EP.8 ของเล่นของฉัน!
1324 คำ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
"อะไรเนี่ยมันเยอะไปหมด" วาดฝันนั่งจ้องอาหารหรูหราที่วางเต็มโต๊ะกินข้าว
“ไม่รู้จะกินอะไรช่วยเลือกหน่อยสิ”
“ฉันไม่ค่อยชอบกินอาหารฟาสต์ฟู้ดเลยไม่รู้จะเลือกอะไรให้”
“งั้นเหรอ...อาหารสามสิบกว่าอย่างที่สั่งมาจากหลายที่ ไม่มีอะไรที่จะเเนะนำให้ฉันเลยเหรอ?” ชายหนุ่มจ้องหน้าวาดฝันอย่างกดดัน
“กะ…ก็ฉัน”
ชายหนุ่มวางเเก้วน้ำลงบนโต๊ะอย่างแรง
"งั้นจะกินอะไรฉันจะกินที่เธอบอก" เบสยกมือกระดิกนิ้วสั่งให้คนที่มาส่งอาหารนำอาหารออกไป
“นายเอาไปไหนทิ้งหรือเปล่า ถ้าจะเอาไปทิ้งขอได้ไหมจะเอาไปให้หมา”
“อาหารรวมแล้วราคาเกือบครึ่งแสนเธอเอาไปให้หมา!”
“ก็ดีกว่าทิ้งนี่นา” วาดฝันพูดเสียงอ่อน
“ก็ได้ งั้นบอกว่าสิว่าจะกินอะไร”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"น้ำลายแตก!" วาดฝันจ้องมองไปที่อาหารบนโต๊ะด้วยท่าทีตื่นเต้น
“ฮึ! ดูจะใจดีเกินไปละนะ เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงร้องไห้อยู่เลยนึกว่าจะโมโหโกรธซะอีก”
เบสพูดเรียบๆ ก่อนจะยกชาหอมมาดื่ม
"นายแอบฟังฉันตอนอาบน้ำเหรอ!?" วาดฝันถามเสียงเเข็งทันที
อัก แอ่ก ชายหนุ่มสำลักชาหอมที่เพิ่งดื่มเมื่อครู่
"แค่บังเอิญเดินผ่าน แล้วนี่บ้านฉันนะจะเดินตรงไหนที่ไหนมันก็เรื่องของฉันสิ!" เบสพูดร้อนรนส่อแววพิรุจ
“แค่ถามเฉยๆ เอง...”
“เเล้วนี่อะไร? พวกนี้เหม็นฟุ้งเต็มบ้าน”
“ส้มตำปูปลาร้าแซ่บนัวไก่ย่างห๊อมหอม”
“ฉันคงกินด้วยไม่ได้หรอกนะอาหารชั้นต่ำแบบนี้!”
“ชั้นต่ำเหรอ?”
ลูกอีสานขึ้นเลย วาดฝันมีเเม่เป็นคนอีสานเธอถูกปลูกฝังอาหารพื้นบ้านเเบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ
"งั้นนายลองกินดูก่อนให้ครบทุกอย่าง ส้มตำ ไก่ย่าง ขนมจีน" วาดฝันยืนขึ้นพูดเสียงท้าทาย
“แล้วถ้าฉันกินเธอจะให้อะไร...มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิ”
“จะเอาอะไรล่ะ? อ๋อ....เดี๋ยวสอนหนังสือให้ฉันเรียนเก่ง”
“ฉันรวยมีอำนาจแถมฉลาดจะให้เธอมาสอนทำไม!”
“เเล้วจะเอาอะไร” สาวน้อยหน้ามุ้ย
“ติดไว้ก่อน!”
เบสส่ายหน้าก่อนจะเริ่มชิมอาหารบนโต๊ะ
"อร่อยไหมเด็ดหรือเปล่า?" วาดฝันโน้มตัวจ้องมองอย่างตื่นเต้น
“กลิ่นอะไรเเรงมาก มันตีขึ้นจมูกเลย” เบสพูดพลางขมวดคิ้ว
“นายกลั้นหายใจหรือเปล่า?”
