึงโง่ปะเนี่ย!"
"ไม่ชอบซ้อนด้านหลังรู้สึกเหงา"
"นอกจากด้านหลังก็ขี่คอแล้วอีสัด!"
"ได้ค่ะหนูขี่คอพี่จากด้านหน้านะคะ"
"กวนส้นตีน! มึงจะขึ้นรถมาดีๆ หรือให้กูเอาท่อนเหล็กที่ถืออยู่ฟาดให้สลบแล้วพ่วงมึงติดรถลากไปกับถนน!!"
"หนูชอบนะ"
"ชอบความรุนเเรง?"
"ชอบพี่ ฮ่าๆๆ"
แป๋ง~
กุญเเจถูกถอดออกแล้วโยนลงบนพื้น ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวขาออกจากที่นั่งตัวเอง
"มึงเอากุญแจรถกูไปเลย แล้วมึงจะไปไหนก็ไป๊!!!!"
"พะ...พี่ เดี๋ยวก่อนหนูขี่ไม่เป็นค่ะ ฮาๆ"
รถแล่นมาส่งจนถึงหน้าบ้านของสมิง ก่อนที่เธอจะก้าวขาออกจากการซ้อนท้ายมายืนด้านข้างของสิงหาผู้ขับขี่
"พี่ขี่เร็วเกินไปหนูเกือบตกรถตาย"
"เรื่องของมึง กูไปละ"
"เดี๋ยว...ถ้าหนูตายไปพี่เดาสิหนูอยากเกิดเป็นอะไร"
"เกิดเป็นอะไรที่ไม่ต้องมาเจอกับกู"
"หนูอยากเกิดเป็นกางเกงในจะได้อยู่ใกล้ความยิ่งใหญ่ของพี่" ฉันชำเลืองมองลงต่ำ แค่อยากแกล้งพี่สิงหาเล่นๆ เเค่นั้น
"มึงมายืนตรงหน้ารถสิ กูขี่เร่งบิดมอเตอร์ไซค์ชนให้ตายคาที่เลยรำคาญ!!"
บรื๊นนนน'
"ชิคนใจร้าย แต่เลวได้ใจที่สุด ฮ่าๆ" ฉันรู้สึกคลั่งไคล้พี่สิงหามากเข้าไปอีก แม้พี่สิงหาจะเป็นผู้ชายที่ใบหน้าหล่อเหลาและปากร้ายใส่ฉันจนเจ็บแสบ แต่หัวใจของฉันมันกลับเต้นตึกตักตลอดเวลาเลย
- ผู้เขียน
