ตอนที่4 คาอก
1008 คำ
"เอาขนาดนี้เลยนะคะพี่ชายจ๋า"
"ยัง..."
"ยังไม่รู้เหรอคะ..งั้นอีกที"
หมั๊บ! หมึบ!
ครั้งนี้เธอจับมือรามขึ้นมาพร้อมกดขยำนมตัวเองหน้าตาเฉย
"ยังไม่หยุดอีก!!" รามรีบสะบัดมือทิ้งทันทีแล้วจ้ำอ้าวไปยังร้านขายชุดชั้นใน
พนักงานเดินเข้ามาถามอย่างเป็นมิตรในขณะที่รามยืนเก้กัง
"ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าต้องการไซซ์ไหนเป็นพิเศษสอบถามได้เลยนะคะ"
"!!!!! "
พนักงานอึ้งเมื่อรามยกมือขึ้นแล้วทำท่าทางจับนมตามไซซ์ที่วัดขนาดของจ๊ะเอ๋ไว้
หอพักฟ้า
"อ๊าง์~อะ พี่ราม ...อะ" เสียงครวญครางกระเส่านอนขยำผ้าปูด้วยความเสียวซ่าน
"ซี๊ดส์ เสียวดี"
"พะ พี่รามแรงไปแล้วนะคะ อะ~อ๊าา"
"แรงแบบนี้สิมันส์"
อ๊าาาย์~~~
เสียงครวญครางสงบลง เมื่อท่อนเอ็นถอดถุงพุ่งน้ำกามขาวขุ่นรดหน้าท้องแบนราบ รามจัดแจงใส่เสื้อเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
"ทำไมวันนี้พี่รามเอาแรงจังไปหื่นจากที่ไหนมา" ฟ้ากอดเอวรามถามเสียงอ่อน
"เปล่าก็ฟ้าส่งรูปมายั่วตั้งเยอะ"
"อิอิ ก็จริง แต่ฟ้าคิดถึงพี่ราม"
"ทีหลังไม่ต้องส่งนะถ้าพี่อยากได้จะมาเอง"
แกร๊ก
รามออกไปหลังจากหลั่งความหื่นกระหาย เขาไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงนับร้อยที่ผ่านแต่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นข้อยกเว้น
บาร์
"มาแต" เสียงเรียกกระซิบผ่านผมสั้นสีบลอนด์สวย
"รามมาช้านะ"
"พอดีแวะไปทำธุระมา"
"ไม่ใช่ไปเอากับผู้หญิงคนอื่นมาหรอกเหรอ.."
"รู้ใจฉันเหมือนเคยเลยนิ"
มาแต สาวสวยที่เจอกับรามในผับเมื่อปีก่อนเธอร้อนแรงและเป็นถึงดาวมหาลัย ริมฝีปากส้มอิฐรูปหยัก ใบหน้าคางแหลมชวนให้น่ามอง
"เมื่อไหร่จะพามาแตไปบ้านคะราม" เธอพูดเชิงน้อยใจ
"คงยังไม่ได้หรอก น้องสาวฉันดุยิ่งกว่าหมาพิทบูลเธอก็รู้"
"เมื่อไหร่จะโตพอมีแฟนนะ"
รามหยุดชะงักไปสักพักภาพในหัวตัดไปตอนที่มือได้สัมผัสเต้านมเล็กกลางห้างเมื่อกลางวัน
"รามคะ ราม!!" มาแตเรียกย้ำจนรามสติกลับมา "ใจลอยไปไหนปกติอยู่กับมาเเตรามสนใจตลอดนะ"
"ปะ..เปล่าแค่วันนี้เหนื่อยหน่อย"
ทั้งคู่มักจะมากินข้าวด้วยกันบ่อย มาแตยอมอยู่ในขอบเขตเพื่อรักษาความสัมพันธ์นี้เอาไว้
ลานจอดรถ
"แน่ใจเหรอว่าวันนี้จะไม่ไปค้างคอนโดมาเเต" ใบหน้าเล็กซุกอกแกร่งที่ยืนพิงรถอยู่
"วันนี้แม่ไม่อยู่ต้องเฝ้าจ๊ะเอ๋เดี๋ยวโดนตัดเงินเดือนอีก เซ็ง"
"ก็ได้ค่ะไว้เจอกันใหม่นะ"
"อึ้ม"
บรื๊นนน!
รถเก๋งสีดำขับออกไปโดยมีมาแตยืนโบกมือส่งก่อนที่รอยยิ้มสวยนั้นจะหุบลง
"ถ้าไม่หล่อไม่รวยกูก็ไม่ทนหรอก หึ"
บ้านสุขสันต์ 22.30น.
