และในทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของจำปา พ่อหมอก็จ้องเสียจนตาไม่กระพริบ
“เข้ามาใกล้ๆ ซิ…”
ภายในห้องนั้นค่อนข้างมืด อาจจะเป็นเพราะว่าพ่อหมออยากเห็นใบหน้าของจำปาให้ชัดๆ จึงคว้าเทียนเล่มใหญ่ขึ้นมาจุด
แสงสว่างที่วาบขึ้นมาทำให้เห็นเสี้ยวหน้าสะสวยของจำปา เผยสู่สายตาของพ่อหมอชัดเจน
พ่อหมอตาวาว ด้วยเสื้อบางๆ ที่หล่อนใส่นั้นคอกว้างและลึกจนแลเห็นร่องเนื้อผุดผาดของทรวงอกที่เบียดอัดกันเพราะความอวบใหญ่ ทำให้แกเผลอกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว
“นั่งลงสิ…” จอมขมังเวทย์สั่ง
“จำปานั่งลงบนผืนเสื่ออย่างว่าง่าย”
“มีวิญญาณร้ายตามเอ็งมา… ” แกบอกพลางหันไปคว้าขันน้ำมนต์แล้วยื่นส่งให้จำปา
“…” หล่อนรับขันทองเหลืองมาถือเอาไว้ด้วยสีหน้าลังเลใจ
“ดื่มเสียสิ… น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ มัวลังเลอะไรอยู่ มันจะล้างเสนียดจัญไร ขับไล่วิญญาณร้ายที่พยายามจะสิงสู่เอ็ง”
พ่อหมอเร่ง เมื่อเห็นจำปาแสดงสีหน้าลังเล
และในสถาณการณ์เยี่ย
