“ก็คิดว่าพี่วสุจะอยู่ด้วย…”
หล่อนบอกเลี่ยงๆ
“เดี๋ยวผมไปส่ง… ”
เขาบอกให้หญิงสาววางใจ หากแต่แววตาวามวาวที่มองมาก็ทำให้พิมพิรารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ตอลดระยะเวลาที่นั่งอยู่ด้วยกันในร้านอาหารแห่งนั้น ราอูลสังเกตเห็นว่าพิมพิรากลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด
ราอูลช่างเอาอกเอาใจ เขาตักอาหารให้หล่อนหลายๆ ครั้ง
“พอแล้วค่ะ… ทานเยอะอ้วนแย่แล้วค่ะ” หล่อนบอก
“อวบๆ สิดี… ผมชอบผู้หญิงมีเนื้อ”
พิมพิรานึกในใจว่าแล้วมาบอกหล่อนทำไม?
“ไปนั่งฟังเพลงกับผมมั้ยครับ…”
เขาชวน หลังจากใช้เวลาร่วมกันภายในร้านอาหารอยู่พักใหญ่ๆ
“ไม่ดีกว่าค่ะ… ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”
หล่อนปฏิเสธนุ่มนวล
“อะไรกัน บ้านไม่หนีไปไหนหรอก จะรีบกลับไปไหน ดื่มเป็นเพื่อนผมสักแก้วนะครับ… เรายังมีเวลาอีกเยอะ”
บอกพลางพลิกข้อมือขึ้นมองนาฬิกา
“ก็ได้ค่ะ… แก้วเดียวนะคะ”
จากนั้นเขาก็สั่งเครื่องดื่มมาให้
พิมพิรารับแก้วมาจากมือ
