ตอนที่ 2 พวกปลายแถว
1298 คำ
โรลส์รอยซ์คันหรูเลี้ยวเข้าไปในอาณาเขตคฤหาสน์หรูย่านชานเมือง คฤหาสน์อันโอ่อ่าทว่ากลับเปิดไฟให้แสงสว่างเพียงไม่กี่ดวงราวกับว่าไม่มีคนอยู่
เมื่อรถหรูจอดที่หน้าบ้าน คนขับรถก็รีบลงมาเปิดประตูให้เจ้านายหนุ่ม ชายหนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบต้นๆ ลงมาจากรถ เขามีรูปร่างสูงกำยำราวกับนายแบบ หน้าตาอันหล่อเหลา ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน ผมเผ้าเสื้อผ้าแม้จะไม่ได้เนี้ยบเป็นระเบียบแต่บ่งบอกว่าได้รับการดูแลอย่างดีเกินมาตรฐาน
ท่าทางของเขานั้นหยิ่งยโส และดูไม่สนใจใครนัก ออร่าที่เปล่งประกายออกมานั้นบอกให้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนชนชั้นทั่วไป
เมื่อเหล่าแม่บ้านเห็นเขาพวกเธอก็ต่างกรูเข้ามาต้อนรับ
พวกเธอโค้งให้เขาก่อนที่หนึ่งในนั้นที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าแม่บ้านได้เงยหน้ามาพูดกับเขาด้วยท่าทีอ่อนน้อม
“สวัสดีค่ะคุณวิกเตอร์” เธอเอ่ยขึ้น
ทว่าชายหนุ่มนั้นไม่มีท่าทีจะตอบกลับเธอเลย
ชายหนุ่มผู้ดีเดินผ่านพวกเธอเพื่อตรงเข้าไปในบ้านที่เปิดประตูรอไว้ เหล่าแม่บ้านทั้งหลายต่างตามไปเพื่อคอยรับใช้ตามคำสั่งของเจ้านายน้อยที่สั่งไว้ว่าให้ต้อนรับวิกเตอร์อย่างดี อย่าได้มีอะไรขาดตกบกพร่องเป็นอันขาดไม่งั้นพวกเธออาจถูกเฉดหัวออกจากคฤหาสน์หลังนี้
“เทสอยู่ไหน!” วิกเตอร์ถามเหล่าแม่บ้านเมื่อเดินเข้ามาในห้องรับแขกแล้วไม่เจอเจ้าของบ้าน
“เอ่อ คุณวิกเตอร์ คือว่า” หัวหน้าแม่บ้านอึกอัก
“เทสอยู่ไหน… ไปบอกเจ้านายพวกเธอว่าฉันให้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้น ถ้ายังไม่ออกมา ฉันจะกลับ” วิกเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขาม
“รับทราบค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านที่กลัววิกเตอร์พอๆ กับเจ้านายตัวเองรีบรับคำสั่ง
ทว่ายังไม่ทันที่พวกเธอจะได้ออกไปตามหาเจ้านายน้อย เจ้านายน้อยที่ซ่อนอยู่ก็ปรากฏตัว
“เซอร์ไพรส์!!!!!!” เสียงคนหลายคนพูดขึ้นพร้อมกัน เทสก็อยู่ในนั้น แล้วเสียงพลุก็ดังขึ้นตามมาด้วยสายรุ้งมากมายที่ปลิวว่อนในอากาศ
เทสและเหล่านักศึกษาที่ซ่อนตัวอยู่ทยอยออกมาจากที่ซ่อน
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์เพื่อนรัก” เทสเดินเข้ามากอดวิกเตอร์
