บทที่ 3 ชีวิตสงบๆ ในรั้วมหาลัย
1562 คำ
ใบหม่อนตื่นแต่งตัวไปเรียนแต่เช้า เมื่อเดินลงมาที่ชั้นหนึ่งของบ้านก็เห็นยายกำลังเตรียมอาหารเช้ากับข้าวกล่องให้
“อรุณสวัสดิ์จ้ะยาย”
“จ้า ยายทำข้าวผัดให้นะวันนี้”
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยววันนี้หม่อนรีบไปช่วยขายขนมนะ”
“ถ้ามีงานกลุ่มก็ไม่ต้องรีบนะลูก ยายขายคนเดียวได้”
“ไม่มีอะไรค่ะยาย หม่อนไปได้ สบายมาก” ใบหม่อนเดินไปกอดคุณยาย
“อาทิตย์หน้ายายต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัดแล้ว หม่อนอยู่คนเดียวได้จริงๆ ใช่ไหม”
“อยู่ได้จ้ะยาย ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
“ได้ยินแบบนี้ยายค่อยสบายใจหน่อย”
“ยายทำธุระให้เสร็จเรียบร้อยเลยนะคะ ไม่ต้องรีบร้อนนะ”
“จ้ะ”
“หม่อนไปแล้วนะ”
ใบหม่อนสวัสดีคุณยายก่อนจะรีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ เพื่อรอขึ้นรถประจำทางที่นานๆ จะมาสักคัน
ใบหม่อนนั่งรถเมล์เกือบสี่สิบห้านาทีก็ถึงหน้ามหาลัย บนรถนั้นมีแค่เธอคนเดียวที่ลงป้ายนี้ ซึ่งถือว่าปกติ
นักศึกษาของที่นี่มากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์มีรถตู้สุดหรูคอยรับส่งหรือไม่ก็ขับซูเปอร์คาร์มาเอง มีเพียงชนกลุ่มน้อยแบบเธอที่เป็นนักศึกษาทุนเท่านั้นที่นั่งรถประจำทาง
“ฟ้า!!!” ใบหม่อนร้องเรียกเด็กสาวผมยาวสลวยที่สะพายเป้เล็กๆ ที่หลัง ซึ่งใบหม่อนจำเป้ของเธอได้
เมื่อได้ยินเสียงใบหม่อนเรียกเธอก็หันมา
“หม่อน หวัดดีจ้ะ หม่อนจะไปชมรมใช่ไหม” ม่านฟ้าทักทายอย่างสนิทสนม
“ใช่ ฟ้าก็จะไปใช่ไหม”
“อื้อ งั้นไปพร้อมกันนะ”
“จ้ะ”
สองสาวเดินเคียงข้างกันไปยังอาคารที่อยู่ค่อนข้างห่างไกลผู้คน ซึ่งดีแล้ว ใบหม่อนชอบมาที่นี่ ที่ชมรมเด็กทุน เพราะคนไม่เยอะ ไกลคน จะได้ไม่ต้องมีสายตาดูถูกดูแคลนของเหล่าลูกท่านหลานเธอทั้งหลาย
“ช่วงนี้ฟ้าดูคล้ำๆ ลงนะ” ใบหม่อนทัก
“อ้อ คือฟ้าไปเรียนว่ายน้ำมาน่ะ”
“ดีจัง หม่อนก็อยากว่ายน้ำเป็นเหมือนกัน”
“ไปไหม ไปเรียนกับฟ้าก็ได้ เดี๋ยวฟ้าสอนให้”
“ดีเลยๆ”
“หม่อน! ฟ้า!”
