สายฝนโปรยปรายลงมาตลอดคืน
ใบหม่อนกางร่มออกมาจากบ้าน เพื่อเดินไปขึ้นซูเปอร์คาร์คันหรูที่จอดหน้าบ้าน
สายฝนยังคงตกกระหน่ำใส่รถหรู
ท่ามกลางความเงียบงันระหว่างคนทั้งสองมีเพียงเสียงสายฝนที่ดังคล้ายเสียงเพลงเศร้า
“นายมีอะไรก็รีบๆ พูดมา” ใบหม่อนพูดขึ้น
“เธอช่วยใจเย็นๆ ฟังฉันก่อนได้ไหม”
“ก็นี่ไงฉันกำลังฟังนายอยู่”
“เรื่องของฉันกับใบบัวมันจบไปแล้ว แล้วมันก็ไม่ได้เป็นแบบที่คนอื่นพูดกัน”
“…”
“ฉันยอมรับว่าฉันเข้าหาเธอก่อนตอนแรก”
“….แล้วก็หลอกใช้ฉัน” ใบหม่อนโพล่งขึ้น
“ใช่ ตอนนี้ก็ยังใช้งานเธออยู่”
“นายนี่มันเหลือเกินจริงๆ ยังจะมีหน้ามาพูดกับฉันแบบนี้”
“มีหลายเรื่องระหว่างเธอกับฉันที่มันเกินควบคุม”
“เหรอ เช่นอะไรล่ะ”
“…เรื่องที่ฉันชอบเธอ มันไม่ได้อยู่ในแผนฉันตั้งแต่แรก”
“….นายชอบฉัน? แล้วไง ในเมื่อนายก็หลอกฉันอยู่ดี”
“ฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการ ถ้าฉันจัดการอะไรเสร็จ ฉันจะมาเคลียร์กับเธอ”
“