“เปล่า...”
“คนจริงเขาไม่โกหกหรอกนะ” สาวน้อยเอียงคอถามอย่างยั่วยุ
“อื้ม! งั้นฉันจะกินแบบไม่กลั้นหายใจแล้วจะกินคำใหญ่ด้วย!”
ง้ำๆ ชายหนุ่มตักอาหารเข้ามาเคี้ยวเต็มปาก
"แอ่กๆ อักกก กลิ่นบ้าอะไรเนี่ยยิ่งเคิ้ยวยิ่งกลิ่นเเรง" เบสรีบใช้ผ้าเช็ดปากและยกน้ำเปล่าข้างๆ มาดื่มทันที
“นั่นเรียกว่ากลิ่นปลาร้า ฮ่าๆ”
“...”
เบสจ้องมองไปที่วาดฝัน เธอยิ้มหัวเราะอย่างร่าเริงแม้ว่าจะผ่านความเจ็บปวดมา ตอนนี้เธอยิ่งทำให้เขาอ่อนเเอลง
"พอ! ฉันกินเสร็จเรียบร้อยเธอติดหนี้คำขอฉันหนึ่งอย่าง รีบกลับซะฉันเล่นเธอเบื่อเเล้ว" เบสพูดพร้อมกับยืนขึ้น
บ้านวาดฝันเวลาสองทุ่ม
โต๊ะกินข้าว
วาดฝันโกหกว่าจักรยานล้มจนหน้าเธอบวมช้ำและมีรอยแผล เธอจำเป็นต้องโกหกแม่เพราะไม่อยากให้เป็นห่วง
"กลับดึกเลยนะทำไมเรียนพิเศษนานจัง" เเม่เอ่ยถามเพราะวาดฝันบอกว่าไปเรียนพิเศษที่เขาสอนฟรีมา
“ไม่ได้เรียนทุกวันหรอกนะคะแม่ อีกสองวันจะได้ไปเข้าค่ายแล้ว”
“อืม แม่เก็บของให้เเล้วเสื้อผ้าชุดใหม่สวยๆ แม่ไปแอบซื้อมาให้ด้วยนะ”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ สิ้นเปลืองเปล่าๆ”
“จะได้สวยๆ เหมือนคนอื่นไงเราโตเป็นสาวเเล้วนะ” แม่เผยรอยยิ้มอ่อนโยนขณะมองลูกสาวที่เธอรัก
“รักแม่นะคะ”
แม่เดินมาลูบหัวเบาๆ แล้วจูบลงที่กลางหน้าผาก วาดฝันติดแม่ของเธอมากยิ่งกว่าอะไร
หลายวันต่อมา
รถบัสออกตัวทันทีหลังจากทุกคนขึ้นรถเรียบร้อย
สถานที่เข้าค่ายบนภูเขาสูงเวลาแปดโมงเช้า
"อากาศดีจังเลย หืม" วาดฝันเดินลงมาจากรถพร้อมบิดขี้เกียจ
“รอดมาได้ไงอะออกจากห้องดำแต่ไม่โดนไล่ออก” จินพูดอย่างสงสัย
“ไล่ออกอะไรเหรอ?” วาดฝันเลิกคิ้วถามกลับ
“ใครที่เข้าห้องดำจะถูกไล่ออกเพื่อไม่ให้ขัดตาพวกมาเฟียอีก” กอฟอธิบาย
“เหรอ....สงสัยยังเล่นไม่เบื่อมั้ง!”