"พี่ชายจ๋าไปไหนมา.." จ๊ะเอ๋นั่งกอดอกรอที่โซฟากลางบ้าน
"ไปหาเพื่อน แล้วทำไมยังไม่นอนอีกดึกแล้วนะ"
"ก็รอพี่ไงคะหนูกลัว"
"โตเป็นควายแล้วยังกลัวอะไรอีก"
"พี่ชายจ๊ะเอ๋มีอะไรมาอวด"
พรึ่บ!
สาวน้อยเดินมาหยุดตรงหน้ารามก่อนจะถกกระโปรงชุดนอนสีชมพูขึ้น
"นี่ไงชุดชั้นในลูกไม้สีดำที่พี่รามไปซื้อให้สวยไหม..."
"เฮือกกก"
"พี่ชายจ๋า"
"ยัยเด็กบ้า"
พึก! ตึก ตึก
รามวิ่งชนไหล่จ๊ะเอ๋ขึ้นห้องนอนตัวเองแล้วยืนพิงประตูเงยหน้าหายใจแรง
"โตเป็นสาวขนาดนี้เเล้วเหรอ..ตัวนิดเดียวโหนกโคตรใหญ่"
ต๊บ! รามรีบใช้สันมือตีศีรษะตัวเองเพื่อเรียกสติ "แม่งเอ๊ย! หยุดคิดนะเว้ยไอ้ราม"
ด้านล่าง
"หรือพี่ชายไม่ชอบสีดำงั้นวันหลังซื้อขาวดีกว่า อิอิ" จ๊ะเอ๋พูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาอาจเป็นเพราะนิสัยที่ไม่ชอบโลกภายนอกเธอหมกหมุ่นแค่การอ่านหนังสือการ์ตูนกับสนใจพี่ชายอย่างรามเท่านั้น
ห้องราม
ซ่าาาา
เสียงน้ำชโลมอาบร่างกำยำรามถูสบู่ทั่วตัวก่อนจะก้มลงมองต่ำ
"ยัง..มึงยังชูคออีก วันนี้พ่นน้ำไปกี่รอบยังไม่พอขนาดเจอมาเเตใส่กระโปรงสั้นก็ไม่เห็นจะแข็งแล้วเสือก! มาเเข็งอะไรตอน..." รามด่าท่อนเอ็นตัวเองที่ตั้งชูเเข็งจนเอ็นปูดสีเขียวเข้มเกร็งขึ้น เมื่อสมองยังนึกคิดยังวนเวียนถึงแต่เรือนร่างน้องสาวอย่างจ๊ะเอ๋
เช้าต่อมา
"คุณแม่คะจ๊ะเอ๋อยากออกไปหาขวัญ" เมื่อแม่มาถึงเธอก็ขออนุญาต
"ไปสิ แล้วไปยังไงให้รามไปส่งไหม"
"หนูไปปลุกแล้วพี่รามแล้วแต่ไม่ตื่นค่ะ"
"งั้นนั่งเเท็กซี่ไปตอนกลับจะให้มันไปรับ"
"ได้ค่ะหนูไปก่อนนะ"
ขวัญเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยอนุบาลแต่นิสัยต่างกับจ๊ะเอ๋มาก เธอเป็นสาวน้อยแสนซนผมยาวประบ่าหน้าตาจิ้มลิ้ม
ร้านหนังสือ
"ช่วยนัดสถานที่แบบจรรโลงใจได้ไหม กี่ทีก็ร้านหนังสือไม่งั้นก็ร้านไอติมงี้" ขวัญบ่น
"แล้วจะไปไหน..สวนสาธารณขวัญก็บอกเบื่อ"
"ก็ไปร้องคาราโอเกะหรือในห้างก็ได้"
"ไม่ไหวหรอกตอนไปร้องคาราโอเกะครั้งก่อนข้างห้องมาเคาะด่าจำไม่ได้เหรอ..เขาบอกว่าเสียงเหมือนหมาเยี่ยวรดสังกะสี"
"จ๊ะเอ๋!! เรื่องอื่นตั้งมากมายมึงก็ไม่จำนะ"
"ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้ห้ามพูดคำว่ามึง!"
"ค่ะคุณแม่ขาา..ดิฉันนางสาวขวัญข้าวจะพูดเพราะกับทุกคนไม่เว้นแต่หมาข้างถนนเลยค่ะ!"
จ๊ะเอ๋ยิ้มหวานให้พลางขำนิดหน่อยและเข้าใจขวัญดีว่าเธอพูดประชดเล่น ชีวิตของขวัญโตมาในสภาพที่พ่อแม่มักจะทะเลาะตบตีกันประจำ ทำให้จ๊ะเอ๋สงสารหนัก แต่ที่ได้เรียนในสถานที่ดีเพราะมีคุณครูส่งเสียเอ็นดู
- ผู้เขียน
