ตอนที่2 เสียงจะตาย.. (อิไต อิไต)
841 คำ
เวลาผ่านไปรวดเร็วจนกระทั่งหนึ่งปีต่อมา..
"แม่จะต้องไปดูงานที่สิงคโปร์สองอาทิตย์ดูแลจ๊ะเอ๋ดีๆ ด้วยนะ ดีที่ตอนนี้ปิดเทอมพอดี" แม่หันมาสั่งรามก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางขึ้นรถ รามเริ่มถอนใจบ่น
"ดูแลจ๊ะเอ๋เหมือนดูแลเด็กสามขวบ เฮ้อ เบื่อ!!"
ตึก ตึก
"หนูได้ยินที่พี่รามบ่นนะคะ" จ๊ะเอ๋เดินลงมาตอนนี้เธอเริ่มเป็นสาว ผมยาวตรงสลวย หุ่นบางผิวขาวและตาโต
"เดี๋ยวอีกชั่วโมงพวกไอ้บาสจะมา เธอขึ้นห้องแล้วจะดูซีรีส์เกาหลีฟังเพลงอะไรก็ได้แต่อย่าลงมากวนพี่"
"มีผู้หญิงมาด้วยหรือเปล่าคะ"
"ไม่มี"
"ก็ดีเพราะจ๊ะเอ๋ไม่ชอบ!"
พูดจบจ๊ะเอ๋ก็เดินไปหยิบน้ำส้มแล้วขึ้นห้องนอนตัวเอง
หลายชั่วโมงต่อมา
จ๊ะเอ๋วิ่งขึ้นลงมาแอบดูจนรามรำคาญและสักพักเธอก็เข้ามาอีก
"พี่คะช่วยอะไรหนูสักอย่างได้ไหม" จ๊ะเอ๋เดินมาใกล้โต๊ะโซฟา
"จ๊ะเอ๋เธอหยุดกวนฉันสักทีได้ไหมไม่เห็นหรือไงว่าฉันมีแขกอยู่"
"ก็เพื่อนของพี่ทั้งนั้นหนูก็รู้จักนิคะ"
"วุ่นวายจริง จะให้ช่วยอะไรก็ว่ามา"
สาวน้อยเดินตรงมาพร้อมหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าผ้าวางกลางโต๊ะที่มีผู้ชายนั่งล้อมวง
"อันนี้มันใส่ยังไง..."
เคว้ง พึก!
ทุกคนหันหน้าหนีอย่างฉุกละหุกบ างคนรีบเเหงนหน้าขึ้นฟ้าบางคนเดินวนซ้ายขวาข้าวของกระจัดกระจาย
"จ๊ะเอ๋!!! "
เสียงตะโกนดังก้องพร้อมสายตาโกรธเกรี้ยวลุกจากที่นั่งลากแขนน้องสาวขึ้นไปบนห้อง
"พี่ชายโกรธอะไรหนูคะเนี่ย" เสียงเล็กถามอุบอิบ
"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอใครเขาเอากางเกงในพร้อมผ้าอนามัยที่แกะห่อแล้ววางท่ามกลางโต๊ะผู้ชายแบบนั้นกัน!! "
"ก็ประจำเดือนหนูเพิ่งมารอตั้งนานแล้วและวันนี้ตรงกับวันเกิดครบรอบอายุสิบห้าของหนูพอดี ฉะนั้นตอนนี้หนูเป็นเเฟนพี่ได้หรือยัง? "
"รูปร่างเหมือนเด็กประถมหยุดโตกลางคันอย่างเธอไม่ใช่สเปกฉันสักนิดหยุดคิดได้เลย"
โต้มมม!
ประตูถูกปิดกระเเทกจนฝาบ้านสั่นสะเทือน จ๊ะเอ๋ลุกยืนขึ้นพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะตะโกนออกไปดังลั่น
"พี่ชายจ๋า เดี๋ยวหนูก็โตแล้วปะ!!"
