หล่อนตะโกนถามออกไปด้วยความสงสัย
ร่างปริศนาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง ตอนนั้นเองจึงได้รู้ว่าคือป้าช้อยนั่นเอง
“กรี๊ดดดด…” จำปากรีดร้อง
ผีป้าช้อย แกตายไปแล้วนี่นา!
“มึงฆ่ากูทำไม… มึงฆ่ากูทำไม”
แกถามด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ดวงตาอาฆาตจ้องเขม็งมาที่หล่อน กลิ่นอายของความพยาบาทกรุ่นกำจายอยู่ในห้องจนจำปารู้สึกได้ จากนั้นร่างของป้าช้อยก็สลายกลายเป็นกลุ่มควันสีดำก็ พวยพุ่งออกไปทางหน้าต่าง
“กรี๊ดดดด…”
จำปากรีดร้องกับสิ่งที่สับสนว่าเป็นความจริงหรือความฝัน สร้างความแตกตื่นไปทั้งบ้าน
“คุณ…” ภาคินเขย่าร่างของจำปา หล่อนผวากอดเขาแน่น
“ผีค่ะ… ฉันเห็นผี เมื่อกี้มันนั่งอยู่ตรงมุมห้อง”
“มีที่ไหนกันคุณ… แค่ฝันร้ายน่ะ หลับซะคนดี”
จำปาตัวสั่นเหมือนลูกนก ไม่นานหล่อนก็หลับลงได้ แต่ก็ด้วยฤทธิ์ของยานอนหลับที่กินเข้าไปหลายเม็ด
และวันต่อๆ มา จำปาก็มักจะเกิดอาการนอนไม่หลับขึ้นมาบ่อยๆ จิตหลอนจนต้องพึ่งย
