“เอ่อ… เท่าที่เห็น วสุเอ็นดูยัยพิมเหมือนน้องสาวนะคะ”
“แต่ใจจริงผมเองก็อยากให้เด็กสองคนนี้รักกันนะ คุณว่ามั้ย” เขาอยากฟังความเห็นของหล่อน
“มันจะดีหรือคะคุณ…”
“จะเป็นไรไป… ถึงแม้ว่าเด็กสองคนนี้จะเรียกคุณกับผมว่า ‘พ่อ’ กับ ‘แม่’ ก็ตาม แต่อย่าลืมว่าพิมพิรากับเจ้าวสุลูกชายของผมไม่มีความเกี่ยวพันใดๆ ทางสายเลือดกันเลยสักนิด…”
“ก็จริงของคุณค่ะ… แต่เรื่องแบบนี้ควรขึ้นอยู่กับความสมัครใจของทั้งคู่ ฉันไม่อยากให้คุณบังคับลูก”
“ใครว่าผมบังคับ อันที่จริงมันก็แล้วแต่หนุ่มสาว แต่ถ้าเราออกแรงเชียร์อีกนิด ก็น่าจะดีกว่าไม่ใช่หรือ?”
จำปาหันมายิ้มให้เขา ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าภาคินหวังดีกับพิมพิราแค่ไหน เพราะเท่าที่ผ่านๆ มา เขาเองก็ไม่เคยประพฤติตัวเป็นพ่อเลี้ยงหัวงูกับลูกสาวของหล่อน จำปาคิดว่าพิมพิราโชคดี… ที่ได้ผู้ชายอย่างภาคินมาเป็นพ่อเลี้ยง
แต่เรื่องที่ภาคินวาดหวังเอาไว้ว่าอยากให้วสุลงเอยกับพิมพิรา จำปา