เมื่อใบหม่อนหันตามเสียงไปก็เห็นเด็กสาวผมเปียยกมือขึ้นกวักเรียกทั้งสอง แก้มของเธอแดงระเรื่อเหมือนเพิ่งวิ่งหนีอะไรมาแถมชุดนักศึกษาเก่าๆ ก็หลุดลุ่ยไม่เข้าท่า
“ดาว เกิดอะไรขึ้น” ม่านฟ้าถามไถ่ปลาดาวอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอก ไปกัน”
“แต่ ดาวเลือดออกนะ” ใบหม่อนคว้ามือของปลาดาวไว้
“ที่บ้านใช่ไหม?” ใบหม่อนถามต่อ
“อื้อ แต่ไม่มีอะไร สบายมาก” ปลาดาวแสร้งยิ้มสดใส
“ไปกันเถอะสายแล้ว ไปทีหลังมีหวังโดนพวกพี่ๆ รุมทึ้งแน่” ปลาดาวตัดบทเพราะไม่อยากถูกเพื่อนทั้งสองซัก เรื่องที่เธอโดนกระทำมา
สามสาวเดินเข้าไปในชมรมที่มีคนมาถึงก่อนแล้ว ใบหม่อนเห็นเพื่อนๆ ร่วมชมรมกำลังนั่งล้อมเด็กทุนปีสี่ ซึ่งพวกเธอกำลังพูดอย่างออกรสออกชาติ
“แล้ววิกเตอร์ก็เดินออกไป ไม่สนหัวใคร ขนาดเลอา วิกเตอร์ยังไม่แลเลย”
“โหหหหห สะใจว่ะ”
“ยัยแชรี่ เบาๆ เดี๋ยวเรื่องก็ถึงหูยัยเลอาหรอก” รุ่นพี่ที่ฟังอยู่ปราม
“ไหน ไหน ใครมันจะกล้าหักหลังครอบครัว พวกแกเหรอ ใบหม่อน” แชรี่รุ่นพี่ปีสี่ตะโกนขึ้น เธอเป็นหัวโจกของเด็กทุน ด้วยความที่อยู่ปีสี่โตที่สุดทุกคนเลยยกให้เป็นประธาน
เด็กทุนคนอื่นๆ ก็อยากมารวมตัวกันที่นี่เพราะจะได้ไม่ต้องตัวคนเดียว อย่างน้อยเวลาถูกรังแกก็มีคนเข้าใจ
“มีอะไรกันเหรอ” ใบหม่อนถาม
“ก็เมื่อคืนพัดชาไปคฤหาสน์ของเทสน่ะสิ เซอร์ไพรส์วันเกิดวิกเตอร์”
“อะไรนะ!!! พี่พัดชา เด็กทุนน่ะเหรอ พี่ทำได้ไง” ม่านฟ้าทึ่งมากที่ได้ยินแบบนี้เพราะเป็นที่รู้กันว่าพวกอีลิทจะไม่สุงสิงกับเด็กทุน
“ใช้เส้นสายนิดหน่อยน่ะ” พัดชาพูดอวดๆ
“สุดยอด ดีไหมพี่” ปลาดาวถาม
“ดีสิ ไม่น่าเชื่อ พวกนั้นมีแต่ของกินดีๆ แถมยังกินทิ้งกินขว้าง ข้าวของเครื่องใช้ก็มีแต่ชิ้นแพงๆ ของขวัญที่พวกนั้นเตรียมให้วิกเตอร์มีแต่ราคาหนักๆ แข่งกันเต็มที่เพื่อเอาใจวิกเตอร์ สมน้ำหน้าวิกเตอร์ไม่แลสักชิ้น” พัดชาเบ้ปากใส่
ใบหม่อนนั่งฟังสาวๆ ในชมรมนินทาพวกอีลิส สลับกับพูดถึงวิกเตอร์ สลับกับพูดถึงเด็กทุนปีหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาใหม่
จริงๆ แล้ว ในชมรมไม่มีงานอะไรให้ทำมากนักเพราะพวกเธอไม่ใช่กำลังหลักของที่นี่ ต่อให้พวกเธอมีแต่คนหัวดีแต่ก็ไม่ค่อยได้แสดงศักยภาพเพราะคนหัวดีที่มีเงินครอบครองพื้นที่ไว้หมดแล้ว
ใบหม่อนนั่งรออยู่ตรงนั้นระหว่างรอเวลาเข้าห้องเรียน
เมื่อได้เวลาแล้ว ใบหม่อนก็แยกย้ายกับเพื่อนๆ เพื่อไปเรียนคณะของตน เมื่อถึงหน้าห้อง ใบหม่อนก็เดินเงียบๆ เข้าไปในห้องเรียนเหมือนทุกครั้ง ดีที่ปัจจุบันนี้ไม่มีใครสนใจเธอแล้ว ทุกอย่างเป็นปกติ มีแค่ส่วนน้อยที่ยังไม่ขี้เกียจ ยังคงแสดงสีหน้าดูถูกดูแคลน ซึ่งก็ช่วยไม่ได้อยากทำก็ทำไปเพราะใบหม่อนไม่ได้รู้สึกว่าเธอต่ำต้อยสักนิด