“พวกเราตั้งใจจัดงานวันเกิดให้นายน่ะ” เทสพูด ทว่าเจ้าของวันเกิดกลับนิ่งเฉยไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไร
วิกเตอร์ดันเทสที่กอดเขาแน่นราวกับว่าสนิทกันมากออก เขาส่งสายตาไม่พอใจให้ชายหนุ่มที่เรียกเขาว่าเพื่อนรัก
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ วิกเตอร์” หญิงสาวแสนสวยในชุดนักศึกษามหาลัยเดียวกับเขาเดินนำขบวนเค้กวันเกิดหลายก้อนตรงเข้ามา
“เป่าเค้กสิคะ” เธอเดินมาหยุดต่อหน้าเขาแล้วก็พูดกับเขาเสียงหวาน
“ไอเดียเลอา” เทสพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางนิ่งๆ ของวิกเตอร์ “ฉันเตือนเลอาแล้วว่าเค้กกับนายมันไปกันไม่ได้”
วิกเตอร์ที่เกลียดสิ่งเหล่านี้มาก ไม่ตอบรับทุกคำเชื้อเชิญของใครทั้งนั้น ชายหนุ่มไม่สบอารมณ์อย่างมาก จากนั้นเขาเดินชนไหล่เทสออกไปนอกห้องรับแขกทันที
แขกในงานเงียบกริบกับปฏิกิริยาของเขา พวกเขาเริ่มกลัว กลัวว่าจะทำให้วิกเตอร์ไม่พอใจ
“ไม่มีอะไร ทุกคน สนุกได้เลย งานเลี้ยงเริ่มแล้ว” เทสตะโกนเสียงดังก่อนจะส่งสัญญาณให้ดีเจเปิดเพลง
วิกเตอร์ที่รู้สึกอึดอัดเดินออกมาสูดอากาศที่ริมระเบียง เพราะเทสบอกเขาว่ามีเรื่องสำคัญบางอย่างที่เขาต้องรู้ เรื่องสำคัญชนิดที่เขาไม่กล้าไปพูดที่ไหน เลยต้องขอให้วิกเตอร์มาหาเขาที่บ้าน ทว่าเรื่องทั้งหมดนั่นก็เหลวไหลสิ้นดี
วิกเตอร์ยืนเงียบๆ คนเดียว
ค่อยยังชั่วที่ตรงนั้นมีแค่เขาคนและต้นไม้พุ่มสูงที่ช่วยบังไว้ทำให้เขามีความเป็นส่วนตัวและไม่ต้องใช้อากาศหายใจร่วมกับใคร
วิกเตอร์ยืนอยู่เงียบๆ ทว่าความเงียบก็อยู่ได้ไม่นานเพราะมีพวกขี้นินทาไม่เลือกที่กำลังคุยกัน
“ตลกยัยเลอา เห็นป่ะ วิกเตอร์ไม่แลสักนิด”
“จริง สะเหล่อ จริงๆ ฉันไม่อยากจะพูดนะ แต่สายฉันบอกมาว่า เทอมนี้ยังไงยัยเลอาก็สอบได้ที่หนึ่ง ไม่ว่าโลกจะแตก น้ำจะท่วมก็ไม่มีอะไรมาขวางได้”
“ทำไมเหรอ”
“ก็พ่อของชี ไปติดสินบนรองคณบดี”
“แล้วทำไง ทุจริตคะแนนเหรอ อยากตายเหรอ ฉันไม่ยอมหรอก”
“ไม่ได้ทุจริต แต่แค่สกัดไอ้เด็กทุนบ้านจนคนน่าสงสารไม่ให้ได้ที่หนึ่ง”
“ยัยใบหม่อนน่ะเหรอ”
“ใช่”
“จริงๆ น่าจะติดสินบนให้ยัยคนนั้นเรียนได้ที่สุดท้ายไปเลย เด็กทุนบ้านจน ริจะมาเทียบชั้นกับพวกเรา เหม็นจะแย่”
“จริง”
“จริงๆ วันนี้ก็มีหลงมาหนึ่งคนนะ”
“ฉันก็เห็น ฉันเลยต้องชวนเธอออกมานี่ไง ฉันทนไม่ได้สักวินาทีที่ต้องใช้อากาศร่วมกับพวกมัน!”