หลายวันต่อมา
"แม่ไม่อยู่ไอ้รามมันด่าอะไรบ้างไหม" เมื่อแม่เลี้ยงมาถึงก็ถามไถ่จ๊ะเอ๋ทันที
"ไม่เลยค่ะพี่รามใจดี"
"มันชอบเที่ยวแม่กลัวมันจะทิ้งจ๊ะเอ๋อยู่บ้านคนเดียวน่ะสิ"
"พี่รามอยู่ในห้องทุกวันไม่ไปไหนค่ะ มีเพื่อนมาทำรายงานด้วยนิดหน่อย"
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จแม่เลี้ยงก็พักผ่อน จ๊ะเอ๋หยิบส้มใส่จานเพื่อจะไปให้ราม
อ๊าง์~งิ~ อิไต~อิไต~
"เสียงอะไร" จ๊ะเอ๋แนบหูที่ประตูหน้าห้องรามเธอขมวดคิ้วตั้งใจฟัง
แกร๊ก
"เชี่ย!!!" ตัวเล็กเซปลิวชนกระเเทกอกรามที่เปิดประตูห้องออกมาพอดีก่อนจะจ้องดุใส่ "มาแอบฟังอะไรหน้าห้องคนอื่นมืดๆ นิสัยเสีย"
"หนูแค่เอาผลไม้มาให้ค่ะ"
"ไม่กินรำคาญ!"
"ตะ แต่..."
หมับ~ สายตาไวของจ๊ะเอ๋เห็นบางอย่างจึงรีบคว้ามาจากมือของรามทำให้เขาสะดุ้งโหยงเสียงดัง
"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรเอาคืนมานะจ๊ะเอ๋"
"อุ๊ย! พี่รามเป็นหวัดเหรอคะ? ทำไมทิชชู่มีแต่น้ำมูก อี๋..."
"กูจะทนไม่ไหวแล้ว!!"
รามตะคอกดังลั่นรีบคว้ากระดาษชำระตัวเองคืนพร้อมวิ่งลงไปด้านล่าง จ๊ะเอ๋ทำหน้าหยีที่มือเธอเปื้อน
ห้องครัว
"น้ำมูกเชี่ยไรน้ำคาวกูนี่แหละ" รามทิ้งห่อทิชชู่ที่รองรับการสำเร็จความใคร่ตัวเองลงถังขยะอย่างหัวเสีย
เช้าต่อมา
"อีกไม่กี่วันจะเข้ามหาวิทยาลัยเตรียมตัวหรือยัง" แม่ถามรามในขณะที่นั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน
"เรียบร้อยแล้วแต่แม่ทำไมไม่ให้อยู่หอเดินไปเรียนยังได้ นี่กว่าจะขับรถไปถึงอีกต้องตื่นเช้า"
"ไม่ได้ ถ้ารามไปแล้วใครจะดูแลจ๊ะเอ๋ แม่ต้องทำงานแทนพ่อทุกอย่างเดินทางก็บ่อยช่วยดูน้องหน่อยสิ"
"หวุ่ว เด็กบ้าเอาแต่ใจไม่อยากอยู่ด้วย"
"อย่าว่าน้องนะ"
ตึก ตึก~ ฝีเท้าเล็กในชุดกระโปรงสวยสีหวานเดินลงมานั่งร่วมโต๊ะ
"พี่ชายจ๋าเมื่อคืนพี่ทำอะไร? " จ๊ะเอ๋ยิ้มหวานถามราม
"ดูหนัง"
"อ๋อ...แล้วตายไหมคะ"
"ใครตาย? "
"ก็หนูได้ยิน จะตาย จะตาย"
"พูดไปเรื่อยหุบปากแดกข้าวไป"
รามเลิ่กลักเมื่อแม่ขมวดคิ้วจดจ้องแต่ความเดียงสายังอยากรู้อยากเห็นจึงถามต่อ
"หรือว่าหนูอาจจะฟังผิดก็ได้นะคะแต่..ได้ยินชัดคำหนึ่งว่า อิไต อิไต อิไต"
"อักๆ อัก...อึก"
เคว้ยงง!
ช้อนแม่ร่วงหลุดจากมือกระทบพื้น รามสำลักทุบหน้าอกตัวเองสักพักเสียงแม่ก็ตวาดดังลั่น
"ไอ้ราม!!!!"
- ผู้เขียน
