“คุณนายรู้ได้ยังไง…”
“ก็ทำไมจะไม่รู้ล่ะ… ในเมื่อป้าช้อยมาหาฉันเอง แกขู่ว่าจะเอาเรื่องที่เราลักลอบเจอกันไปบอกคุณผู้ชาย ฉันจึงต้องยอมจ่ายเงินให้แกตามข้อเรียกร้องเพื่อเป็นค่าปิดปาก ตามที่ป้าช้อยสัญญาว่าจะเก็บงำเรื่องระหว่างเราไว้เป็นความลับ”
“มีอย่างนี้ด้วยหรือ”
“ฉันกลัวเหลือเกิน… เมฆจ๋า”
บอกแล้วหล่อนก็โผเข้ากอดร่างของชายหนุ่มเอาไว้แน่น
“คุณนายก็คิดถึงผมใช่ไหม”
“คิดถึงสิเมฆ… คิดถึงมาตลอดนับจากคราวนั้น”
“ลงได้เป็นอย่างนี้… เราจะเจอกันอีกได้ยังไง” “ได้สิเมฆ… แต่ต้องภายหลังจากที่เราทำอะไรสักอย่าง เราจะไม่ปล่อยให้มีมารมาคอยขัดขวางความสุขของเราอยู่แบบนี้” หล่อนบอกให้เขาคิด
“คุณนายจะทำยังไง”
“ฉันอยู่ในฐานะที่ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น… ถ้าฉันลุกขึ้นมาทำอะไรผู้คนจะจับตามอง แต่เมฆอยู่ในฐานะที่จะทำได้”
“ได้