จินกับกอฟรู้สึกงุนงงแต่วาดฝันไม่ได้อธิบายอะไรต่อ สาวน้อยได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก เธอคงต้องยอมรับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้แล้ว
สนามที่พัก
"ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันเลยอะดี๊ดี" จินพูดกับวาดฝันและกอฟที่นั่งอยู่รวมกัน
“วาดฝันเหนื่อยไหม ตัวนิดเดียวเเบกของซะเยอะ” กอฟหันไปถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เหนื่อยเลยชิวๆ”
“นังชะนี แกนี่เหมือนอูฐเลยอะทั้งอึดและทน!” คำพูดของจินทำเอาวาดฝันและกอฟหัวเราะออกมาอย่างหนัก
ด้านบนของบ้านหลังใหญ่ที่ใช้เป็นที่พักของการรับน้องมีระเบียงกว้างยื่นออกมาจากชั้นสอง พวกมาเฟียอยู่บนนั้นและคอยสอดส่องดูรอบๆ เป็นระยะ
"เบส! แกมองดูอะไรอย่างใจจดใจจ่อขนาดนั้นวะ" พีเดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยถามเมื่อเห็นเบสจับราวระเบียงแน่นและมองลงไปเบื้องล่าง
“ก็แค่พวกโง่หัวเราะพร่ำเพรื่อน่าสมเพช!”
“ดูหงุดหงิดเกินไปหรือเปล่า แค่ยัยนั่นไปยิ้มหัวเราะกับคนอื่น” ทูเอ่ยปากถามอย่างอดไม่ได้
“เหอะ! ไร้สาระ” เบสสบถก่อนจะเบือนหน้าหนี
เสียงกัดฟันดังกรอดจนทำให้เพื่อนๆ ของเขาเดินมาล้อมดูเหตุการณ์ ตอนนี้ เบสกำลังทำตัวไม่ปกติจนสังเกตได้
เวลาสามทุ่ม
"หิวน้ำจังเลยห้องครัวก็อยู่ไกล บ้านจะกว้างไปไหนเนี่ย" วาดฝันใส่ชุดนอนน่ารักเดินตรงไปด้านหลัง
เธอถูกกระชากแขนเเรงขณะเดินออกมาได้ไม่นาน
"อัก! โอ๊ยยย"
“ฉันมาทวงคำขอที่เธอติดค้าง”
“ตอนนี้เนี่ยนะมันดึกแล้ว พรุ่งนี้ได้ไหมฉันแค่ออกมาหาน้ำดื่มเฉยๆ” วาดฝันตอบกลับเสียงเรียบ
“พรุ่งนี้เธอจะมีเวลาเหรอ คงไม่ว่างหรอกเพราะเอาเวลาไปหัวเราะร่าเริงกับคนพวกนั้น!”
“นายพูดอะไรเนี่ย ฉันไม่เข้าใจ”
“โง่ซ้ำซ้อน คงลืมไปแล้วสินะว่าเธอเป็นของเล่นของฉัน!”
พูดเสร็จเขาก็เเบกเธอขึ้นบ่าทันที
"อ๊ายย์ ปะ...ปล่อยนะ" วาดฝันดิ้นเมื่อถูกเขายกอุ้มแล้วพาเดินไปบนชั้นสองโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ห้องเบส
เข้ามาในห้องเขาก็โยนเธอลงบนเตียงอย่างแรงทันที
"บอกดีๆ ก็ได้นิ ไม่เห็นต้องรุนเเรงเลย" วาดฝันลุกนั่งแล้วปัดผมเผ้าที่ติดเต็มหน้าจากการถูกเหวี่ยงลงบนเตียงออก
“เห็นบอกว่าหิวน้ำนิ....กินน้ำของฉันซะห้ามเหลือสักหยด! นี่คือคำขอที่เธอติดค้างฉันเอาไว้”
“น้ำของเธอเหรอ?” วาดฝันเบิกตากว้าง
สิ้นสุดคำสั่งเขาก็ถอดเสื้อโยนทิ้งกับพื้นเผยให้เห็นรอยสักบนร่างกายและซิกแพคแน่นเป็นลอน วาดฝันมองอย่างตกใจเมื่อเลื่อนสายตาลงต่ำก็เห็นเป้าที่เคยสัมผัสตุงอยู่อย่างหยิ่งผยอง
"เธอต้องกินหลายน้ำเลยแหละวันนี้" เบสเข้าหาวาดฝันแล้วโน้มตัวก้มลงกระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
- ผู้เขียน
