ในยามรุ่งอรุณวันใหม่ชลนทีรู้สึกว่ามันต้องมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆ เพราะจอมมารร้ายใช้เวลากับเธอค่อนคืนและไม่ยอมกลับ แถมยังยุ่มย่ามหนักจนไม่ได้มีโอกาสทันได้ไล่กลับ ซ้ำยามรุ่งเช้าเขายังรังแกเธออีกจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง เธอผล็อยหลับไปก่อน แต่ไม่ลืมตะล่อมบอกเขาให้รีบกลับห้องทางช่องทางลับก่อนนอน แต่ไม่รู้ว่าพึมพำบอกเขาหรือว่าพูดจริงๆ เพราะตอนที่สะลึมสะลืออยู่เธอเห็นเขาเดินออกทางประตูหลักซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่ามาตรการรักษาความปลอดภัยเข้มงวดแบบนี้ทุกคนคงรู้ทั่วกันว่าเขาเดินออกจากห้องของเธอ
ตอนนั้นเธอง่วงและหมดแรงแม้แต่จะคิดอะไร คิดแต่ว่าอะไรจะเกิดก็คงต้องให้มันเกิด
แต่พอมันเกิดขึ้นจริงๆ เธอกลับไม่นึกว่า เธอจะรับมือไม่ไหวอีกต่อไปเสียแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ชลนทีซุกตัวกับผ้าห่มและข่มตาหลับ เพราะเสียงที่ได้ยินนั้นเหมือนเสียงแว่วมากกว่า อาจจะเป็นเสียงเคาะห้องอื่นแต่ดังกว่าปรกติ