“สวะสังคม!”
“จริง!”
“วิกเตอร์!!!” เด็กสาวคู่สนทนายกมือป้องปากเมื่อเห็นวิกเตอร์ยืนอยู่ต่อหน้า
วิกเตอร์มองพวกเธอทั้งสอง สายตาคู่คมของเขามองเหยียดพวกเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนยิ้มเหยียดออกมา
“จริงๆ พวกเธอก็สวะไม่ต่างกัน พวกเธอก็แค่ระดับปลายแถว แต่ก็ยังเสนอหน้ามาอยู่ที่นี่เหรอ” วิกเตอร์เสียงเย็น
คำว่าปลายแถวของเขานั้นหมายถึง พวกเศรษฐีใหม่ พวกที่เพิ่งเคยรวย แค่รวยกว่าคนชั้นกลางนิดหน่อยแต่เหยียดคนอื่นราวกับตัวเองสูงส่ง
สองสาวรีบก้มหน้า พวกเธอกลัวจนทำตัวไม่ถูก เป็นที่รู้กันดีว่าใครก็ตามที่มีเรื่องกับวิกเตอร์ไม่เคยได้อยู่ดีมีสุขถึงขนาดต้องออกไปจากมหาลัยเงียบๆ
“วิกเตอร์! นายอยู่นี่เอง ฉันกับหลุยส์ตามหานายอยู่” เทสเดินเข้ามาหาวิกเตอร์ ตามมาด้วยหลุยส์ สองหนุ่มเพล์บอยที่วิกเตอร์ใช้เวลามากกว่าใครๆ ในมหาลัย จนทำให้สองหนุ่มคิดเอาเองว่าวิกเตอร์เป็นเพื่อนสนิท
“พวกเธอมายืนขวางหูขวางตาวิกเตอร์เหรอ หลบไป!” หลุยส์ตวาดสองสาว
“ฉันจะกลับแล้ว!” วิกเตอร์เสียงเย็น
“ทำไมล่ะวิกเตอร์ งานไม่สนุกเหรอ” เทสหน้าเสียเพราะเขาตั้งใจจัดงานนี้ขึ้นมาเพื่อเอาใจวิกเตอร์ เขาเตรียมทุกอย่างที่คิดว่าวิกเตอร์จะชอบมารวมไว้ที่นี่ ผู้หญิงสวยๆ เครื่องดื่มแพงๆ ของขวัญวันเกิดมากมาย วงดนตรีอันดับหนึ่งทว่าชายหนุ่มนั้นก็ยังเหมือนไม่พอใจ
“ฉันไม่อยากหายใจร่วมกับพวกปลายแถวหรือพวกเหลือขอ!” วิกเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เต็มไปด้วยถ้อยคำที่เชือดเฉือน
“งั้นฉันจะไล่คนชั้นต่ำออกไปจากงานให้หมด ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมหลุยส์ ให้คัดคนจากระดับชั้น ไม่ใช่หน้าตา วิกเตอร์ต้องการอากาศบริสุทธิ์เท่านั้น” เทสหันไปเล่นงานหลุยส์ต่อที่เป็นคนออกไอเดียให้เชิญสาวๆ หน้าตาดีที่สุดมางานนี้ ซึ่งอันที่จริงมันก็ไม่ใช่เพื่อวิกเตอร์ แต่เพื่อตัวพวกเขาเองจะได้เลือกสาวๆ สวยๆ โดยเอาชื่อวิกเตอร์มาอ้าง
“วิกเตอร์!!! วิกเตอร์! นายจะไปไหนเพื่อน กลับมาก่อน”
เทสพยายามรั้งวิกเตอร์ไว้ แต่วิกเตอร์ก็ไม่ได้สนใจ เขาเดินไปขึ้นรถหรูของตนเองที่จอดรออยู่แล้ว จากนั้นรถก็แล่นไปจากงานเลี้ยงบ้าๆ นั่นทันที
- ผู้เขียน