ใบหม่อนเดินผ่านแก๊งของเลอาเพื่อไปนั่งหลังห้องที่ประจำ ปกติเลอาไม่เคยชายตาแลใคร เธอสวย เธอรวย เธอเลิศกว่าทุกคน ไม่มีใครกล้าเทียบรัศมี และที่สำคัญมีคนรับใช้เพียบ ใครๆ ก็อยากเข้าหาเธอ เธอมีอิทธิพลและบารมีเหลือล้น ทว่าต่อให้มีทรัพยากรมากแค่ไหน เธอก็ยังไม่ได้เป็นที่หนึ่งของคลาส เพราะมีก้างขวางคอชิ้นใหญ่นั่นก็คือใบหม่อน
แต่แล้ววันนี้เลอากลับทำในสิ่งที่ใครๆ ก็คาดไม่ถึง ก็คือส่งยิ้มให้ใบหม่อน ใบหม่อนที่ไม่ทันตั้งตัวเดินเลยผ่านไปโดยไม่ทันยิ้มตอบ
เลอาที่ยิ้มเก้อก็หันมาส่งยิ้มให้ใบหม่อนอีกครั้ง ครั้งนี้ใบหม่อนตั้งตัวแล้วจึงยิ้มตอบ
ใบหม่อนรู้ว่านั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่เป็นมิตร นั่นมันรอยยิ้มเยาะเย้ยต่างหาก ตอนนี้สิ้นข้อสงสัยแล้วว่าไม่มีอะไรที่เงินของเลอาซื้อไม่ได้
แต่ก็ช่างเถอะ มันไม่ได้สำคัญอะไรกับใบหม่อนหรอก เป้าหมายเธอตอนนี้คือเรียนจบจากที่นี่แล้วก็หางานทำเพื่อเลี้ยงดูยาย
ใบหม่อนนั่งเรียนเงียบๆ เธอไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์ในห้องเรียนนัก ยกเว้นเวลาที่อาจารย์ขานชื่อให้ตอบคำถาม
ความหัวดี เรียนเก่งของใบหม่อนเป็นที่รู้กัน ทุกคนในชั้นยอมรับเงียบๆ เพราะไม่กล้าพูดออกมาว่าเธอเก่งกว่าเลอา นักศึกษาในห้องส่วนใหญ่แทบไม่เคยคุยกับใบหม่อน มีไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ที่ยอมพูดกับเธอเพราะอยากจ้างวานให้เธอช่วยทำงานให้ ซึ่งใบหม่อนไม่ติด เธอต้องการรายได้ไปช่วยยายอยู่แล้ว
และแล้วก็ถึงเวลาพักเที่ยง ใบหม่อนคว้ากระเป๋าแล้วจ้ำอ้าวออกจากห้องเรียนทันที วันนี้วันพุธ ใบหม่อน ม่านฟ้า ปลาดาวเลิกเรียนไม่ตรงกัน ทำให้ต่างคนต่างกินข้าว ใบหม่อนมีข้าวกล่องของยายเพราะไม่อยากซื้ออาหารที่นี่ที่หนึ่งจานเท่ากับค่าขนมของเธอทั้งวัน
ใบหม่อนมีที่ประจำของตัวเองที่ใช้พักผ่อนจริงๆ ที่ที่เธอสามารถเป็นตัวเอง ผ่อนคลาย กินข้าว ดูอะไรต่างๆ ในมือถือแบบไม่ต้องกลัวใครรำคาญ
ใบหม่อนเดินไปที่ตึกตรงข้าม ตึกเรียนรวม ที่ชั้นบนสุดนั้นมีดาดฟ้าที่จัดสวนแนวตั้ง มีต้นไม้และสวนผักปลอดสารพิษ มีดอกไม้นานาพรรณ และที่สำคัญเวลานั้นไม่มีคน ช่วงพักเที่ยงใครๆ ก็ไปสิงสถิตถามร้านอาหารในมหาลัย ไม่มีใครอยากร้อนไปนั่งแถวนั้นตอนเที่ยงหรอก
ทว่าสำหรับใบหม่อนมันกลับเป็นที่ที่แสนวิเศษ
ใบหม่อนวิ่งตรงไปที่ประจำของตนเอง ทำเลทองหลังกำแพง ปลอดสายตาคน มีพุ่มไม้และต้นไม้เพื่อให้ร่มเงา ถ้าไม่สังเกตดีดีหรือเดินอ้อมมาดูก็จะไม่รู้ว่ามีคนอยู่ตรงนี้ และนี่คือเหตุผลที่ใบหม่อนชอบที่นี่ เพราะรู้สึกสงบ
ใบหม่อนวางกระเป๋าลงบนพื้นก่อนจะนั่งลงไป เธอใช้ม้านั่งเป็นที่วางกล่องอาหารและก็โทรศัพท์ ตอนนี้เธอกำลังติดซีรีส์เกาหลีเรื่องหนึ่ง ทั้งที่ก็บอกกับเพื่อนแล้วว่าจะไม่ดูเพราะไม่มีเวลาแต่สุดท้ายก็ทนกระแสสังคมไม่ไหว
ใบหม่อนใส่หูฟังแล้วก็เปิดซีรีส์ดูทันทีขณะเดียวกันก็กินข้าวผัดที่ยายทำให้ไปด้วย
ชีวิตจะมีอะไรมีความสุขเท่านี้อีกแล้ว
ใบหม่อนนั่งดูซีรีส์อย่างมีความสุขโดยไม่รู้เลยว่าอีกฟากของกำแพงกำลังมีใครบางคนเดินเข้ามา
- ผู้เขียน
